Η αποχώρηση του Ιωάννη Παπαπέτρου από τον Ολυμπιακό και η ένταξή του στον Παναθηναϊκό, επανέφερε στο προσκήνιο την αρρωστημένη αντίληψη που επικρατεί στους φανατικούς οπαδούς των ομάδων: Για τους «κόκκινους», ο διεθνής μπασκετμπολίστας είναι «προδότης», για τους «πράσινους» ο αθλητής που είδε το… φως το αληθινό. Ο,τι ακριβώς συνέβαινε και με τον Σπανούλη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Το συναντάμε και σε προηγμένες αθλητικά χώρες. Ποιος ξεχνάει τι είχε γίνει, το 2000, όταν ο Φίγκο άφηνε την Μπαρτσελόνα για να πάει στη «μισητή» Ρεάλ. Ακόμα και ο Μπουφόν «λύγισε» στα λεφτά από το Κατάρ και αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην Παρί Σεν Ζερμέν. Φυσικά, ουδείς πιστεύει πως μπορεί να αποδοκιμαστεί ο Ιταλός τερματοφύλακας, αν το φέρει η τύχη και βρεθεί αντίπαλος της Γιουβέντους.
Το θέμα είναι πως σε μία εποχή που το χρήμα, από φανερές ή κρυφές πηγές, ρέει στον αθλητισμό, είναι πολύ φυσικό οι παίκτες να ξεπερνούν συναισθηματικούς φραγμούς και να βάζουν τις υπογραφές τους, είτε σε αντίπαλες ομάδες είτε σε υποδεέστερα αγωνιστικά πρωταθλήματα. Φαντάζεστε τον Αντρές Ινιέστα με την εμφάνιση της κινεζικής Ντανγκντάι Λιφάν; Ομως τα λεφτά είναι πολλά. Κι όσο, για εμάς τους κοινούς θνητούς, φαίνεται αδιανόητο, αθλητές που κολυμπούν σε… πισίνες από χρήμα να επιζητούν… ωκεανούς γι’ αυτούς, η εξαγορά του ταλέντου τους σε χρυσό όσο το βάρος τους είναι φυσιολογική.
Αυτό πρέπει να το κατανοήσουν οι «ανεγκέφαλοι», που φτάνουν στο σημείο να αλληλοσκοτώνονται στο όνομα των ινδαλμάτων τους και της φανέλας τους. Που η πλειοψηφία τους δεν διστάζει να τις αλλάζει σαν τα πουκάμισα.