Πρόσωπα της εβδομάδας

3' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νίκος Βούτσης: Ωριμότης μηδέν

Πρόσωπα της εβδομάδας-1

Αυτή την παλιά εξυπνάδα θυμίζει το κλισέ που αναμασούν τα κυβερνητικά στόματα για τη συνταγματική αναθεώρηση. Οι συνθήκες, λένε, είναι ώριμες. Το πόσο ώριμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για τη μητέρα των μεταρρυθμίσεων το αποκαλύπτουν τα ίδια τα στελέχη του. Τα μνημόνια τελείωσαν, οι συνθήκες είναι ώριμες, λέει ο πρόεδρος της Βουλής. Και αμέσως μετά περιγράφει την αναθεωρητική διαδικασία ως ευκαιρία για «να αποκαλυφθεί το πεδίο των διαφορετικών προτάσεων για το μέλλον της χώρας». Η αναθεώρηση παρουσιάζεται έτσι σαν πασαρέλα ιδεολογικής καθαρότητας. Ο πρωθυπουργός ήταν ακόμη πιο σαφής. Θα ήταν, είπε, «πολιτική ανωμαλία, αν οι δύο πόλοι (Δεξιά και Αριστερά) τα έβρισκαν ξαφνικά».

Μια «ώριμη» πολιτική δύναμη θα μπορούσε ίσως να διακρίνει ότι ο μόνος τρόπος για να αποφεύγονται οι ανωμαλίες είναι να μπορούν «οι δύο πόλοι» να συμφωνούν στα θεμελιώδη, όπως είναι το Σύνταγμα. Ο βαθμός θεσμικής ωρίμανσης της καταγγελτικής δύναμης που κυβερνά ήδη σχεδόν τέσσερα χρόνια θα μπορούσε να μετρηθεί μόνο από το γεγονός ότι διακηρύσσει ως θεμιτή την ενσωμάτωση των κομματικών της αρχών στον καταστατικό χάρτη. Κατά τη συριζαϊκή αντίληψη, το Σύνταγμα είναι κάτι σαν κείμενο κομματικού συνεδρίου – ένα μανιφέστο αυξημένης τυπικής ισχύος. Εξ ου και η αντίφαση: Η πλειοψηφία, που υποτίθεται ότι επισπεύδει την αναθεώρηση, την ακυρώνει, εξουδετερώνοντας τη βασικότερη προϋπόθεσή της: τη συναίνεση.

Δεν είναι μείζων, αλλά είναι η πιο ιλαρή ένδειξη της αντι-αναθεωρητικής στάσης: Ο Τσίπρας λέει ότι η Ν.Δ. φοβάται την αλλαγή του άρθρου 86 –περί ευθύνης υπουργών– ενώ, αν υπάρχει κάποιος που θα είχε λόγο να φοβάται την άρση των σύντομων παραγραφών, θα ήταν υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Των προηγούμενων έχουν όλα παραγραφεί.

Ενταγμένο στο προεκλογικό ρεπερτόριο του ΣΥΡΙΖΑ, το αναθεωρητικό εγχείρημα μοιάζει καταδικασμένο να σπαταληθεί. Το πρόβλημα είναι ότι αν η επόμενη Βουλή θελήσει να ξεκινήσει τη διαδικασία από την αρχή, η μεθεπόμενη, που θα είναι αναθεωρητική, θα έχει, πιθανότατα, προκύψει κατακερματισμένη, από εκλογή με απλή αναλογική.

Ανωμαλία –για να δανειστεί κανείς τη γλώσσα του πρωθυπουργού– δεν θα ήταν η θεσμική αποκρυστάλλωση της ήδη σχηματισμένης συμφωνίας μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ σε ορισμένες συνταγματικές αλλαγές, όπως η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ανωμαλία είναι η αξίωση της μη κανονικότητας να αποκτήσει κανονιστικότητα.

Άνθιμος Θεσσαλονίκης: Το παγκάρι και η κάλπη

Πρόσωπα της εβδομάδας-2

Ο απροσδόκητα ανθεκτικός δεσμός που συνδέει προσωπικά τον Αρχιεπίσκοπο με τον πρωθυπουργό έχει μπερδέψει τις γραμμές. Η επιλογή του Ιερωνύμου να εκμεταλλευτεί αυτόν τον δεσμό σαν μοχλό διευθέτησης των εκκρεμοτήτων με την Πολιτεία έχει διχάσει την Εκκλησία οριζοντίως και καθέτως.

Η ενόχληση του Ανθίμου Θεσσαλονίκης, που διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός ότι ο Ιερώνυμος διαπραγματεύτηκε χωρίς την έγκριση της Ιεραρχίας, ήταν μάλλον η πιο προβλέψιμη από τις αντιδράσεις. Ισως αποδειχθεί και η πιο διαχειρίσιμη.

Ο Αρχιεπίσκοπος έχει δείξει ότι μπορεί να εκτονώνει τις εντάσεις στην κορυφή της Εκκλησίας. Μετά την κρίση των Θρησκευτικών –τη μόνη αντιπαράθεση που πήρε επάνω του ο Ιερώνυμος, με τη γνωστή κατάληξη– όλες οι υπόλοιπες εστίες διαφωνιών με την κυβέρνηση έσβησαν χωρίς να εξελιχθούν σε μέτωπο. Ακόμη και στο Μακεδονικό η παρέμβαση της Εκκλησίας δεν πήρε ποτέ, όπως εύκολα θα μπορούσε, διαστάσεις λαοσυνάξεων, χάρη στην επιδέξια ποιμαντική –πληθωρική στα λόγια και εγκρατή στις πράξεις– του ίδιου του προκαθημένου.

Δεν θα ήταν έκπληξη αν ο Ιερώνυμος κατάφερνε και για τη συμφωνία του με τον Τσίπρα να τουμπάρει τελικώς τους ιεράρχες. Αν το καταφέρει, θα έχει, ίσως για πρώτη φορά, εξυπηρετήσει μόνο τον εαυτό του, και όχι τον εταίρο του στο Μαξίμου.

Η συνεργασία ή η ανοχή της Ιεραρχίας, που ήταν μέχρι σήμερα ένα από τα αδήλωτα ερείσματα του πρωθυπουργού, δεν θα τον ωφελήσει τώρα εκλογικά. Τώρα έχει χάσει τον κλήρο. Εχει μετατρέψει σε αντιπάλους του τις 10.000 που είναι κύτταρα μικρής, αλλά πραγματικής επιρροής.

Και οι αριστεροί; Δεν έχει απήχηση σε αυτούς ο χωρισμός; Μάλλον όχι. Το ντιλ φαίνεται πολύ δειλό –και πολύ ετεροβαρές υπέρ του παγκαριού– για να ικανοποιήσει τους υποστηρικτές της θρησκευτικής ουδετερότητας. Και, ταυτόχρονα, είναι πολύ άγαρμπο για να μπορεί να περάσει χωρίς κόστος από τους ευλαβείς ψηφοφόρους.

Οι μόνοι που έχουν λόγο να είναι ικανοποιημένοι, είναι αυτοί στους οποίους προβλέπεται να περιέλθουν το χρήμα και η εξουσία. Αλλά κι εκείνοι είναι φοβικοί ακόμη στις αλλαγές που τους συμφέρουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή