Πρόσωπα της εβδομάδας

3' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ελένη Τοπαλούδη: Γιοι και κόρες

Πρόσωπα της εβδομάδας-1

Υπάρχει όμως και η σκηνή από το βράδυ της δολοφονίας. Υπάρχει εκείνο το πλάνο που εικονίζει το θύμα να ασπάζεται φιλικά τον θύτη. Φαίνεται έτσι ότι η 21χρονη φοιτήτρια δεν έπεσε σε ενέδρα κάποιου τέρατος. Τη σκότωσε ένας φίλος. Αρα αυτό που έγινε στη Ρόδο δεν μπορεί να το εξηγήσει η πρόχειρη στατιστική.

Η ταξινόμηση τέτοιων εγκλημάτων ως σεξιστικών διεγείρει συνήθως μια αντανακλαστική άμυνα. Δεν είναι, λένε, όλοι οι άνδρες βιαστές. Γι’ αυτό και οι φωνές που ζητούν αναδιαπαιδαγώγηση των ανδρών απορρίπτονται ως υστερικές. Οντως, δεν είναι όλοι οι άνδρες βιαστές. Ολοι οι βιαστές όμως –με αμελητέο αριθμό εξαιρέσεων- είναι άνδρες. Είμαστε καταδικασμένοι μήπως να αφήσουμε αυτό το δεδομένο στην αρμοδιότητα της ενδοκρινολογίας; Να το αποδεχτούμε ως αδιόρθωτο κατασκευαστικό λάθος της ανδρικής βιολογίας; Ή μήπως δεν είναι ανίκητες οι ορμόνες; Μήπως υπάρχει λόγος να δοκιμάσουμε την επάρατη αναδιαπαιδαγώγηση – γιατί το φύλο δεν μας ορίζει περισσότερο απ’ όσο μπορούμε εμείς να το ορίσουμε;

Η συζήτηση αυτή, με ευθύνη και του ακτιβισμού –του συνδικαλισμού των ταυτοτήτων– γίνεται ανεξήγητα πολωτική. Διεξάγεται συνήθως σαν πόλεμος των φύλων. Σαν να υπάρχει μια κούρσα εξοπλισμών, όπου ό,τι κερδίζουν οι γυναίκες, το χάνουν οι άνδρες – και το ανάποδο: ό,τι κερδίζουν οι γιοι μας, το παίρνουν από τις κόρες μας.

Αν ξεπεράσει κανείς τους αυτοματισμούς αυτού του ανταγωνισμού, δεν μπορεί παρά να δει το κενό: Αυτή τη στιγμή η μόνη δραστική μορφή σεξουαλικής «διαπαιδαγώγησης» των εφήβων είναι η πανταχού προσιτή, δωρεάν πορνογραφία – μια υποκουλτούρα αναπαραγωγής στερεοτύπων που υπακούει μόνο στην αρχή της εμπορευσιμότητάς της.

Η λύση, βέβαια, δεν θα ήταν να λογοκρίνει κανείς την πορνογραφία – πράγμα που ακόμη κι αν ήταν σκόπιμο, θα παρέμενε ανέφικτο. Η λύση θα ήταν να θέσει στη διάθεση των εφήβων ένα αντίπαλο υπόδειγμα – ένα πολιτισμικό αντίβαρο.

Η ανάγκη αυτή φαίνεται ακόμη πιο επείγουσα αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο προβάλλεται στη δημόσια σφαίρα η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Τα σχόλια εξαντλούνται σε κραυγές ηθικού πανικού. Και τα ρεπορτάζ πουλάνε φρίκη, αναπαριστώντας τις λεπτομέρειες του εγκλήματος. Η αιματηρή πραγματικότητα γίνεται έτσι υλικό για μια ελάχιστα κεκαλυμμένη πορνογραφία της βίας. Το έγκλημα δεν εξηγείται. Καταναλώνεται.

 

 

Άνεγκρετ Κραμπ – Καρενπάουερ: Διαδοχή και ασυνέχεια

Πρόσωπα της εβδομάδας-2

Ηταν μια αυλαία όχι απλώς αντάξια, αλλά και εντελώς αντιπροσωπευτική της μερκελικής δεκαοκταετίας – και ίσως και της γερμανικής κουλτούρας, γενικά.

Το γεγονός ότι την πρώτη καγκελάριο διαδέχεται στην ηγεσία του CDU μια γυναίκα δεν είναι άμοιρο συμβολισμών. Αλλά ίσως πιο ενδεικτικό για την ποιότητα μιας δημοκρατίας από το φύλο, είναι η κοινωνική προέλευση: Η κόρη ενός γυμνασιάρχη και μιας μητέρας που έμεινε στο σπίτι, για να μεγαλώσει τα έξι παιδιά της, διαδέχτηκε στην ηγεσία του συντηρητικού κόμματος την κόρη ενός πάστορα από την Ανατολική Γερμανία.

Η ίδια η Ανεγκρετ Κραμπ – Καρενμπάουερ –ΑΚΚ, για τους φίλους– δεν όρισε, πάντως, το κόμμα που ανέλαβε ως συντηρητικό. Το ονόμασε «μεγάλη λαϊκή παράταξη του Κέντρου». Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι θα ακολουθήσει τη ρότα της Μέρκελ – της πιο επιτυχημένης, σύμφωνα με ένα παλιό αστείο, καγκελαρίου που είχε ποτέ η Σοσιαλδημοκρατία.

Για την ΑΚΚ η διατήρηση αυτού του ηγετικού στυλ –που επιλέγει τις πιο ορθολογικές θέσεις με ιδεολογική αχρωματοψία και βασανιστική κυοφορία· που εξασφαλίζει τη σταθερότητα, χωρίς ηγεμονισμούς, αλλά με συμβιβασμούς– θα είναι πάρα πολύ δύσκολη.

Ο κόσμος είναι όλος άλλος. Το 2000, όταν η Μέρκελ αναλάμβανε τα ηνία, μπορούσε να επαίρεται ότι «είμαστε οι νικητές της Ιστορίας». Η ΑΚΚ αναλαμβάνει σε μια στιγμή που η Ιστορία στρίβει.

Τι σημαίνει η εκλογή της για την Ελλάδα; Η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί μόνο με ερώτηση: Ποια Ελλάδα;

Η παρούσα Ελλάδα εμφανίζεται διπλωματικά συνεπής μόνο με τον ενδυματολογικό της (αντι) κομφορμισμό: Με την εξωτερική πολιτική του ανοιχτού γιακά και της ανοιχτής ατζέντας. Ολα χωράνε. Και οι μπίζνες με τον Τραμπ, και ο απολογητικός τόνος προς τον Πούτιν, και, βεβαίως, η συνεννόηση με την άλλοτε επάρατη «μαντάμ» στο Βερολίνο. Το βέβαιο είναι ότι η μετεκλογική Ελλάδα δεν θα βρει ίδια την Ευρώπη.

«Δεν θα είμαι αντίγραφο. Δεν θα είμαι μία από τα ίδια», είπε η ΑΚΚ. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε. Και να θελήσει να διευκολύνει την Ελλάδα, δεν θα μπορεί. Αλλωστε, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ στο Βερολίνο. Ηταν πάντα στην Αθήνα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή