Η πρεμιέρα του Αναστασιάδη στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου συνοδεύτηκε με μια άτυπη ρεβάνς από τη Φινλανδία. Το 1-0 δεν έφτανε για να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο από τη δεύτερη θέση του ομίλου. Σίγουρα υπήρξε μια καλύτερη αύρα στο ΟΑΚΑ. Οχι πως οι διεθνείς μας έπιασαν κάποια σπουδαία απόδοση.
Απλά έδειξαν περισσότερη διάθεση και διεκδίκησαν την μπάλα με πάθος. Κι αυτό μπορεί να πιστωθεί στον Ελληνα προπονητή.
Η πλήρης απογοήτευση προήλθε πάλι από τις εξέδρες. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι φίλαθλοι που βρέθηκαν στις κερκίδες. Κάτι περισσότερο από τους Φινλανδούς εκδρομείς. Και η… πίκρα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν την ίδια ώρα σε Κροατία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, για το Nations League και Γερμανία, Αγγλία και όπου αλλού είχαμε επίσημους ή φιλικούς αγώνες των εθνικών ομάδων οι εξέδρες ήταν κατάμεστες.
Δεν μπορώ να δεχτώ πως οι ξένοι αγαπούν περισσότερο τις Εθνικές τους απ’ ό,τι εμείς. Απλά τα όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρό μας έκαναν τους φιλάθλους να του γυρίσουν την πλάτη. Η πολιτικοποίηση, αλλά και η οπαδοποίηση των αρχών που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Οι κατά τεκμήριο… χρωματιστές δικαστικές αποφάσεις και άλλα πολλά «ξενέρωσαν» τον κόσμο.
Ο Αγγελος Αναστασιάδης θα κοπιάσει πολύ για να κάνει πάλι την Εθνική, ομάδα όλων των Ελλήνων. Θα πρέπει πρώτα να κλείσει τα αυτιά του στους μάνατζερ και οι επιλογές του να είναι αποκλειστικά με τα δικά του κριτήρια. Και δεύτερον, να αποφασίσει αλλαγή έδρας. Δεν θέλει η ΕΠΟ το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» επειδή είναι του Ολυμπιακού; Εχει καλώς. Ας επιλέξει το «Κλεάνθης Βικελίδης». Είναι «καμίνι» με όλη τη σημασία της λέξης. Εκτός και αν δεν κάνει κι αυτό…