Στο Λιπαρό του νομού Πέλλας, ανάμεσα στα Γιαννιτσά και στην Εδεσσα, δίπλα σε περιβόλια με ροδακινιές και μικρά σπίτια, το φως είναι στιλπνό. Σε αυτήν τη γενέθλια γη, ο Πέτρος Ευσταθιάδης επιστρέφει για να σκηνοθετήσει τις φωτογραφίες του. Εχοντας τιμηθεί με το βραβείο της HSBC για το 2018 και με δύο νέες εκθέσεις στη Γαλλία (η πρώτη εγκαινιάζεται στις 20 του μήνα στο Μουσείο Φωτογραφίας στο Mougins, κοντά στις Κάννες), ο Πέτρος Ευσταθιάδης είναι μια αυτόφωτη και ιδιάζουσα περίπτωση δημιουργού στο τοπίο της σύγχρονης φωτογραφίας.
Από το μηδέν
Από την Art Athina, όπου είδα δείγμα της δουλειάς του, οδηγήθηκα στην CAN Gallery, που τον εκπροσωπεί. Εκεί, στον χώρο της γκαλερί (Αναγνωστοπούλου 42 και Δημοκρίτου), παρουσιάζεται έως το τέλος του μήνα το μεγαλύτερο μέρος του «Gold Rush» (2016-2018), της νέας ενότητας του Πέτρου Ευσταθιάδη. Στέκεται κανείς με δέος μπροστά στην επινοητική φαντασία του. Ο Πέτρος Ευσταθιάδης, οξύς, σαρκαστικός, με χιούμορ, και κυρίως με ικανό απόθεμα σκηνοθετικής ικανότητας, στήνει από το μηδέν ολόκληρους κόσμους, παράδοξους, οξύμωρους, στέρεους όσο και εύθραυστους, υποταγμένους σε αόρατες συνθήκες που επιτρέπουν μια εφήμερη παρουσία.
Ιδέα του «εφήμερου»
Είναι μεγάλα φωτογραφικά έργα, όλα έγχρωμα, με μία διαυγή καθαρότητα που όμως δεν έχει τίποτε το μονοδιάστατο ή το ρεαλιστικό. Με βασικό συνεκτικό ιστό την ιδέα του «εφήμερου», που παραπέμπει και στους οικισμούς-μανιτάρια των χρυσοθήρων στην Καλιφόρνια και στον Καναδά, ο Πέτρος Ευσταθιάδης προσεγγίζει με παράλληλους όρους τη μικρή κοινότητα του Λιπαρού και τον συμβολισμό που απορρέει από τον νέο αγωγό φυσικού αερίου που έρχεται από το Αζερμπαϊτζάν και φθάνει στην Ελλάδα διερχόμενος από το χωριό. Η αλλαγή στη ζωή των αγροτών, στις χρήσεις γης, στον τρόπο διαβίωσης είναι το καύσιμο για μια σειρά σαρκαστικών, χιουμοριστικών και ευφυών εφήμερων κατασκευών που φωτογραφίζονται πριν καταστραφούν.
Εχει κανείς την αίσθηση ότι ο Πέτρος Ευσταθιάδης ακροβατεί πάνω στις πολλαπλές ιδιότητες του φωτογράφου, του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του αρχιτέκτονα, του χειρώνακτα εργάτη και του επίμονου ρακοσυλλέκτη, καθώς ενορχηστρώνει σύνθετους, αφηγηματικούς κόσμους, που το δράμα τους αλλά και η δύναμη του σχολιασμού τους ενισχύεται από το εφήμερο της ύπαρξής τους. Οι κατασκευές του θυμίζουν την ιστορία των εφήμερων κατασκευών στην αρχιτεκτονική, τις αψίδες θριάμβου από ευτελή υλικά και τις πύλες υποδοχής νικητών, προέδρων και βασιλέων. Μόνο που εδώ, στο «Gold Rush», ο Πέτρος Ευσταθιάδης ανατέμνει την επιθυμία, την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη και οργανώνει τα δικά τους τοτέμ. Με έντονη θεατρικότητα και αίσθηση «μεγαλείου» μέσα από την υβριδική συνύπαρξη ετερόκλητων υλικών, οι φωτογραφίες του Πέτρου Ευσταθιάδη υπηρετούν το παράδοξο αλλά και το οξύμωρο της ανθρώπινης επιθυμίας.