Οι βρυχηθμοί της Ακροδεξιάς

Οι βρυχηθμοί της Ακροδεξιάς

5' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στον κόσμο μας δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Δεν θέλω να μπω σε θέματα ορισμών της κακίας, είναι ένας φιλοσοφικός δαίδαλος αυτός, οπότε για τις ανάγκες αυτού του άρθρου ας χρησιμοποιήσουμε τον ευρύτερο δυνατό κοινωνικό ορισμό “του γείτονα”. Όλοι έχουμε έναν γείτονα, ή κάποιον συνάδελφο, ή ένα συγγενή ή κάποιο γνωστό, ή και περισσότερους (σχεδόν σίγουρα περισσότερους), που τους ξέρουμε ότι είναι καθίκια. Ανάξιοι εμπιστοσύνης. Μοχθηροί και φρικτοί. Παλιάνθρωποι. Ας ορίσουμε ως “κακό” αυτούς τους ανθρώπους, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου.

Τις τελευταίες ημέρες μπορεί οι περισσότεροι Έλληνες να ασχολούνται με το μακεδονικό, το επόμενο μνημόνιο, τον Κουφοντίνα ή το Μουντιάλ, αλλά εμένα αυτό που έχει ταράξει περισσότερο είναι το δράμα των φυλακισμένων προσφυγόπουλων στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, τα οποία οι αμερικανικές αρχές έχουν χωρίσει από τους γονείς τους -τους οποίους έχουν συλλάβει- και τα οποία κρατούνται σε παλιά σούπερ μάρκετ. Πολλά είναι ηλικίας κάτω των 10 ετών. Είναι πάνω από 2000 παιδάκια. Τα ρεπορτάζ με τις μαρτυρίες και τις φωτογραφίες, αλλά ακόμα και με ηχητικά των παιδιών που κλαίνε και ζητάνε τη μαμά τους είναι πολλά, συγκλονιστικά και σοκάρουν.

Αλλά δεν σοκάρουν τους πάντες. Τις τελευταίες εβδομάδες που έχει κορυφωθεί η σχετική συζήτηση στις ΗΠΑ το ίντερνετ και τα ΜΜΕ έχουν πλημμυρίσει με τοποθετήσεις, απόψεις, διαφωνίες και διαστάσεις. Συζήτηση. Παίρνουν τα παιδάκια από τους γονείς τους και αυτό είναι ένα θέμα συζήτησης. Και είναι θέμα διαφωνιών, καθώς από το στρατόπεδο της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης εμφανίζονται διαρκώς επιχειρήματα προς απάντηση της κατακραυγής και μάλιστα επιχειρήματα ετερόκλητα, αντικρουόμενα και, όπως πια έχουν μάθει όλοι να περιμένουν από αυτή την κυβέρνηση, ψέματα. Πρώτα έλεγαν ότι όχι, δεν χωρίζουν τα παιδιά από τους γονείς τους (ψέμα) μετά ότι ο νόμος λέει ότι πρέπει να χωρίζουν τα παιδιά από τους γονείς τους (επίσης ψέμα), μετά ότι το νόμο τον έχουν περάσει οι Δημοκρατικοί που αρνούνται να τον αλλάξουν (τον έλεγχο και της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων τον έχουν οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι μπορούν να περάσουν μόνοι τους ό,τι θέλουν, αλλά ούτως ή άλλως ο νόμος δεν λέει τίποτε για παιδάκια), μετά ότι πρόκειται για πολιτική που ξεκίνησε ο Ομπάμα (ψέμα, ξεκίνησε πριν από δύο μήνες), μετά ότι ούτως ή άλλως τα παιδάκια δεν περνάνε τα σύνορα με τους γονείς τους αλλά με απλούς γνωστούς που τα χρησιμοποιούν για να μην τους συλλάβουν (πρώτον, ψέμα, δεύτερον, ε και) και τέλος ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να το αλλάξουν (o Τραμπ εχτές εξέδωσε εντολή για την κατάργηση της πολιτικής -αν και χωρίς καμία πρόβλεψη για τα χιλιάδες παιδάκια που έχουν ήδη χωριστεί από τους γονείς και τους συνοδούς τους). Και βέβαια κανείς δεν περιμένει τίποτε διαφορετικό από τους υπουργούς και τους κολαούζους του Ντόναλντ Τραμπ. Ένας από αυτούς (τον οποίο, για να σας πω μια προσωπική ιστορία, πάτησα -σχεδόν κατά λάθος, αλλά όχι αρκετά δυνατά- σε ένα διάδρομο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών φέτος) κορόιδευε on-air συνομιλητή σε τηλεοπτικό πάνελ την ώρα που διηγούταν πώς οι αμερικανικές αρχές πήραν ένα 10χρονο παιδάκι με σύνδρομο Ντάουν από τη μαμά του. Αυτοί είναι. Τέτοιοι είναι.

