Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να κλείνουν τα μάτια και να μη θέλουν, αντίθετα σε όσα επιτάσσει η κοινοβουλευτική παράδοση, να συζητήσουν τις αιτίες που τους οδήγησαν στην ήττα στις εκλογές, όπως δήλωσε πρόσφατα ο κ. Αλέκος Φλαμπουράρης. Ωστόσο, για να υπάρξει κάποιο επίπεδο πολιτικής συνεννόησης που θα βοηθήσει να πάει μπροστά ο τόπος είναι υποχρεωτικό να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο συμφωνίας κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης, τουλάχιστον για τα προφανή και στοιχειώδη.
Οι κωλοτούμπες για να ευχαριστηθεί το «πόπολο» και οι ψεύτικες υποσχέσεις σαν εκείνες που έδινε το 2014 ο κ. Τσίπρας, για να οδηγηθεί τελικά με το πιστόλι στον κρόταφο σε έναν επώδυνο συμβιβασμό εθνικής ζημίας 100 δισεκατομμυρίων ευρώ και τριών χαμένων χρόνων είναι αντιπαραγωγικές, πληγώνουν τη δημοκρατία και αποτελούν, δυστυχώς, το χειρότερο δείγμα γραφής για το μέλλον.
Ετσι δεν είναι δυνατόν ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ να υπογράφει το διατάγματα με τις προδιαγραφές για το Ελληνικό και να έχει ετοιμάσει τις συμβάσεις για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων και ως αξιωματική αντιπολίτευση να αποφασίζει ότι διαφωνεί με το Ελληνικό και ότι έχει περιβαλλοντικές ενστάσεις για τις γεωτρήσεις.
Δεν είναι δυνατόν να ξεχνά ως αντιπολίτευση ότι όταν ήταν κυβέρνηση κατάφερε να συνεννοηθεί με την Ευρώπη και την Αγκυρα για τη διαχείριση των προσφυγικών ροών στο Αιγαίο. Και να χαρακτηρίζει, αίφνης, την κυβέρνηση της Ν.Δ. «ακροδεξιά και επικίνδυνη» επειδή επιχειρεί να βάλει κάποιο φρένο στις ροές των προσφύγων και να τους διαχωρίσει από τους οικονομικούς μετανάστες της υποσαχάριας Αφρικής.
Δεν είναι δυνατόν ως κυβέρνηση να έχει ακολουθήσει κατά γράμμα το πιο σκληρό μνημόνιο που έκοψε μισθούς και συντάξεις, γονάτισε φορολογικά κυρίως τους λιγότερο προνομιούχους με αυξήσεις ΦΠΑ ακόμη και στα βασικά τρόφιμα και ως αντιπολίτευση να κάνει την ανήξερη για το πώς δουλεύει η οικονομία και να υπόσχεται και πάλι τα πάντα στους πάντες. «Η αύξηση των μισθών φέρνει την ανάπτυξη και όχι η ανάπτυξη την αύξηση των μισθών», δήλωσε πρόσφατα ο τέως πρωθυπουργός με την άνεση του ανθρώπου που θεωρεί ότι τα οικονομικά είναι το… μεγάλο του ατού.
Ωραία τα φιλολαϊκά συνθήματα που κλείνουν το μάτι στους ψηφοφόρους, όπως εκείνο το πιασάρικο «θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές», στο τέλος όμως οδηγούν σε οδυνηρές εκπλήξεις για όλους.
Οποιος, λοιπόν, ρίξει μια ματιά στην πορεία των μισθών κατά την πρόσφατη προμνημονιακή περίοδο, π.χ. από το 2000 και μετά, θα αντιληφθεί ότι οι αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο (αλλά και στον ιδιωτικό τομέα) στην Ελλάδα ήσαν από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, χωρίς να οδηγήσουν τη χώρα σε υγιή ανάπτυξη και ευημερία.
Αντιθέτως, έπαιξαν σημαντικό ρόλο για τη χρεοκοπία του 2010.
Ουσιαστικά οι συνεχείς αυξήσεις μισθών εκείνης της περιόδου συνέβαλαν στην άνοδο του εξωτερικού δανεισμού της χώρας, ενώ η μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη που απολάμβαναν οι πολίτες αντί να φέρει την πολυπόθητη άνθηση της εγχώριας οικονομίας, οδήγησε σε άλμα των εισαγωγών καταναλωτικών προϊόντων. Ενίσχυσαν έτσι τις ξένες οικονομίες, διαιωνίζοντας παράλληλα το προβληματικό παραγωγικό μοντέλο που ακολουθούσε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Ολα αυτά τα γνωρίζει, φαντάζομαι, ο κ. Τσίπρας – τόσους πραγματικούς οικονομολόγους έχει δίπλα του στον ηγετικό πυρήνα του κόμματος. Ωστόσο, προτιμά να εμφανίζεται αμέριμνος, αδύναμος να αντισταθεί στη ροπή του προς την εύκολη συνθηματολογία και στον λαϊκισμό.
Πολλοί έλεγαν την εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ότι το μόνο πλεονέκτημα της ανάληψης της εξουσίας από μία αριστερόστροφη κυβέρνηση είναι ότι θα ζήσει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα κι έτσι όταν κάποια στιγμή περάσει στην αντιπολίτευση είναι πιο πιθανό να δείξει σωφροσύνη και να μην επιστρέψει στο πεζοδρόμιο.
Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστέκεται με νύχια και με δόντια στην πολιτική ενηλικίωσή του. Δεν αρνείται απλώς να αναζητήσει τις αιτίες της ήττας του, αλλά αποδεικνύεται και κατώτερος των περιστάσεων έναντι του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε.
Ο κ. Τσίπρας παραμένει ένθερμος υποστηρικτής του ρητού του «κίτρινου» Τύπου «δεν θα αφήσω ποτέ την αλήθεια να μου καταστρέψει μια ωραία ιστορία».