Αντιπαράθεση ή κατάντια; Απόνερα της πολιτικής ζωής ή, απλώς, μπουγαδόνερα; Τι κακό υπάρχει να αποδεχθεί ένας υπουργός κυβέρνησης πρόσκληση από αρχηγό κράτους για ιδιωτικό ταξίδι; Πόσο μάλλον αν αυτό το ταξίδι είναι όνειρο ζωής. Πώς φαίνεται ότι πρόκειται για όνειρο; Από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αχ, αυτές οι φωτογραφίες. Αδιάψευστοι μάρτυρες των διαθέσεων. Το βλέμμα, το ύφος, η πόζα. Δεν γλιτώνει κανείς από το πεπρωμένο του, δηλαδή τον εαυτό του. Οι επιθυμίες σμιλεύουν χαρακτηριστικά· το έντονο γυναικείο μακιγιάζ, το βουλιμικό ανδρικό «εγώ». Η ησυχία του πρίγκιπα, η ανησυχία του επισκέπτη. Η χαλαρή διάθεση του οικοδεσπότη, το άγχος του προσκεκλημένου να αρθεί στο κοσμικό ύψος των περιστάσεων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η μία πλευρά προκαλεί και η άλλη σηκώνει το γάντι. Ενας πρωτοκλασάτος υπουργός και η ευερέθιστη πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η «συνάντηση» εκρηκτική. Ασφαλώς και έχει σημασία η στιγμή του ταξιδιού αναψυχής του υπουργού Εθνικής Αμυνας, «ιδιαίτερα σε αυτήν την κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά περίοδο που διανύει η χώρα», όπως επισημαίνουν οι βουλευτές της Ν.Δ. σε ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή.
Αν κάτι παρέμεινε αλώβητο στα χρόνια της οκτάχρονης κρίσης, είναι το ελληνικό κιτς. Επιθετικά κακόγουστο, είτε ταξιδεύει στη Μύκονο είτε στο Μονακό, είτε αναζητάει πρώτη σειρά ξαπλώστρες στην Ψαρού είτε προτιμάει κότερα εξωτερικού.
Το ανικανοποίητο και η απληστία, η άνευ λόγου αυταρέσκεια, παρελαύνουν σε δεκάδες εικόνες της πολιτικής (για να μην επεκταθούμε) ζωής του τόπου. Ο Μπύθουλας της Μαντάμ Σουσούς έγινε σκληρός και αμείλικτος στα χρόνια. Δεν γελάμε πια με τα λάθη στα ονόματα, το ενδυματολογικό αλαλούμ, τη δήθεν άνεση της καλοζωίας, τα ακινητοποιημένα – παραμορφωμένα από τις αισθητικές επεμβάσεις γυναικεία πρόσωπα, την τυραννική απουσία φινέτσας από τους, προβεβλημένους, εγχώριους σελέμπριτις. Δεν πληγώνει η Ελλάδα, πληγώνουν οι τρόποι τής εκάστοτε –και διαχρονικά–«άρχουσας» τάξης της, η προπέτεια, η αυθάδεια και η αυθαιρεσία της, η μηδενική αντίσταση στη δημοσιοποίηση του ιδιωτικού (αν όχι η εκούσια κατάργησή του), η νοσηρή σχέση με τον φακό και την προβολή. Η εξουσία τού «είμαι διαρκώς παρών». Ενα «κλικ» και η Μύκονος μέσα μας. Είτε επιβλήθηκαν είτε τα υποδεχθήκαμε με σαμπάνιες, αφήνοντας τις πόρτες ανοικτές και αφύλακτες, από αδράνεια ή αδιαφορία, έγιναν σκιά μας και μας ακολουθούν.
Αν ο δημόσιος εξευτελισμός προκαλείται συχνά από σκοπιμότητες, ο αυτοεξευτελισμός είναι επιλογή.