Δεν θα σταθώ στην ουσία της συμφωνίας των Πρεσπών, στα θετικά και τα αρνητικά της. Εχουν γραφεί πολλά για τη διαπραγμάτευση, τα κέρδη που απέφερε ή τις αδυναμίες που εμπεριείχε, την πολιτική προσέγγιση της κυβέρνησης, η οποία σε μεγάλο βαθμό είχε το βλέμμα στο εσωτερικό και στόχο τη διαίρεση της Νέας Δημοκρατίας.
Τα επιχειρήματα υπέρ και κατά είναι ισχυρά και σεβαστά. Κάθε νηφάλιος παρατηρητής, όποια θέση και αν υποστηρίζει, αναγνωρίζει την πολυπλοκότητα της εξίσωσης και τις δύσκολες επιλογές.
Δυστυχώς, όπως είχε εγκαίρως επισημανθεί, η αντιπαράθεση στο εσωτερικό διολίσθησε σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον και έφερε για άλλη μία φορά στο προσκήνιο υπονοούμενα, ενίοτε και ευθείες κατηγορίες, περί «εθνικής προδοσίας». Οι κάθε είδους συνωμοσιολογίες βρήκαν και πάλι πρόσφορο έδαφος, διχάζοντας τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία.
Ωστόσο, ό,τι και αν πιστεύει κανείς γι’ αυτό το πολυσύνθετο παζλ, η σύσφιγξη των σχέσεων με τον βόρειο γείτονα αποτελεί, ή θα έπρεπε να αποτελεί, αυτονόητη προτεραιότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής καθώς θα αποφέρει στην Ελλάδα πολιτικά, οικονομικά και στρατηγικά οφέλη.
Αν ξεφύγουμε από τη δική μας εσωτερική διελκυστίνδα και αποτιμήσουμε με γεωπολιτικούς όρους τη θέση και τον ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή της, όπως και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει, θα καταλήξουμε αβίαστα στη διαπίστωση ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι –και μπορεί να γίνει– στενός σύμμαχος και εταίρος της ΠΓΔΜ.
Ο στόχος αυτός αποκτά γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά εάν ενταχθεί στην ευρύτερη προσπάθεια αποτροπής, ή τουλάχιστον περιορισμού, της τουρκικής διείσδυσης στα Βαλκάνια, που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια συχνά με άξονα τη θρησκευτική διάσταση, κάτι που την καθιστά περισσότερο επικίνδυνη και πιο δύσκολα διαχειρίσιμη.
Υπό αυτό το πρίσμα, η ένθερμη υποστήριξη εκ μέρους της Αθήνας της ενσωμάτωσης των Σκοπίων στην ευρωπαϊκή οικογένεια και στους ευρωατλαντικούς θεσμούς –εφόσον εκπληρώσει τις συμφωνηθείσες προϋποθέσεις– υπηρετεί τον μείζονα στρατηγικό στόχο της χώρας μας, που επισημαίνεται πιο πάνω.
Είναι μια πολιτική που επιδρά θετικά, με την έννοια ότι ανατρέπει τα υφιστάμενα στερεότυπα και λειτουργεί ως αναπόσπαστο κομμάτι της νέας σχέσης που έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε να οικοδομήσουμε με τη μικρή αυτή χώρα που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας αλλά και στην καρδιά των Βαλκανίων.
Οταν ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, απευθυνόμενος στον λαό του, ευχαριστεί την Αθήνα για τις προσπάθειες που καταβάλλει να κάμψει τις αντιρρήσεις κάποιων ευρωπαϊκών χωρών για την ένταξη της χώρας του στην Ε.Ε., το τείχος του αρνητισμού έναντι της Ελλάδας, της δυσπιστίας και του φόβου, σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και του μίσους, που έχει ανεγερθεί τα τελευταία 26 χρόνια από τους ακραίους εθνικιστές, όπως ο τέως πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι και άλλοι, αρχίζει να τρίζει. Η κατεδάφισή του θα ωφελήσει και τις δύο χώρες, και θα ενισχύσει σημαντικά την Ελλάδα.