Στις ελληνικές κωμωδίες της δεκαετίας του εξήντα, μαζί με την Αλίκη, που ντυνόταν σαν παγωτό κασάτα και φορούσε κάτι δοχεία νυκτός στο κεφάλι, διέπρεπαν και διάφοροι βιομήχανοι. Αυτοί ζούσαν σε μονοκατοικίες με δανέζικα έπιπλα, φορούσαν ρόμπες με φουλάρι στον λαιμό για να χαλαρώσουν και κυκλοφορούσαν με αμερικανικά αυτοκίνητα. Εκαναν δεξιώσεις όπου καλούσαν στρατηγούς, πολιτικούς, διευθυντές, γιατρούς και δικηγόρους και όλοι μαζί ενορχήστρωναν την κοινωνική επιτυχία. Ο βιομήχανος ήταν η απόλυτη φαντασίωση της ψωροκώσταινας, όπως και η βιομηχανική παραγωγή της ελληνικής οικονομίας. Σοβαρή βιομηχανία δεν είχαμε ποτέ, όμως είχαμε δικαίωμα να την ονειρευόμαστε. Ο βιομήχανος ανταγωνιζόταν τον πρώτο τυχερό του λαχείου, αφού στο μυαλό των περισσοτέρων κι αυτός είχε κερδίσει κάποιο λαχείο για να φτάσει εκεί όπου έφτασε. Οι εφοπλιστές ήσαν πολύ απόμακροι για να ταυτιστείς μαζί τους. Ομως ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σαν τον Χρήστο Τσαγανέα;
Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος είναι τυχερός άνθρωπος. Τον βρήκαν κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα και τον ψήφισαν για πρόεδρο ενός ανύπαρκτου κόμματος, ως πρόεδρος αυτού του ανύπαρκτου κόμματος χρίσθηκε βουλευτής Επικρατείας στο ΚΙΝΑΛ, από όπου και διεγράφη όταν ψήφισε υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών. Και τώρα έγινε υπουργός. Κοινώς πηδούσε από πετρούλα σε πετρούλα για να αποφύγει τις λάσπες και να φτάσει με τα καλογυαλισμένα του υποδήματα στον προορισμό του. Ορισμένοι τον ψέγουν για την πολιτική του ευλυγισία, ήτοι τον καιροσκοπισμό του, παραγνωρίζοντας ότι η σχέση του με την πολιτική είναι ίδια με τη σχέση που είχαν οι βιομήχανοι στις κωμωδίες με τη βιομηχανία. Δεν νομίζω ότι τον Θανάση τον ενδιαφέρει η πολιτική σταδιοδρομία. Δεν έχει τη στόφα του πρώην ηγέτη του Φώτη Φανουρίου. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα περάσει το καλοκαίρι του. Κι από κει που θα την έβγαζε όπως όπως στην Αγίου Κωνσταντίνου με τον κλιματισμό να μουγκρίζει και την ώρα που δεν περνάει –αλήθεια πώς περνάει η ώρα ενός προέδρου της ΔΗΜΑΡ;– τώρα απέκτησε γραφείο στη λεωφόρο Αμαλίας, με οδηγό, σωματοφύλακες, γραμματείς, γεύματα, δείπνα και ταξίδια, όσα ταξίδια τραβάει η όρεξή σου. Σαν τον πεινασμένο που θέλει να φάει όλα τα πιάτα του καταλόγου.
Το καλοκαίρι του Θεοχαρόπουλου απαντά και σε όσους απορούν γιατί ο Τσίπρας θέλει να εξαντλήσει την τετραετία. Εμείς οι αφελείς ψάχνουμε την απάντηση στις δημοσκοπήσεις. Ξεχνάμε ότι τον Τσίπρα δεν τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί. Τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Δεν αντέχει να στερήσει τέτοιο καλοκαίρι από τους Θεοχαρόπουλους. Ούτε από τον εαυτό του. Κι αυτός άνθρωπος είναι, δεν δικαιούται μια θέση στο κατάστρωμα ενός σκάφους;