Ας πούμε ότι είχε ακούσει τον τοπικό βουλευτή, Μάκη Βορίδη. Ας φανταστούμε ότι ο Μητσοτάκης, που επισκέφτηκε χθες το Μάτι, απευθυνόταν βοριδικώς στους πυρόπληκτους και τους διαβεβαίωνε: «Μην ανησυχείτε. Δεσμεύομαι ότι, όταν γίνω πρωθυπουργός, θα κάνω τα πάντα. Θα κάνω παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».
Εντάξει, το παράδειγμα παραείναι φανταστικό. Η υπερβολή του, όμως, βοηθάει να τοποθετήσει κανείς τις δογματικές διακηρύξεις από Βορίδη και Αδωνι σε κάποια αναλογία με τις προδιαγραφές του πολιτικού λόγου που καλείται καθημερινά να αρθρώσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Απλοϊκά, το ερώτημα τίθεται ως εξής: Οι πυρόπληκτοι, ή άλλως πώς συριζόπληκτοι, πολίτες τι περιμένουν από τη Ν.Δ.; Απαντήσεις στις βιοτικές τους αγωνίες; Ή τόνωση του ιδεολογικού τους φρονήματος;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι και το ένα και το άλλο. Από κομματική σε κομματική εκδήλωση, ήδη πριν από το 2015, ο Βορίδης επαναλαμβάνει το γνωστό σχήμα περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς. Αν αυτή η ιδεολογική ηγεμονία δεν ανατραπεί, λέει το σκεπτικό, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να κυβερνηθεί «σωστά», ακόμη κι αν η Ν.Δ. βρεθεί στην εξουσία.
Το σχήμα αυτό φαίνεται ότι απηχεί δεδομένα που έχουν ξεπεραστεί. Αν πιστέψει κανείς τις πιο ενδελεχείς δημοσκοπήσεις, μια σειρά από ταμπού που κάποτε συγκροτούσαν την αριστερή «ηγεμονία» –από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι τη δημόσια τάξη και από τη συνδικαλιστική δράση μέχρι τη φορολογία– έχουν ήδη αποκαθηλωθεί. Το κομμάτι της κοινής γνώμης που ομνύει ακόμη σε αυτές τις θέσεις, δεν πρόκειται ποτέ να ψηφίσει το «κόμμα του Μητσοτάκη και του Βορίδη». Κι ένα τέτοιο κομμάτι θα εξακολουθήσει να υπάρχει σε μια πλουραλιστική κοινωνία, όσα μέσα πειθούς κι αν επιστρατεύσει η Δεξιά.
Το άλλο επιχείρημα υπέρ του δογματικού πολέμου αναφέρεται στην ανάγκη συσπείρωσης του δεξιού ακροατηρίου. Ανάγκη τέτοιου ντοπαρίσματος θα υπήρχε όντως αν η ηγεσία της Ν.Δ. είχε κρατήσει άλλη στάση στο Μακεδονικό. Τώρα το δεξιό κήρυγμα απευθύνεται μόνο στους ήδη συσπειρωμένους.
Αν δεν υπάρχει ούτε ηγεμονία για να αποδομηθεί ούτε εκλογική πελατεία για να προσηλυτιστεί, τότε ποιον ωφελεί η εκστρατεία κατά της επαράτου Αριστεράς; Ωφελεί μόνο εκείνον που επείγεται πραγματικά να συσπειρώσει το κοινό του, χωρίς να μπορεί να το συγκινήσει θετικά. Ωφελεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που, αν σε κάτι μπορεί ακόμη να επενδύσει, είναι στα αντισυστημικά και αντιδεξιά αντανακλαστικά της κατακερματισμένης βάσης του.
Η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει τη διχαστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντησή της όμως στο αριστερό «ή εμείς ή αυτοί» δεν μπορεί να είναι ένα δεξιό «ή εμείς ή αυτοί». Θα πρέπει να είναι η γλώσσα ενός σκέτου «εμείς».