Από δήμαρχος, κλητήρας

3' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο άλλοτε πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, αποτυχών υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα θεσιθήρας της πολιτικής, είναι πλέον μετακλητός υπάλληλος στο γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή – και μπράβο του. Αυτό όμως δίνει την αφορμή σε πολλούς να κοροϊδεύουν τον Θανάση, όταν μάλιστα ο ίδιος κατηγορεί τη σημερινή κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί μετακλητούς. Οσοι τον επικρίνουν βλέπουν τον συμβιβασμό του ταπεινωτικό για έναν κοτζάμ πρώην πρόεδρο, πρώην βουλευτή Επικρατείας, πρώην υπουργό! Πώς καταδέχεται να βολεύεται τώρα σε μια θεσούλα μετακλητού στη Βουλή, έστω και αν φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο του γενικού διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ; Ο πρόεδρος Βασίλης Λεβέντης, λ.χ., του οποίου το ηγετικό κύρος δεν αμφισβητήθηκε ούτε την εποχή που ήταν εκείνος και η κάμερα μόνοι τους, θα δεχόταν ποτέ κάτι τέτοιο;

Δεν έχουν δίκιο όμως. Είναι ίσως εκπεσμός και ταπείνωση, εφόσον το κρίνεις απέξω· με τη λογική, όμως, που διέπει τον Θεοχαρόπουλο και το είδος του, πρόκειται για βήμα προόδου. Κατ’ αρχάς, το σπουδαιότερο είναι ότι εξακολουθεί να ζει από το Δημόσιο: διατηρεί, δηλαδή, την αγνότητά του ως αριστερός, αφού δεν μιαίνεται από την επαφή με τον πραγματικό, τον εκτός πολιτικής, κόσμο της εργασίας.

Ισως σε ορισμένους να μην είναι κατανοητό αυτό, η άγνοια όμως της πραγματικότητας ως προς τον κόσμο της ελεύθερης οικονομίας και της εργασίας είναι προϋπόθεση ώστε ο αριστερός να διατηρήσει την πίστη στις ιδέες του. Ειδάλλως, αυτή η πίστη θα κλονιστεί, θα φθαρεί και, σιγά σιγά, θα εκλείψει, ιδίως αν ο αριστερός συμβαίνει να είναι έξυπνος και ικανός. Και ο Θανάσης μας είναι όχι απλώς ικανός, είναι ταλέντο!

Χθες, λ.χ., έπληξε καιρίως την κυβέρνηση με το εξής βλήμα: «Πρόκειται», είπε αναφερόμενος στις αποκαλύψεις για τους μετακλητούς της προηγούμενης κυβέρνησης, «για άλλο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα της κυβέρνησης σε συνεργασία με την αντιπολίτευση που αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση, κάτι που είναι ακατανόητο στον ελληνικό λαό». Ενας πολιτικός, που βγάζει αυτό από το στόμα του, απλώς δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε τυχαίος – σωστά;

Επειτα, η θέση συνιστά προαγωγή στη διοικητική κλίμακα, αφού ως πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ «διηύθυνε» πόσους; Δέκα, άντε το πολύ δώδεκα, νοματαίους; Ενώ η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έχει 86 βουλευτές. Κάποιοι από αυτούς, στην αρχή τουλάχιστον, δεν θα βρεθούν να τον πάρουν στα σοβαρά, για λίγο έστω; Του εύχομαι, ειλικρινά, γκουντ σαξές!

Ζήλεψε αγρίως

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έστειλε βαρυσήμαντη δημόσια επιστολή 970 λέξεων προς τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, την οποία υπογράφει ως πρώην πρόεδρος της Βουλής. Του απευθύνεται με ιδιαίτερο σεβασμό και του θυμίζει πως είχε ζητήσει τη βοήθειά του για τη λεγόμενη Επιτροπή Αλήθειας του Χρέους (ο κοτσιδάκιας με τη σαγιονάρα και διάφοροι τριτοκοσμικοί), αλλά και πως εκείνος είχε ανταποκριθεί ενθέρμως και εκθύμως. Εξηγεί, επίσης, τη δική της θεωρία για την kolotoumba στα τέλη του πρώτου εξαμήνου της «πρώτης φοράς Αριστερά», ότι δηλαδή ο συμβιβασμός είχε προσυμφωνηθεί, κάτι που πιστεύει ότι αποδεικνύεται από το ότι η τότε κυβέρνηση δεν αξιοποίησε το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας (με την οποία η πρόεδρος της Πλεύσης έχει επικίνδυνη εμμονή, δεν χωρεί αμφιβολία).

Η ουσία όμως της επιστολής είναι το παράπονο της προέδρου ότι ο Γαβράς την αγνόησε και βάσισε την ταινία στο σενάριο του Βαρουφάκη. Γιατί δεν με ρώτησες, να τα διασταυρώσεις; Αυτό του λέει, με λίγα λόγια. Και, ενώ αναγνωρίζει το δικαίωμά του ως καλλιτέχνη να κάνει ό,τι θέλει, τον κατηγορεί για μονομέρεια. Δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς την ταινία για να καταλάβει το πρόβλημα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι εξαφανισμένη. Τα άλλα βασικά μέλη του καστ εκείνης της αλησμόνητης σειράς, που παίχτηκε εις βάρος μας, επέζησαν. Ο μεν Τσίπρας έχει ένα 31% (άλλο αν δεν ξέρει τι να το κάνει…), ο δε Βαρουφάκης είναι στη Βουλή και κυκλοφορεί σεινάμενος κουνάμενος. Εκείνη, όμως, έχει εξαφανιστεί τελείως από την εικόνα, όπως εξαφανίζονταν οι φίλοι του Στάλιν από τις φωτογραφίες όταν εκείνος αποφάσιζε να τους ξεφορτωθεί. Πώς να μην τρελαίνεται λοιπόν η πρόεδρος;

Ο κύριος Ρασπούτιν

Από την κατάπληξη που ένιωσα, ξέχασα ποιος ήταν ο πολιτικός που μιλούσε στους δημοσιογράφους, μετά την κατάθεσή του στον εισαγγελέα σχετικά με τη σκευωρία της Novartis. Επρόκειτο είτε για τον Αντώνη Σαμαρά είτε για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, εκείνο που έχει σημασία όμως είναι η ερώτηση της δημοσιογράφου, που πετάχτηκε για να ζητήσει διευκρινίσεις: «Τον κύριο Ρασπούτιν; Κατονομάσατε τον κύριο Ρασπούτιν;». Για λίγο, πολύ λίγο, έμεινα ξερός. Προφανώς γνώριζε η δημοσιογράφος ότι το Ρασπούτιν είναι μια προσωνυμία και, επομένως, δεν χρειαζόταν τον τίτλο του κυρίου – π.χ., δεν λέμε ποτέ «ο κύριος Τζακ ο Αντεροβγάλτης» ούτε «η κυρία Αλεπού της Ερήμου». Ωστόσο, το δέος της δημοσιογράφου για το πραγματικό πρόσωπο πίσω από την προσωνυμία ήταν τέτοιο, ώστε της βγήκε εντελώς φυσικό να τον αποκαλέσει «κύριο Ρασπούτιν». Τη συγχαίρω, πάντως, για τους άψογους τρόπους και τη φυσική ευγένειά της…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή