Την Τρίτη, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ είπε στους βουλευτές του CDU/CSU ότι τους συστήνει «από τα βάθη της καρδιάς» μια ψήφο υπέρ του Φόλκερ Κάουντερ, του επί 13 χρόνια επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας. Οι βουλευτές προσήλθαν στην εσωκομματική κάλπη και εξέλεξαν τον αντίπαλό του. Η αποτυχία να τοποθετήσει τον στενό συνεργάτη της στην ηγεσία της κοινοβουλευτικής της ομάδας θεωρήθηκε σημάδι ότι η Αγκελα Μέρκελ χάνει τον έλεγχο. Οι σχολιαστές άρχισαν να διερωτώνται τι θα συμβεί τον Δεκέμβριο, όταν η ίδια θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος, ιδίως αν οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν στο μεταξύ χάσει δέκα μονάδες στις περιφερειακές εκλογές της Εσσης, όπως σήμερα προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις. Σημαντικές, όχι όμως για την ίδια την καγκελάριο, είναι και οι εκλογές της Βαυαρίας, στις 14 Οκτωβρίου, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε ανακατατάξεις στο αδελφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών, ακόμη και σε απομάκρυνση του Χορστ Ζεεχόφερ από την ηγεσία του κόμματος και το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών.
Ακολουθούν τρεις αναμετρήσεις σε ανατολικογερμανικά κρατίδια, με το αντιμεταναστευτικό κόμμα AfD να απειλεί και στα τρία να εκθρονίσει τους Χριστιανοδημοκράτες από την πρώτη θέση. Η στάση της Μέρκελ απέναντι στην ΑfD είναι γνωστή: διαφωνεί με κάθε υπόνοια συνεργασίας με τους συνοδοιπόρους των νεοναζί, όπως συζητείται από το τοπικό παράρτημα των Χριστιανοδημοκρατών στη Σαξονία, και προσπαθεί να βάλει όρια στην ήδη υλοποιημένη μετατόπιση του κόμματός της προς τα δεξιά, η οποία συντελείται ως απόπειρα απάντησης στην AfD. Οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι θεωρούν ότι η ώς τώρα επιτυχημένη επιμονή της να διεμβολίζει το Κέντρο, εκεί όπου βλέπει την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, έχει στερήσει το κόμμα από ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα, οδηγώντας παλαιούς υποστηρικτές στο δεξιό άκρο.
Κοντόφθαλμη λογική
Είναι ευνόητο ότι τίποτα καλό για την Ελλάδα δεν μπορεί να προκύψει από τις τάσεις που εκκολάπτονται στο εσωτερικό της γερμανικής Δεξιάς. Το βασικό προσόν του Ραλφ Μπρίνκχαους, του υποψηφίου-έκπληξη που ψηφίστηκε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, είναι η σκληρότητά του σε θέματα προϋπολογισμού, ιδιότητα που κάποιοι εσφαλμένα θεωρούν ότι είναι αυτή που απαιτείται για να εμποδίσει τις διαρροές προς την AfD. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν θα ευχόταν να διεξάγεται στη Γερμανία μια ουσιαστική συζήτηση για την ανάγκη θεσμικής ενίσχυσης της Ευρωζώνης, αλλά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Η γερμανική κυβέρνηση, ακόμη και οι Σοσιαλδημοκράτες, λειτουργεί με βάση τη λογική ότι συνιστά μεγάλο επίτευγμα για τη χώρα το γεγονός ότι το γερμανικό χρέος μειώθηκε στο 60% του ΑΕΠ παρά τα κοινωνικά προβλήματα (π.χ. δραματική έλλειψη κοινωνικής κατοικίας) που έχει προξενήσει η πολιτική αυτή – και αν το γαλλικό χρέος φθάνει το 100%, αυτό είναι αποκλειστικά γαλλικό πρόβλημα, το πολύ πολύ, μετά την επόμενη κρίση, να δεχθεί και η Γαλλία την επίσκεψη της τρόικας.
Σε αυτό το φόντο, την Πέμπτη, η Μέρκελ δήλωσε «ολοζώντανη» και επιβεβαίωσε ότι θα είναι εκ νέου υποψήφια για την ηγεσία του κόμματος. Είναι όμως σαφές ότι τα χρονικά περιθώριά της με δυσκολία θα υπερβούν το 2019, εφόσον στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα επικρατεί η εντύπωση πως θα ήταν καλύτερα να αντιμετωπίσει τις επόμενες κάλπες με διαφορετικό/-ή καγκελάριο, που θα πρέπει στο μεταξύ να έχει προλάβει να αφήσει το στίγμα του/της στην πολιτική της χώρας – περίπου όπως έγινε στους Βρετανούς Εργατικούς με τη διαδοχή του Τόνι Μπλερ από τον Γκόρντον Μπράουν στα μέσα της κυβερνητικής θητείας. Τέτοιο πρόσωπο δεν έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής, αν και η μάχη των δελφίνων έχει αρχίσει, με την εφημερίδα Welt να ρίχνει πρόσφατα στο τραπέζι το όνομα του Φρίντριχ Μερτς. Ως προς τα καθ’ ημάς, ακόμη και όσο παραμένει στην εξουσία η Μέρκελ, θα ήταν ένα μικρό θαύμα να βρεθεί κάποιος από τη γερμανική κυβέρνηση που να ακούσει με θετική διάθεση το δίκαιο αίτημα για μη περικοπή των ελληνικών συντάξεων.