Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες. Ικανοποιημένοι εξακολουθούν να εμφανίζονται βουλευτές και στελέχη του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ) από το 8,1% που πήρε το κόμμα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Κάποιοι μάλιστα το παρουσιάζουν ως αρχή μιας πορείας ανάκαμψης: «Πήρε η Φώφη το κόμμα διαλυμένο στο 4,4% το 2015 και διπλασίασε τα ποσοστά του μέσα σε λίγα χρόνια», έφτασε να υποστηρίξει βουλευτής.
Ετσι είναι αν έτσι νομίζουν. Ξεχνούν ωστόσο ότι η πολιτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ κάτω από το 5% το 2015 οφείλεται στα δύο μνημόνια που υλοποίησε το κόμμα και διέλυσαν τη μεσαία τάξη – το πρώτο μόνο του, σηκώνοντας δυσανάλογο πολιτικό βάρος, και το δεύτερο σε αναγκαστική συμμαχία με τη Ν.Δ. για να μην πέσει η χώρα στα βράχια. Αποφεύγουν επίσης να πουν οι υμνητές των κατορθωμάτων του ΚΙΝΑΛ ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε κάτω από 5%, διότι οι πρώην ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος γοητεύτηκαν με το «λεφτόδεντρο» του Τσίπρα, ο οποίος, καβαλώντας το κύμα του άκρατου λαϊκισμού, υποσχόταν τα πάντα στους πάντες σερφάροντας ανέμελα στις ελπίδες των Ελλήνων για επιστροφή στις ημέρες της σπατάλης. Αποφεύγουν, τέλος, βολικά να θυμίσουν ότι την ίδια εποχή είχε ξεπεταχτεί ακόμη ένα κόμμα (το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη) που αρδεύτηκε κυρίως από παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ φτάνοντας το 6%, αλλά και το διασπαστικό κόμμα (ΚΙΔΗΣΟ) του Γιώργου Παπανδρέου. Αν προσθέσει μάλιστα κανείς τα ποσοστά που πήρε το ΠΑΣΟΚ με αυτά του ΚΙΔΗΣΟ τον Ιανουάριο του 2015, φτάνει το 7,2% – μόλις μία ποσοστιαία μονάδα λιγότερη από τον… θρίαμβο του 8,1% του ΚΙΝΑΛ στις τελευταίες εκλογές!
Μόνο που στις εκλογές του Ιουλίου το ΠΑΣΟΚ είχε μοναδική ευκαιρία να επαναπατρίσει ψηφοφόρους του – αυτό εξάλλου ήταν το κύριο επιχείρημα της κυρίας Γεννηματά «κόβοντας» από το Επικρατείας το σημαντικότερο στέλεχος του κόμματος, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Διότι οι εκλογές του Ιουλίου κινήθηκαν στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνες του Ιανουαρίου 2015. Το Ποτάμι δεν κατάφερε να περάσει το εκλογικό μέτρο για να μπει στη Βουλή, άρα οι ψηφοφόροι του αναζητούσαν πολιτική στέγη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος –με 8,3 μονάδες από τη Ν.Δ.– ύστερα από τέσσερα χρόνια μνημονιακών περικοπών και το πρώτο εξάμηνο της καταστροφικής διακυβέρνησης. Οι ψηφοφόροι που εγκατέλειπαν αυτά τα δύο κόμματα και δεν ψήφισαν τη Ν.Δ. θα έπρεπε να επιστρέψουν μαζικά στο ΚΙΝΑΛ, εφόσον –φυσικά– είχε κάτι πειστικό να τους προτείνει. Εντέλει ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκεντρώσει το τετραπλάσιο σχεδόν ποσοστό (31,5 %) σε σχέση με το ανερχόμενο και δικαιωμένο, υποτίθεται, από τις πολιτικές εξελίξεις Κίνημα Αλλαγής.
Βέβαια, ο καθένας μπορεί να βλέπει την πραγματικότητα μέσα από τα δικά του μάτια. Οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ να δηλώνουν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα και η κυρία Γεννηματά να προσδοκά λαμπρό μέλλον για το κόμμα και να προκαλεί όποιον δεν του αρέσει να μετρηθεί μαζί της στο συνέδριο.
Ωστόσο, η πολιτική είναι πρώτα απ’ όλα αριθμοί. Κι όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι οι επιλογές του κόμματος αποδοκιμάστηκαν από τους ίδιους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ στις πιο ευνοϊκές δυνατές εκλογικές συνθήκες, κακό του κεφαλιού τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι από το 44% που πήρε το ΠΑΣΟΚ το 2009, λιγότερο από το ένα πέμπτο ψήφισε ΚΙΝΑΛ στις πρόσφατες εκλογές, προτιμώντας κατά κύριο λόγο να στηρίξει και πάλι τον αδιόρθωτο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.
Τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα στην επόμενη αναμέτρηση, ιδιαίτερα μάλιστα αν ο κ. Τσίπρας εκλεγεί από τη βάση του κόμματος εγγράφοντας εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη, δείξει την πόρτα σε διάφορους παλαιολιθικούς αριστερούς του πάλαι ποτέ Συνασπισμού και ρίξει γέφυρες σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αντιλαμβάνονται ότι πλέον ο κύριος εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, η Ελιά ή το ΚΙΔΗΣΟ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ – μάλιστα κάποιοι πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν μπήκαν στη Βουλή είναι έτοιμοι να πηδήξουν τη μάντρα.
Ο μόνος τρόπος για το Κίνημα Αλλαγής να διαδραματίσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας είναι να αναλάβει γρήγορα πρωτοβουλίες για να αναδειχθεί το ισχυρό κόμμα του πολιτικού κέντρου – κρίσιμος kingmaker για κάθε κυβέρνηση της χώρας. Χρειάζεται, όμως, νέο αφήγημα, στιβαρή εκσυγχρονιστική ηγεσία και εγκατάλειψη κάθε έμφυτης ροπής προς τον λαϊκισμό, που παραμένει χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών στελεχών του.
Αλλιώς θα απορροφηθεί –από αριστερά και από δεξιά– πανηγυρίζοντας για τις θρυλικές εκλογικές επιδόσεις του. Ενδοξο θύμα της… επιτυχίας του.