Από το Παναθηναϊκό Στάδιο έως το Μουσείο της Ακρόπολης, η διαδρομή με τα πόδια σε φέρνει στην καρδιά εκείνης της αξεπέραστης αθηναϊκής συνθήκης γύρω από τους Κήπους του Ζαππείου. Μου έρχονται πάντα στον νου οι όψεις της Βασιλίσσης Ολγας σε χρωμολιθόγραφες καρτ ποστάλ του 1905 ή του 1912, με τα μεγάλα πεύκα, τους πιλοφόρους διαβάτες και το στέμμα της Ακρόπολης.
Ηταν η επιτομή της ρομαντικής εικόνας της Αθήνας και κάθε φορά έξω από το Ζάππειο, ακριβώς σε εκείνη τη σύγχρονη διαδρομή προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έρχονται σαν διαθλάσεις μνήμης που δεν έχει βιωθεί αυτές οι αθηναϊκές εικόνες, με τη μορφή των ταχυδρομικών δελταρίων που είχαν τη χάρη ενός «souvenir d’ Athènes».
Οταν γράφονταν με μελάνι εκείνες οι καρτ ποστάλ από νεαρές Ατθίδες, ευαίσθητους Αθηναίους ή από αρχαιολάτρες περιηγητές, ο Αχιλλεύς Παράσχος επιζούσε με τον απόηχο ενός λαϊκού ινδάλματος. Ποια θα ήταν η τύχη του αν είχε γεννηθεί 150 χρόνια αργότερα, αν δηλαδή ήταν ένας νέος του 21ου αιώνα; Θα ήταν προφανώς ένας σταρ των κοινωνικών δικτύων με πολλούς ακολούθους, όπως ήταν και στον 19ο αιώνα, όταν η αύρα του, η δύναμη της προσωπικότητάς του και η ωραία μορφή του γοήτευαν τα πλήθη… Τον χαιρετώ κάθε φορά που τον προσπερνώ, εκεί, στις φυλλωσιές των Κήπων του Ζαππείου, σε εκείνη τη στροφή προς τη Βασιλίσσης Ολγας…
Είναι μια μορφή, μισοκρυμμένη, που καιροφυλακτεί, ένας εσαεί παρατηρητής μιας Αθήνας αγνώριστης αλλά οικείας μέσα από την τραχύτητα της μεταβολής.
Για κάποιον λόγο που περισσότερο έχει να κάνει με εκείνο τον ακατέργαστο συναισθηματισμό παρά με την όποια φιλολογική αξία, το όνομα του Αχιλλέα Παράσχου ανακαλεί πρώιμα βιώματα σε μια πορεία αθηναϊκής ενηλικίωσης. Ηταν ένας ποιητής που με τη σημερινή γλώσσα της επικοινωνίας θα χαρακτηρίζαμε επιπόλαιο, ίσως ρηχό, ενίοτε λαϊκιστή, έναν γητευτή του λαϊκού γούστου, έναν αστέρα του υφέρποντος ερωτισμού, από εκείνο το είδος που κάνει τους πολλούς να θέλουν να είναι κοντά «στον ένα». Τον βλέπω σήμερα, εκείνον τον εκπρόσωπο «της αθηναϊκής ρομαντικής σχολής», καταχωνιασμένο στο πράσινο θεωρείο του, από ένα σημείο στρατηγικής αξίας, να παρατηρεί την Αθήνα που αλλάζει. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους περαστικούς τού αφιερώνουν ένα βλέμμα, πόσοι από εκείνους που διασχίζουν την άλλοτε ρομαντική Βασιλίσσης Ολγας έχουν καν ακουστά το όνομά του; Ισως να τους κέντριζε το ενδιαφέρον αν πληροφορούνταν ότι ο Αχιλλέας Παράσχος, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, με ελλιπή και πρόχειρη χρήση της γλώσσας, με καλές σχέσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα, ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του, που ζούσε από τα γραπτά του, που είχε το ταλέντο να διατηρεί ένα μεγάλο και πιστό κοινό. Στην κηδεία του έγινε το αδιαχώρητο, ενάμιση χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, ένας λαϊκός ήρως που, σε ηλικία 57 ετών, ενταφιαζόταν στην ιερή γη της Αττικής.
Αλλά να, που, έχει ο καιρός γυρίσματα, και αυτός ο δημοφιλής αστέρας ενός ευρύτατου κοινού γούστου αποσιωπήθηκε, περιθωριοποιήθηκε, λησμονήθηκε. Και αν τον θυμάται κανείς σήμερα είναι πιο πολύ για τη δύναμη της επιρροής του, όταν εκείνος ήταν ακόμη ακμαίος και ωραίος. Θυμίζει εκείνο το θολό, πλέον, πάνθεον των θρυλικών μορφών που σαν διάττοντες αστέρες ψυχαγωγούσαν, μάγευαν, μαγνήτιζαν, ως λαϊκοί ποιητές, αρτίστες, σταρ του βωβού σινεμά, ζωγράφοι του αστικού γούστου ή μοντέλα για καρτ ποστάλ στο όριο της ηθικής. Ανάμεσά τους, ο Αχιλλεύς Παράσχος ήταν και εκείνος ένας θρύλος των παλιών Αθηναίων, ένας κάποτε αήττητος αητός.