Τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν σχέδιο για παραχώρηση της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων που είχε εκπονήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το έφερε όμως στη Βουλή η Ν.Δ. Οι υπόλοιποι δήλωσαν σεμνά «παρόντες». «Αφού είστε τέτοιοι, εμείς δεν παίζουμε». Τόσο απλά. Στο σοβαρό θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει να κλειστούν σε εκλογικό γκέτο. Να ψηφίζουν μεν, η ψήφος τους όμως να μην προσμετριέται στο αποτέλεσμα της επικράτειας. Οταν η κυβέρνηση μιλάει για μετανάστες, εκείνοι μιλάνε για πρόσφυγες. Βγάζουν την κλιματική αλλαγή σαν λαγό μέσα από το ημίψηλο και κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι δεν κάνει τίποτε για τον Αμαζόνιο. Στην καθημερινή τους παρουσία οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης προσάπτουν στον Μητσοτάκη ό,τι η Ν.Δ. προσήπτε στον Τσίπρα. Ηταν απροετοίμαστος, λένε. Δεν κατάφερε να συναντήσει τον Τραμπ και αρκέστηκε σε ένα πρόγευμα με τον Πομπέο. Σε λίγο ο Τσίπρας θα διορθώνει τα αγγλικά του Μητσοτάκη. Σου λένε, αφού πέτυχε γι’ αυτούς, γιατί να μην πετύχει και για εμάς. Κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις ελπίζοντας ότι θα σερφάρουν για ακόμη μία φορά στο κύμα της «λαϊκής αγανάκτησης» και βρίσκονται μπροστά σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που πάσχει από ραγδαία τριχόπτωση – με όλον τον σεβασμό στους φαλακρούς. Και δεν τολμούν να συζητήσουν δημόσια τις αιτίες της ήττας τους. Αν αυτό λέγεται πολιτική στρατηγική, τότε θα πρέπει να ξαναγράψουμε τα λεξικά της ελληνικής.
Η αντιπολίτευση περνάει υπαρξιακή κρίση. Είναι η ριζοσπαστική Αριστερά που όλοι αγαπήσαμε; Ή μήπως είναι σοσιαλδημοκρατία που περιμένει να αγαπηθεί; Δεν μπορεί καν να προβάλει το επιχείρημα ότι θυσιάστηκε για να σώσει τη χώρα από την καταστροφή, αφού διαφήμισε το δικό της μνημόνιο ως λύτρωση από τα μνημόνια. Η διαφημιστική της καμπάνια διαψεύστηκε από την ποιότητα του προϊόντος. Ο κ. Τσίπρας απέτυχε ως πρωθυπουργός. Κι ας πιάνει πουλιά στον αέρα, κινδυνεύει να αποτύχει και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκμεταλλευόμενος το παρατεταμένο κώμα του ΠΑΣΟΚ, φιλοδοξεί να γίνει ο δεύτερος πόλος του νέου δικομματισμού. Του χρειάζονται προτάσεις για τη χώρα και αυτές δεν πωλούνται ούτε στα στρατόπεδα των μεταναστών, ούτε στις διαλυμένες παρελάσεις των συνδικαλιστών. Ας πούμε ότι ο κ. Τσίπρας εισπράττει το τίμημα της αμέλειας και του κυνισμού του που τον οδήγησαν να στραφεί εναντίον όσων κοινωνικών δυνάμεων τον έφεραν στην εξουσία, των μεσαίων στρωμάτων. Η δημοκρατία όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αντιπολίτευση. Ειδικά ένας φιλελεύθερος κοινοβουλευτικός, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χρειάζεται σοβαρούς αντιπάλους που θα του επιτρέπουν να οριοθετεί την πορεία του, να αναδεικνύει τις επιτυχίες του και να διορθώνει τα λάθη του. Κυρίως δε να συγκρατεί τη μέθη που απειλεί τον βυθό των κομμάτων εξουσίας όταν την καταλαμβάνουν.