Το φάντασμα του αλυτρωτισμού

Το φάντασμα του αλυτρωτισμού

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​ε το Κυπριακό ισχύει το στερνό μου σχέδιο να σ’ είχα τώρα. Δικαίως ονομάστηκε «ιστορία των χαμένων ευκαιριών». Σε κάθε σχέδιο που ερχόταν, εμείς νοσταλγούσαμε το προηγούμενο. Εν τω μεταξύ, δημιουργούνταν νέα τετελεσμένα επί του εδάφους. Εμείς εδώ λέγαμε «θέλουμε λύση, αλλά να είναι βιώσιμη» και τελικά το μόνο που αποδεικνυόταν βιώσιμο ήταν το πρόβλημα. Η ίδια η ζωή άλλαζε τα δεδομένα, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε αυτό που επιδίωκαν οι Τούρκοι και απεύχονταν οι Ελληνες: την ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού.

Στην Κύπρο, τουλάχιστον, υπάρχει μια παράνομη εισβολή και 44χρονη κατοχή από τον τουρκικό στρατό, η οποία –ας μην το ξεχνάμε– ήρθε έπειτα από ένα παράνομο ελληνικό πραξικόπημα, ασχέτως αν οργανώθηκε από τη χούντα.

Με την πρώην «Φυρομία», υπάρχουν συμβολισμοί κι ένα φάντασμα του 19ου αιώνα που το περιφέρουν κάποιοι για να τρομάζουν τους αδαείς και να κερδίζουν ψήφους. Θα αναβιώσει, λέει, ο «μακεδονικός αλυτρωτισμός» και θα διεκδικήσουν τη Θεσσαλονίκη λες και οι Θεσσαλονικείς είναι προς διεκδίκηση. Και δεν είναι μόνο αυτό: θα συμπράξουν με τους Τούρκους λες και οι Σλαβομακεδόνες δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και δεν έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, όπως και οι Ελληνες, από τις οθωμανικές θηριωδίες. Να το πούμε πιο ωμά: αν κάτω από τη μύτη της Ελλάδος, η οποία σημειωτέον είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στη χώρα, συμβούν όλα αυτά (και ακόμη πιο ευφάνταστα που διακινούνται), αυτό θα σημαίνει ότι η χώρα μας είναι υπό διάλυση και θα έχει την τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όποιο όνομα κι αν έχει η ΠΓΔΜ, όποια γλώσσα κι αν λένε ότι μιλάνε, όποια υπηκοότητα κι αν αναγράφεται στα χαρτιά τους. Και αν φτάσουμε μέχρις εκεί, υπάρχουν πιο ισχυροί διεκδικητές για την εθνική μας ακεραιότητα από μια χώρα δύο εκατομμυρίων με τρομακτικές εσωτερικές διαφορές, μια χώρα που έφτασε στα πρόθυρα του εμφυλίου το 2001.

Ο μόνος υπαρκτός κίνδυνος για τα συμφέροντα της Ελλάδος είναι η αναβίωση των εσωτερικών εθνικισμών και η κατρακύλα αυτής της γείτονος στο χάος. Δεν θα κλαίμε μόνο τις επενδύσεις στην περιοχή, ούτε τις εξαγωγές που κάνουμε, αλλά οποιαδήποτε αναταραχή στα Βαλκάνια έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις, ακόμη και πρόσφυγες. Επιπλέον, η Ελλάδα πρέπει να έχει ησυχία στα βόρεια σύνορά της για να ασχοληθεί με τα ανατολικά. Τίποτε δεν είναι μόνιμο στη ζωή, αλλά με τη Βόρειο Μακεδονία μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και με δεδομένη την ελληνική διείσδυση εξασφαλίζουμε πολύ περισσότερα από εκείνα που υποτίθεται ότι χάνουμε διά της συμφωνίας.

Η «συμφωνία είναι κακή», λένε οι νεοδημοκράτες στη Βουλή και έχουν δίκιο. Αλλά πάλι σάμπως υπάρχουν καλές συμφωνίες; Οσοι κρίνουν τη συμφωνία ως «κακή» με τι τη συγκρίνουν; Με εκείνες που δεν υπήρξαν; Βασικώς, κάνουν ένα παλιό αριστερό κολπάκι: τη συγκρίνουν με το άπιαστο ιδανικό, έτσι ώστε κάθε πραγματικό να μοιάζει ελλιπές. Με άλλα λόγια, ισχυρίζονται πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και στα εθνικά ζητήματα.

Η σαραντάχρονη αυτή πληγή της εξωτερικής μας πολιτικής πρέπει να κλείσει έτσι ώστε η χώρα να μην περισπάται με τα φανταστικά και να επικεντρωθεί στα πρακτικά και βασικά. Να συμμαζέψει τα οικονομικά της, να προκόψει, να χρηματοδοτήσει την προβολή της αρχαίας και σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς, να λάμψει πάλι στη Βαλκανική.

Εχει πολλά η χώρα να κάνει και αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί. Ας συμμαζευτούμε, λοιπόν, και για λόγους εθνικής ασφάλειας…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή