Ποιος χάνει, ποιος κερδίζει

Ποιος χάνει, ποιος κερδίζει

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η εβδομάδα που μας αφήνει σφραγίστηκε, πολιτικά μιλώντας, από την παραίτηση Κοτζιά. Εντάξει: στον υπόλοιπο πλανήτη το μέγα θέμα συζήτησης (πολιτικής αλλά όχι μόνο) είναι η σαδιστική δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, πολιτικό θρίλερ (με στοιχεία… σπλάτερ) που μοιάζει να έχει βγει από το Χόλιγουντ. Αλλά εν Ελλάδι ασχολούμαστε με λιγότερο αιματηρά και περισσότερο κωμικά ζητήματα, όπως η παραίτηση Κοτζιά.

Κωμικό θέμα είναι όμως να παραιτείται, έπειτα από άγριο ενδοκυβερνητικό πλάκωμα, ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας; Και, μάλιστα, ενώ ακόμα «τρέχει» το Σκοπιανό;

Εύλογο το ερώτημα. Κανονικά, όχι, δεν είναι κωμική μια τέτοια πολιτική εξέλιξη. Αλλά τι να γίνει που στην Ελλάδα όλο κάτι συμβαίνει και ένα κρίσιμο θέμα μετακυλιέται χωρίς να το καταλάβεις από το δράμα στην κωμωδία. Ή στη φαρσοκωμωδία. Ή απλώς στη φάρσα. Στο γραφικό θέαμα, τέλος πάντων, το οποίο περιλαμβάνει έως και στιχουργήματα.

Από τα κόκκινα χαλιά στη Σαλαμίνα και τις χειρονομίες πεζοδρομίου σε αγώνα πόλο έως τα «good diplomacy, ε;», τη δικομανία και τη στιχουργική δεν απομένει χώρος για πολιτικό δράμα, μόνο για κωμωδία. Πάντως δεν βαριόμαστε.

Η ιστορία έχει ήδη αναλυθεί και έχει σχολιασθεί από αρμοδιότερους αναλυτές και αρθρογράφους. Δεν χρειάζεται όμως κάποιος διδακτορικό πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες για να καταλάβει το αυτονόητο: ο κ. Τσίπρας τελεί υπό την ομηρία του κ. Καμμένου. Το ελάχιστο ποσοστό των εθνικολαϊκιστών ΑΝΕΛ κρατάει ή ρίχνει μια αριστερή κυβέρνηση. Μεταξύ του ΥΠΕΞ, που δεν έχει να τον απειλήσει με έδρες, και του Εθνικής Αμυνας, που έχει, εύκολα η ζυγαριά του πρωθυπουργού κλίνει προς τον δεύτερο. Και δεν είναι μόνο ζήτημα πολλών περιττών κιλών.

Συνήθως, αυτού του τύπου οι ηχηρές παραιτήσεις (ή απομακρύνσεις, όπως θέλετε πείτε το) είναι σημάδια παρακμής δίχως επιστροφή για μια κυβέρνηση. Το χρονικό σημείο της εξόδου Κοτζιά, με το Σκοπιανό να κρίνεται ακόμα, είναι ένα επιπλέον δείγμα ότι η αμαξοστοιχία έχει εκτροχιαστεί.

Το μεγάλο στοίχημα του κ. Τσίπρα με τις Πρέσπες, αυτό που θα επιβεβαίωνε στον ίδιο όλες τις κολακείες που έχει εισπράξει από την Ευρώπη την τελευταία χρονιά ειδικά (και που ίσως να τον κάνει να ελπίζει σε μια μελλοντική ευρωπαϊκή πολιτική θέση μετά το διαφαινόμενο ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ), μοιάζει να είναι και αυτό στον αέρα. Το έγραψε πολύ εύστοχα στη χθεσινή του στήλη ο Μιχάλης Τσιντσίνης: «Το τελευταίο θύμα του Καμμένου θα είναι ο Τσίπρας».

Θα αντιτείνει κάποιος: και τι μας ενδιαφέρει αν χάνει ο Τσίπρας; Σημασία έχει ότι χάνει η χώρα. Διότι μ’ αυτά και μ’ αυτά μπορεί να μη λυθεί ένα ζήτημα που μας ταλανίζει δεκαετίες. Οντως· σωστό είναι αυτό και εκεί βρίσκεται η ουσία.

Η χώρα όμως χάνει εδώ και πολύ καιρό. Η χώρα χάνει συνεχώς από τον Ιανουάριο του 2015, ενώ ο κ. Τσίπρας συνεχώς κερδίζει και μάλιστα εις βάρος της χώρας. Καιρός είναι να αρχίσει να χάνει και αυτός λίγο. Μήπως και αρχίσει, έστω και δειλά δειλά, να κερδίζει λίγο και η χώρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή