Υπήρξε μια εποχή που τα οκτάστηλα των εφημερίδων ήταν όλο συμβουλές: «Πώς θα πάρετε σύνταξη» (στα 50), «Οδηγός για τα αναδρομικά» (από το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία), «8.570 νέες θέσεις στο Δημόσιο» (μέσω Stage-μαϊμού) κ.λπ. Τα άρθρα γνώμης ήταν εύκολα, σαν χιλιοπαιγμένα τραγούδια: «του λαού τα ντέρτια λέω…».
Στα πρωινάδικα της τηλεόρασης ακούγονταν κλαυθμοί για τη «σύνταξη της μανούλας» που είχε ανήλικο τέκνο 18 ετών, για την άγαμη 35χρονη θυγατέρα που θα έχανε τη σύνταξή της, για το «κουλούρι του παππούλη»· σε κουλούρια υπολογιζόταν η αύξηση των 30 ευρώ μηνιαίως στην κατώτατη σύνταξη, που μεταφραζόταν σε εκατοντάδες ευρώ για τις υψηλότερες. Οι εργατολόγοι θησαύριζαν ως «φίλοι του λαού» με μαζικές αγωγές κατά του Δημοσίου· οι δικαστές επιδίκαζαν αποζημιώσεις «εις εαυτούς» της τάξης του 1,5 δισ. ευρώ. Εκείνη την εποχή το Ελεγκτικό Συνέδριο, αυτό που τώρα έκρινε αντισυνταγματική την Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχων, νομολόγησε ότι στο πλαίσιο της ισότητας των δύο φύλων η «σύνταξη άγαμων θυγατέρων δημοσίων υπαλλήλων» πρέπει να δοθεί και σε άγαμους υιούς.
Ζούσαμε μια κατάσταση σαν τη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου. Ολοι κέρδιζαν: οι συνταξιούχοι από το «κουλουράκι» μέχρι το παντεσπάνι τους· τα ελληνικά ΜΜΕ «ήταν τα καλύτερα του κόσμου»· κάποιοι δημοσιογράφοι κεφαλαιοποίησαν την «αγάπη του λαού» με καλύτερους μισθούς ή με πρωτιές σε ψήφους· οι εργατολόγοι αυγάτιζαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και οι δικαστές είχαν εύκολα αναδρομικά και ήσυχη τη συνείδησή τους. Πώς το είχε πει ο τέως πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Νίκος Σακελλαρίου; «Το καθήκον των δικαστών είναι να πιάσουμε τον σφυγμό της κοινωνίας». Και ο σφυγμός της κοινωνίας ήταν «δώσε και μένα μπάρμπα», κάτι που οι κυβερνώντες της εποχής είχαν πιάσει πριν απ’ τους δικαστές. Κι έδιναν, έδιναν, έδιναν…
Κι ύστερα ήρθε η χρεοκοπία, από την οποία δεν μάθαμε τίποτε, διότι το «νέο» έριξε τα βάρη στο «παλαιό πολιτικό σύστημα» (το οποίο έδινε λιγότερα απ’ όσο ζητούσε το αυτοαποκαλούμενο «νέο»), η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου βρήκε τον τέλειο ένοχο στο πρόσωπο του κ. Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος αποτύπωσε στατιστικώς την πραγματικότητα, οι πλατείες βάφτισαν «προδότες» όσους την τελευταία στιγμή προσπάθησαν (και τελικώς κατάφεραν) να σώσουν τη χώρα από την ολική καταστροφή. Οσο δε για τους «ανάλγητους» που προειδοποιούσαν ότι θα χρεοκοπήσουμε, παρέμειναν οι εξαποδώ «νεοφιλελεύθεροι».
Τώρα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, με μόνη αχτίδα την αντιπολίτευση, που δεν είναι ανεύθυνη σαν τη σημερινή κυβέρνηση. Διά στόματος κ. Γιάννη Βρούτση, έβαλε τη χαμένη παράμετρο, αυτή που έλειπε στα χρόνια της ξέφρενης πορείας: τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας.