Πρόσωπα της Εβδομάδας

3' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σταύρος Κοντονής

Η ζωή στη φάρμα

Πρόσωπα της Εβδομάδας-1

Θα πει κάποιος ότι το ελληνικό κράτος ποτέ δεν είχε αφθονία σε άξιους λειτουργούς. Η κάθε κυβέρνηση έβαζε τους δικούς της. Η διαπίστωση μπορεί να ισχύει γενικώς· δεν ισχύει όμως για τα ανώτατα δικαστήρια και ιδιαίτερα για το Ανώτατο Ακυρωτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στα πράγματα επαγγελλόμενος «αλλαγή καθεστώτος». Το ότι δεν επρόκειτο απλώς για μεγαλοστομία, φάνηκε κατεξοχήν στους διορισμούς του στην κορυφή των θεσμών. Δεν μετρούσαν, βεβαίως, τα βιογραφικά. Δεν μετρούσε καν η ικανότητα των προσώπων να κατευθύνουν τους υφισταμένους τους.

Η παραίτηση του προέδρου του ΣτΕ ξαναφώτισε αναδρομικά τη σχέση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη Δικαιοσύνη. Ακόμη και οι επιλογές που τελικώς δεν κατάφεραν να εξυπηρετήσουν τον σκοπό του διορισμού τους, παρέμειναν εντός συστήματος και εκρήγνυνται τώρα σαν ξεχασμένες νάρκες.

Στις επιλογές αυτές δεν είχε επιρροή ο Σταύρος Κοντονής, ο οποίος ανέλαβε αργότερα το χαρτοφυλάκιο. Δεν είχε όμως επιρροή ούτε ο προκάτοχός του, αφού η διαχείριση του «βαθέος κράτους» έγινε με την καθοδήγηση δικτύων εξουσίας που δεν ήταν συριζαϊκά. Ο Κοντονής πολιτεύτηκε, πάντως, σε αρμονία με την κουλτούρα διακυβέρνησης που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται πριν από αυτόν και που αντιμετώπιζε όλους τους παράγοντες της Δικαιοσύνης με βάση το καθιερωμένο κριτήριο: Οι δικοί μας και οι άλλοι. Το υπουργείο Δικαιοσύνης επί ΣΥΡΙΖΑ –ο Κοντονής και ο αναπληρωτής του– δεν διαχειρίζεται απλώς τις συνήθεις εντάσεις με τη δικαστική εξουσία. Τις προκαλεί, αντιπολιτευομένος μετωπικά όσους λειτουργούς δεν συμμορφώνονται· και υιοθετώντας όσους «κάνουν τη δουλειά». Ο υπουργός αντί να κατευνάζει, κλιμακώνει ο ίδιος τις εντάσεις με τα μόνιμα «νεύρα» του – αλλά και την ανάγκη του να ανταγωνίζεται τον αναπληρωτή του στη σκανδαλοθηρία.

Στους θεσμούς η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδεικνύει ότι δεν γίνεται «κανονική». Η «κανονικότητά» της είναι η μάντρα με τις γαλοπούλες.

Παύλος Πολάκης

Ο έσχατος κελαηδισμός

Πρόσωπα της Εβδομάδας-2

Η εξάντληση του εγχειρήματος της Novartis συνέπεσε με την ωρίμαση των διαπραγματεύσεων για το Μακεδονικό. Αμφότερα είχαν σχεδιαστεί ως μεγάλα στρατηγήματα – το πρώτο για να απονομιμοποιήσει την αντιπολίτευση και το δεύτερο για να τη διαλύσει. Δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς τις δημοσκοπήσεις για να δει τι καρπούς κατέληξε να δρέψει η κυβέρνηση από αυτές τις εμπνεύσεις της. Αν κάποιος κινδύνευσε –και κινδυνεύει– περισσότερο να διαλυθεί από το Μακεδονικό είναι ο κυβερνητικός συνεταιρισμός. Κι αν κάτι απονομιμοποιήθηκε ως εργαλείο πολιτικής σπέκουλας είναι ο πολακισμός – η πιο άγρια μορφή αντισυστημικού καθεστωτισμού που έχουν παραγάγει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Στον Παύλο Πολάκη ανήκει και η πατρότητα του ορισμού της συριζαϊκής δικονομίας – της δικονομίας των δύο άρθρων: «Τους μαγκώσαμε» (άρθρον πρώτον) «και κελάηδησαν» (άρθρον δεύτερον). Το πώς συντελέστηκε αυτή η ανακριτική ανδραγαθία το εξήγησε σε κάπως αναλυτικότερη γλώσσα ο Γιάννης Στουρνάρας: Οι προστατευόμενοι μάρτυρες κατέστησαν μάρτυρες επειδή είχαν «εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη ή τη φορολογική διοίκηση»· κι επειδή «τους ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις».

Αν έδειξε κάτι η προχθεσινή αυλαία της Novartis στη Βουλή είναι τα όρια του τακτικισμού, ακόμη κι όταν είναι εξοπλισμένος με πραγματική εξουσία. Στο πρόσωπο του Πολάκη και του Παπαγγελόπουλου έδειξε και το φαρσικό στοιχείο που, μοιραία, ελλοχεύει σε αυτό το είδος των επιχειρήσεων – των σχεδιασμένων από παράγοντες, που «ανίκανα και μισοζαλισμένοι, κάτι εζήτησαν να ραδιουργήσουν», που λέει κι ο ποιητής. Εδειξε όμως και το τέλος που θα έρθει όταν, αργά ή γρήγορα, οι προστατευόμενοι μάρτυρες θα ζητήσουν προστασία από τους τωρινούς «προστάτες» τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή