Για πολλοστή φορά μεσολαβεί το κράτος, για να σώσει ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες. Τώρα αν αυτό συμβαίνει μόνο μ’ αυτές ή με έμμεσο ή άμεσο τρόπο βοηθάει κι άλλες που το αντικείμενό τους δεν είναι η μπάλα, δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Το θέμα είναι κατά πόσον αυτό είναι συμβατό με την ανταγωνιστικότητα ή όχι. Και φυσικά το πώς μπορεί μία κυβέρνηση, που δεν ξέρει αν θα συνεχίσει να είναι στην εξουσία, να δεσμεύεται για μία πενταετία και για ένα ποσό της τάξεως των 250.000.000 ευρώ.
Τόσα είναι τα λεφτά που θα μοιραστούν οι ομάδες. Με την προϋπόθεση βέβαια, πως θα δεχθούν τα όσα τους προτείνει ο υφυπουργός, που οραματίζεται και αυτός, όπως οι προκάτοχοί του, να σώσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τώρα, σε μία εποχή λιτότητας, που κόβονται συντάξεις, πώς είναι δυνατόν να δοθούν τόσα χρήματα σε ΠΑΕ, οι περισσότερες των οποίων είναι σε δεινή οικονομική κατάσταση είναι ένα άλλο θέμα. Και κάτι ακόμα: έχει ερευνήσει ο κ. Υφυπουργός πώς διαχειρίστηκαν τα αφεντικά των ομάδων όσα λεφτά πέρασαν από τα χέρια τους; Και ποιος εγγυάται πως κι αυτά δεν θα σκορπιστούν στους πέντε ανέμους, όπως παλαιότερα; Γιατί σε όλα αυτά τα χρόνια, του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, έχουμε μόνο χρεοκοπημένες εταιρείες και όχι… προέδρους.
Σίγουρα το σύστημα νοσεί βαρύτατα και χρειάζεται νυστέρι και όχι… γιατροσόφια. Και το πρώτο πρέπει να μπει στη δομή του, που εδώ και δεκαετίες λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς ουσιαστικές επενδύσεις και άνευ σχεδιασμό σε βάθος χρόνου. Το μόνο πλάνο που υπάρχει στις περισσότερες ΠΑΕ είναι να ζητιανεύουν από την εκάστοτε κυβέρνηση, πιστεύοντας πως χάρη της ψηφοθηρίας, θα τις σώσει από τη χρεοκοπία.