Ανεξάρτητη, πρωτοπόρος και αντισυμβατική ήταν η ζωγράφος Μαρία Ιγγλέση (1882-1942), η οποία εισέβαλε με τον χρωστήρα της στον ανδροκρατούμενο κόσμο της τέχνης του 19ου αιώνα, όπως θα δει το κοινό στην αναδρομική έκθεση που διοργανώνει η Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου με 43 έργα της καλλιτέχνιδος από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Η ζωγράφος γεννήθηκε στη Μύκονο, γόνος εύπορης οικογένειας, που της έδωσε την τύχη μαζί με την αδελφή της Ειρήνη, μετέπειτα σύζυγο του ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη, να αποκτήσει καλή μόρφωση και καλλιέργεια. Από νεαρή ηλικία φάνηκε η κλίση της στη ζωγραφική και παρακολούθησε μαθήματα στην Αθήνα με τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών (τη μετέπειτα ΑΣΚΤ) Βικέντιο Μποκατσιάμπη.
Αν και οι νεαρές γυναίκες της εποχής ενθαρρύνονταν να παρακολουθούν μαθήματα ζωγραφικής, αποθαρρύνονταν σφόδρα να ακολουθήσουν επαγγελματική καριέρα. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε την Ιγγλέση να ταξιδέψει και να εγκατασταθεί στην Ιταλία, όπου ανέπτυξε περισσότερο την τεχνική της, συμμετείχε σε εκθέσεις αποσπώντας κολακευτικά σχόλια και δούλεψε και ως ανταποκρίτρια για το περιοδικό «Πινακοθήκη», όπως διαβάζουμε στο σημείωμα της επιμελήτριας της έκθεσης και ιστορικού τέχνης Ειρήνης Σαββανή. Μάλιστα, η Ιγγλέση εκπροσώπησε την Ελλάδα μαζί με άλλους καλλιτέχνες στη Διεθνή Εκθεση της Ρώμης το 1911.
Το έργο της που παρουσιάζεται στην πινακοθήκη της Μυκόνου αποτελείται κυρίως από πορτρέτα, συνήθως του οικογενειακού της περιβάλλοντος και αυτοπροσωπογραφίες, τοπία της υπαίθρου και της Μυκόνου, αλλά και της Ιταλίας, όπως του αρχαιολογικού χώρου της Πομπηίας. Η Ιγγλέση βρήκε την έκφρασή της αρχικά στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού, όπως σημειώνει η κ. Σαββανή, αλλά μετά στράφηκε στον εξπρεσιονισμό.
Το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου την οδηγεί στην επιστροφή της στην Ελλάδα, όπου συνεχίζει να διεκδικεί την επαγγελματική της αναγνώριση. Κορυφαία στιγμή στην καριέρα της θεωρείται η έκθεσή της στον «Παρνασσό» το 1929, όπου παρουσίασε 90 πίνακες.
«Μαρία Ιγγλέση (1882-1942)», Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, από τις 23 Αυγούστου.