Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο δωμάτιο» είναι μια καλογυρισμένη ταινία, όπως οι περισσότερες δημιουργίες του σκηνοθέτη. Τουλάχιστον αυτό αποκαλύπτεται από το τρέιλερ, αν και κάποιες επιλογές Ελλήνων ηθοποιών ίσως δεν ήταν οι πλέον ενδεδειγμένες. Καλύτερα να έπαιζε ο ίδιος ο Βαρουφάκης. Ωστόσο, ο μύθος ενός κακοντυμένου υπουργού που αγωνίζεται να καθυποτάξει τον Μινώταυρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι απλοϊκός σε τέτοιο βαθμό, ώστε σκέφτεται κανείς μήπως και άλλα πολιτικά θρίλερ του Γαβρά δεν έχουν τελικά το βάθος που τους έχει αποδοθεί.
Η ιδέα ενός αγώνα που δόθηκε στο όνομα της Δημοκρατίας εναντίον μιας καταπιεστικής ευρωκρατίας είναι ρηχή και άστοχη. Η σύγκρουση με την Ευρώπη δεν έγινε «δονκιχωτικά». Εγινε συνειδητά και προσχεδιασμένα, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είχε παρασυρθεί να πιστεύει ότι η Ελλάδα είχε εναλλακτική λύση πέρα από την Ευρώπη. Στο Μαξίμου και στο υπουργείο Αμυνας, στα δύο κέντρα εξουσίας της εποχής, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη στήριξη της χώρας από την Κίνα και τη Ρωσία. Δεν πρόκειται για αποκάλυψη. Ο κ. Τσίπρας το έχει παραδεχθεί σε συνεντεύξεις που έδωσε την επαύριον του δημοψηφίσματος. Γιατί να μην τον πιστέψουμε;
Ομως, ας μην παριστάνουμε τους αθώους. Κάθε προοδευτικός και υποψιασμένος πολίτης, όπως θεωρούμε ότι είναι ο κ. Γαβράς, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι αυτού του είδους η «στήριξη» δεν προσφέρεται δωρεάν. Αν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι έβαζαν το χέρι στην τσέπη θα το έκαναν όχι από ελεημοσύνη υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά για να μετατοπίσουν την Ελλάδα στη δική τους σφαίρα επιρροής. Δηλαδή, θα αναλάμβαναν εκείνοι να συγκρουστούν με την Ευρώπη. Δεν μας έκαναν τη χάρη γιατί ίσως έκριναν ότι δεν τους συνέφερε. Είχαμε όμως μια κυβέρνηση που ήταν πρόθυμη να δεχθεί την προσφορά, αρκεί φυσικά να εξασφάλιζε ότι θα παρέμενε στην εξουσία. Μιλάμε λοιπόν για ένα ελεγχόμενο Grexit, που δεν έγινε γιατί δεν κατέστη εφικτή η μετατόπιση της χώρας πέρα από τη Δύση, που καλόβλεπε η κυβέρνησή της. Η απόπειρα μετατροπής της Ελληνικής Δημοκρατίας σε μια Βενεζουέλα της Μεσογείου είχε κόστος, αφού η παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων οδήγησε στα capital controls και στην εκμηδένιση της τότε αξίας των μετοχών των τραπεζών (δηλαδή, 33 δισεκατομμύρια ευρώ), που σχεδόν εξ ολοκλήρου ανήκαν στο κράτος, δηλαδή στους πολίτες. Πόσα ευρώ αντιστοιχούν σε κάθε πολίτη; Η ταινία του Γαβρά κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 3 Οκτωβρίου, αλλά την πραγματική ταινία την έχουμε ήδη δει και την έχουμε πληρώσει, όχι σε κάποιο «θερινό», αλλά στη ζωή μας, εκείνο το θέρος του 2015. Και το εισιτήριο για κάθε Ελληνα (ενήλικα και μη) που το 2015 εγκλωβίστηκε στο δωμάτιο ενός παρ’ ολίγον πραξικοπήματος ήταν (μόνο για την καταστροφή των τραπεζών) ακριβώς 3.000 ευρώ.