Για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι μόνο νεοφιλελεύθερη. Είναι «ορμπανική» – θέλει δηλαδή να καταλύσει τη φιλελεύθερη δημοκρατία και να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Στελεχώνεται από «τσιράκια του Παπαδόπουλου» –ναι, του δικτάτορα– και «συνοδοιπόρους εθνικοσοσιαλιστών». Η Ν.Δ. νεοναζί;
Θα μπορούσε να προσπεράσει κανείς με συγκατάβαση το ανάθεμα του Νίκου Ξυδάκη. Παραμονές του ανασχηματισμού, το μάρκετινγκ που τα μικρομεσαία στελέχη κάνουν στους εαυτούς τους μπορεί εύκολα να ολισθήσει στη γραφικότητα. Ομως, ο Ξυδάκης δεν είναι εκτός κλίματος. Την ίδια ημέρα, άλλοι δύο κορυφαίοι υπουργοί, που τοποθετούνται εγγύτερα στον πρωθυπουργικό πυρήνα, κήρυξαν τον δογματικό πόλεμο κατά της Ν.Δ.: Σύμφωνα με τον Γιάννη Δραγασάκη και τον Νίκο Παππά ο μεταμνημονιακός στόχος είναι «να κλείσουμε τον δρόμο στην Ακροδεξιά και στη συντηρητική παλινόρθωση».
Η γραμμή δεν είναι νέα. Είχε φανεί από καιρό ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εκμεταλλευτεί την αφορμή του Μακεδονικού για να απαλλαγεί από το ηθικοπολιτικό βάρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Η συγχώνευση με τον Καμμένο μπουκώνει τα σαλπίσματα περί αντιδεξιού μετώπου.
Είχε επίσης φανεί ότι η κυβέρνηση συντηρεί τη συζήτηση για ένα τέτοιο μέτωπο επειδή επείγεται πρωτίστως να κρατήσει εκείνο το παλαιό πασοκικό ακροατήριο που συνιστά τη μεγάλη μάζα της εκλογικής της βάσης.
Δεν την ενδιαφέρει τάχα η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα. Την ενδιαφέρει αυτό που στην πασοκική γλώσσα εξακολουθεί να ονομάζεται «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ». Αυτό το ακροατήριο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πλέον να το εξευμενίσει δίνοντας –ή τάζοντας– πολλά. Εξ ου και δοκιμάζει ήδη να μοιράσει φρόνημα, τύπου «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Με αυτή την τακτική η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση δεν κολακεύει, βέβαια, τον εαυτό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητάει να κριθεί για την κυβερνητική του επίδοση. Ζητάει να συγκριθεί με τους προκατόχους του. Στο τέλος της θητείας του, εξακολουθεί να τού είναι πολύ πιο επωφελές να πετροβολάει το σκιάχτρο της Δεξιάς και του παλαιού πολιτικού συστήματος, παρά να διαφημίζει τα πεπραγμένα του.
Το ερώτημα είναι αν αυτός ο βαγγελογιαννοπουλισμός –η αρχαϊκή, ατσουγκράνιστη αντιδεξιά ρητορική– μπορεί να βρει εκλογικό αντίκρισμα. Τσιμπάει κανείς; Τσιμπάει κανείς εκτός από τους επαγγελματίες της Κεντροαριστεράς που έχουν χρεία προοδευτικής περούκας για να περάσουν την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ;
Ανεξάρτητα από την απήχησή τους, η χρήση αυτών των ξεθυμασμένων στερεοτύπων προεικάζει το ύφος της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει νόμιμους αντιπάλους. Βλέπει σφετεριστές. Υπερασπίζεται την εξουσία του, λέγοντας ότι υπερασπίζεται τη δημοκρατία. Και αυτή δεν είναι μια ακίνδυνη ταύτιση.