Αλλά αυτοί που δεν είναι μέλη της κυβέρνησης ή της συμμορίας του Τραμπ, τι είναι; Αυτοί που σπεύδουν στα social media για να δικαιολογήσουν τέτοιες αποκρουστικές πολιτικές υιοθετώντας αμάσητη κάθε υποκριτική δικαιολογία; Εκτός από τα ρώσικα bots. Οι υπόλοιποι. Τι είναι;

Τα τελευταία χρόνια, με τη θηριώδη άνοδο ακροδεξιών και μη λαϊκιστών σε Γαλλίες, Ιταλίες, Αγγλίες, Ελλάδες και αλλού (55% των ψηφοφόρων του AfD πιστεύουν ότι οι “Εβραίοι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη στον κόσμο”, σύμφωνα με νεά έρευνα) φλέγεται η συζήτηση για τους λόγους για τους οποίους τέτοια αποκρουστικά για τις καθωσπρέπει φιλελεύθερες ελίτ πολιτικά φαινόμενα συμβαίνουν στον κόσμο μας. Πολλοί προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, της Λεπέν, του Τραμπ. Τους 650.000 πολίτες της Αλαμπάμας που ψήφισαν τον θρησκόληπτο ακροδεξιό Ρόι Μουρ για γερουσιαστή πέρυσι, αφού είχαν έρθει στην επιφάνεια τα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης με θύτη τον ίδιο και θύματα ανήλικα κορίτσια (έχασε για μόλις 20.000 ψήφους διαφορά -ο Τραμπ φυσικά τον στήριξε). Ή τους 5.558 Αιτωλοακαρνάνες που ψήφισαν το Μπαρμπαρούση το 2015. Τι συμβαίνει σε όλους αυτούς; Αναρωτιούνται πολλοί. Νοιάζονται, αφουγκράζονται, το σκέφτονται. “Είναι μεγάλες ομάδες του πληθυσμού που πιστεύουν ότι τους αφήνει πίσω η παγκοσμιοποίηση” έλεγε πριν από λίγες εβδομάδες ένας αρθρογράφος των New York Times σε μια εκδήλωση και τον άκουγα και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Αυτή είναι η εξήγηση; Τους φταίει η παγκοσμιοποίηση γι’ αυτό γίνονται Νεοναζί; Νιώθουν παραμελημένοι και γι’ αυτό θέλουν να βλέπουν τετράχρονα προσφυγόπουλα σε κλουβιά;

Πρόκειται για ένα επιχείρημα το οποίο το 2015 ή το 2016 μπορούσε να σταθεί, ήταν αρχή ακόμα, δεν ξέραμε (εμείς οι Έλληνες, βεβαίως, ξέραμε κάτι παραπάνω, είχαμε δει πώς αντιδρά ο κόσμος μετά τα χαστούκια του Κασιδιάρη, μετά τη δολοφονία του Φύσσα, μετά τις αποκαλύψεις της εγκληματικής δράσης μιας οργάνωσης -την ξαναψήφιζε) αλλά πλέον δεν μπορεί να σταθεί πειστικά πια. Δεν μπορεί, έστω, να εξηγήσει το φαινόμενο, τόσο διαρκές και έντονο και παγκόσμιο πλέον, από μόνη της. Γιατί, πέραν όλων των άλλων, υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που έχουν προβλήματα, έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης και “νιώθουν αποκλεισμένοι από την παγκοσμιοποίηση”, οι οποίοι δεν έχουν γίνει αποκρουστικοί μισάνθρωποι. Δεν στηρίζουν το Σαλβίνι που θέλει να κολλήσει νουμεράκια στους τσιγγάνους. Δεν ξημεροβριαδιάζονται στο Facebook γράφοντας επιχειρήματα που υποστηρίζουν το να παίρνεις ένα τρίχρονο παιδάκι από τη μαμά του, να του βγάζεις τα κορδόνια και να το κλείνεις σε ένα δωμάτιο μέσα σε ένα παλιό εμπορικό κέντρο. Αυτοί γιατί δεν γίνονται νεοναζί; Δεν υποφέρουν από “την παγκοσμιοποίηση” αυτοί; Μήπως υπάρχει μια άλλη διαφορά;

Μήπως, μετά από τόσο καιρό, πρέπει να αναλογιστούμε ότι μπορεί να ισχύει και κάτι άλλο;

Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο άρθρο που πολλές φορές το ξεκίνησα και το ξανα-σταμάτησα τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι απλό πράγμα, να λες ότι όλα αυτά τα φρικτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας δεν συμβαίνουν μόνο επειδή υπάρχει “η παγκοσμιοποίηση” ή η φτώχεια ή οι κακιές ελίτ, αλλά και επειδή μια μεγάλη μερίδα των συνανθρώπων μας έχουν σκοτάδι μέσα τους, μίσος και μοχθηρία στον πυρήνα της προσωπικότητάς τους. Είναι δύσκολο επιχείρημα, εμπεριέχει την παγίδα του φιλοσοφικού ορισμού της κακίας, δεν τεκμηριώνεται εύκολα από έρευνες και στοιχεία και δεν μπορεί να υποστηριχθεί με κανέναν ορθολογικό τρόπο, γι’ αυτό δεν μου αρέσει καθόλου σαν θέση και δεν μπορώ να την υποστηρίξω με αρκετή πειθώ. Ούτε εδώ την υποστηρίζω. Δεν σας λέω ότι αυτό απαραίτητα ισχύει.

Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό το 2018 να ακούμε τα ηχογραφημένα κλάματα των παιδιών που ζητάνε τη μαμά τους και να αναρωτιόμαστε ακόμα αν αυτοί που επιχαίρουν και στηρίζουν (και) αυτό το στιγμιότυπο της κατρακύλας προς το φασισμό έχουν υποφέρει από την παγκοσμιοποίηση και τις κακές ελίτ. Μπορεί και να είναι απλά καθίκια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή