Ανασκάπτοντας τα ορυχεία μνήμης στον νομό Δράμας

Ανασκάπτοντας τα ορυχεία μνήμης στον νομό Δράμας

1' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΥΦΙΛΤΖΟΓΛΟΥ

Δραμάιλο

εκδ. Αντίποδες, σελ. 75

Ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου είναι και ποιητής και φωτογράφος και ιχνηλάτης και άνθρωπος εκείνης της κοψιάς που «πιάνει χώμα» με γυμνά χέρια αλλά και «βλέπει» αγγέλους σε χαλάσματα. Είναι σπάνιο προνόμιο να μπορεί κανείς να τον ακολουθεί σαν σκιά όταν μπαίνει μέσα στα κλειστά, έρημα και βουβά σπίτια της Δράμας και των γύρω χωριών και εκεί, ανάμεσα σε αχρηστευμένες καρέκλες, ξεθωριασμένα οικογενειακά πορτρέτα και μουχλιασμένα κατάστιχα, να βρίσκει κοιτάσματα μνήμης και ποίησης. Στα χωριά της Δράμας… στον Νικηφόρο ή στη γενέθλια Πλατανιά, όπου στο γεροχτισμένο επιβλητικό σχολείο δίδασκε η μητέρα του, στη μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένο το «Δραμάιλο».

Το «Δραμάιλο» (ο δρόμος για τη Δράμα) είναι μια συλλογή από σύντομα πεζά που ανασκαλεύουν τα ορυχεία μνήμης. Ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου βουτάει βαθιά στις δεξαμενές της γλώσσας και ανασύρει από τον βυθό ντόπια ιδιώματα, λαλιές προσφύγων, την κοινή ελληνική του Ευαγγελίου και τα κελαρύσματα της δημώδους ποίησης. Τα μπλέκει όλα, αλλά τα διατηρεί ακέραια και πάλλοντα. Ακούγονται σαν πεζοτράγουδα ή σαν διηγήσεις, έχουν τον αχό μιας άχρονης μνήμης αλλά την ανάσα και την αποφορά σάρκινων επαφών. Ανοίγει τάφους και οργώνει γη. Το «Δραμάιλο» είναι ποίηση γιατί ο δημιουργός του εκκινεί από την πράξη της ποιήσεως, από την αφετηρία της πρωτογενούς δημιουργίας. Είναι όλα χειροποίητα. Σβωλιασμένο χώμα, καπνός άφιλτρου, βλέμμα επιθυμίας.

Ενα αχανές κοιμητήριο είναι και το «Δραμάιλο». Φέρει τα οστά πεσόντων, διαττόντων αστέρων και κομητών, νεαρών νεκρών και πεφιλημένων θυγατέρων. Με πλήρη ονοματεπώνυμα, όλοι άγγελοι με μαύρα φτερά. Αν υπάρχει προορισμός για το «Δραμάιλο», αυτός είναι εκείνος ο τόπος που λέγεται πατρίδα χωρίς να είναι.

Ο ασθμαίνων ρυθμός στο «Δραμάιλο» αναδύεται σαν ατμός από χαρακώματα που είναι στο πλάι φρεσκοσκαμμένων τάφων, που κόβουν από τον αέρα. Στον κόσμο του «Δραμάιλου», δεν υπάρχει εξωραϊσμός του ρήγματος, ούτε εξιδανίκευση του θραύσματος. Υπάρχει, όμως, ανάγκη, για επούλωση ή για αναγνώριση της διαρκούς πληγής. Είναι ένας σπασμός με γλώσσα αρχαία και δημώδη που εκβάλλει σε μύλους της Ιστορίας, σαν τραγούδι από οθωμανικά χωριά σε βαλτοτόπια, σαν αποκύημα ποντιακής προσφυγιάς ή σαν κυκλωτικός χορός στα μακεδονίτικα καπνοτόπια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή