Αυτό που απελευθερώνει «Η βασίλισσα των ξωτικών», η αγγλική μπαρόκ όπερα του Χένρι Πέρσελ, μοιάζει με αίσθημα ψυχικής ανάτασης. Δύσκολο να προσδιοριστεί αυτή η σύνθετη εμπειρία που πηγάζει από μια υψηλή σύλληψη. Ομως η παραγωγή στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δείχνει τις δυνατότητες, δείχνει τον πήχυ, δείχνει, πρωτίστως, το καλλιτεχνικό δυναμικό.
Μπροστά σε αυτήν την καλλιτεχνική πράξη, που ξετυλίγεται σαν μία παράδοξη ποιητική ψευδαίσθηση μιας άχρονης Αρκαδίας και με εκείνους τους υβριδικούς γρίφους που ορίζουν μία γεωμορφία υποσυνείδητου, στέκεται κανείς βαθιά συγκινημένος, κυρίως μπροστά στον μόχθο και στην ομορφιά. Εμβαπτισμένη στο επεξεργασμένο αισθητικό και νοητικό σύμπαν του Γιάννη Σκουρλέτη των bijoux de kant σε βηματισμό με το μουσικό όραμα του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου με τους Latinistas Nostra, η «Βασίλισσα των ξωτικών» εγγράφεται ήδη ως ένα έργο ρεπερτορίου, μία παραγωγή εξαγώγιμη, ένα συνολικό έργο πνοής που πρέπει να δικαιωθεί. Τι να πει κανείς και για τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, που μας έδωσε τα ξωτικά, που έντυσε τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων με τα ονειρικά κοστούμια εμπνευσμένα από τα αποκριάτικα έθιμα της Νάουσας και που εντέλει βάπτισε όλο το εγχείρημα με το ζητούμενο αισθητικό υβρίδιο, όπου τίποτε δεν είναι αυτοτελές, όπου όλα διυλίζονται, χάνονται και ανασταίνουν με νέες μορφές. Αυτός ο κόσμος του δάσους, σαν τοπίο ονείρου με ενοίκους παραληρηματικούς, μισοφωτισμένους, σε έξαρση ή σε καταστολή, εκβάλλει σε εξαίρετες ερμηνείες. Για πολλή ώρα το κοινό επευφημούσε τους ερμηνευτές, τη Θεοδώρα Μπάκα, ως Δάφνη, τον Νίκο Σπανό, τον Χάρη Ανδριανό, τον Γιάννη Καλύβα, τη Φανή Αντωνέλου, τον χορευτή Τάσο Καραχάλιο, που, ο τελευταίος, ως Απόλλωνας ήταν η τέλεια αντίστιξη φωτός και σκότους.
Γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτό το σχέδιο ευρυχωρίας που έχει ενστερνιστεί η Λυρική Σκηνή. Νιώθει κανείς την ελευθερία και τη διάθεση υποδοχής της καινοτομίας, με όλες τις διαβαθμίσεις, τις ενδεχόμενες αστοχίες, τα πειράματα, αλλά είναι το μόνο καθεστώς που μπορεί να προχωρήσει τα πράγματα και να γεννήσει και το «μεγάλο», όπως τη «Βασίλισσα των ξωτικών».