Το νέο έρχεται, το παλιό πεθαίνει. Αυτό το ρητορικό σχήμα δεν ακούγαμε συνεχώς έως τον Ιανουάριο του 2015; Σχεδόν μία τετραετία αργότερα, όλα δείχνουν ότι οδεύουμε προς μια μακρά προεκλογική περίοδο και το αίσθημα είναι ότι ούτε το νέο ήρθε ούτε το παλιό πέθανε.
Το νέο ήρθε στα χαρτιά, στην εμφάνιση: η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με τη στήριξη των ΑΝΕΛ, έφερε όντως νέα πρόσωπα (και… νέους, αν μη τι άλλο, ενδυματολογικούς κώδικες εντός του Κοινοβουλίου), έναν νέο κομματικό σχηματισμό, μια νέα πολιτική συμμαχία στα πράγματα.
Μάλιστα, η συμμαχία ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά (η οποία βαφτιζόταν κάθε τόσο «Κεντροδεξιά» με αποτέλεσμα να γελούν κάθε φορά και οι πέτρες), σε αντίθεση με τη συνοφρυωμένη συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ με τον ΛΑΟΣ, ολοκληρώθηκε μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, με «αγκαλίτσες και φιλάκια» στις ορκωμοσίες του 2015.
Τι νέο έφεραν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ; Επειτα από ένα εξάμηνο βαρουφάκειας επιδειξιομανίας και ενός εκβιαστικού δημοψηφίσματος (που έκλεισε τις τράπεζες), τα μνημόνια (που θα «έσκιζαν») επαναλήφθηκαν, ο ΕΝΦΙΑ (που θα καταργούσαν) παρέμεινε, η οριζόντια, ισοπεδωτική υπερφορολόγηση το ίδιο.
Περισσότερο από ποτέ, ο τελευταίος ανασχηματισμός, με την ένταξη προσώπων από το παλιό ΠΑΣΟΚ και την παλιά Νέα Δημοκρατία ή με άλλα από το βδελυρό για τους συριζαίους σημιτικό ΠΑΣΟΚ (παλιό και αυτό, σύμφωνα με τη δική τους ορολογία), κατέδειξε πόσο κακόγουστο αστείο ήταν όλη εκείνη η προ 2015 ρητορική για το «νέο που έρχεται».
Ο πολυσυζητημένος αυτός ανασχηματισμός ήρθε λίγο καιρό μετά την τραγωδία στο Μάτι, τις συνέπειες της οποίας η σημερινή κυβέρνηση διαχειρίστηκε με τρόπο ολέθριο, λες και βρισκόμασταν ακόμα στο 2015 και το ρεύμα παρέμενε ακόμα με το μέρος τους. Μόνο που εδώ, με τις φωτιές, δεν είχαμε να κάνουμε μόνον με τις τσέπες των πολιτών αλλά με τις ζωές τους. Για πρώτη φορά σε τόσο μαζική κλίμακα, η κυβέρνηση αυτή κλήθηκε να διαχειριστεί το συλλογικό πένθος, τον ανθρώπινο πόνο και στον τομέα αυτό επέδειξε μια στάση που κινείται κάπου ανάμεσα στην ολική αναισθησία και την απάνθρωπη αδιαφορία.
Δεν τους πέρασε καν απ’ το μυαλό, δεν υποψιάστηκαν, ότι μια συγγνώμη την επομένη της τραγωδίας, τις μέρες που ακολούθησαν, κάποια δήλωση συντριβής, μια έκφραση του συμπάσχειν, ακόμα και πολιτικά μπορεί να τους δικαίωνε. Διότι, στην περίπτωση του Ματιού, με μια φωτιά που πιθανότατα καμία (ελληνική) κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αναχαιτίσει, το μεγάλο ζήτημα δεν ήταν τι δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να την αποτρέψει όσο το τι έκανε αφού συντελέστηκε η καταστροφή.
Ερχομαι και επανέρχομαι στο γεγονός αυτό διότι ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω την αντίδρασή τους. Μάλλον επειδή, εντέλει, αυτό ήταν το μόνο «νέο» που έφεραν: την επιδεικτική έλλειψη στοιχειώδους ενσυναίσθησης και την υβριστική πόζα τους απέναντι στην οδύνη του Ελληνα πολίτη.