Διασκεδαστική αρχίζει να γίνεται η υπόθεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Eχει αυτό το συμπαθές άρωμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μεταμορφώνει τα ελάσσονα σε μείζονα και φτιάχνει συγκρούσεις από το τίποτε. Θα είναι κεντροαριστερός ο νέος ή η νέα Πρόεδρος; Αλλιώς κάθεται στον περίφημο καναπέ ένας κεντροαριστερός κι αλλιώς ένας κεντροδεξιός. Θα είναι πολιτικό πρόσωπο ή θα τον αλιεύσουμε από τον ωκεανό των καταξιωμένων συμπολιτών μας; Αρκεί γεγωνυία τη φωνή να στέλνει ηχηρά μηνύματα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, κάτι σαν εθνική σηματωρός. Θα είναι άνδρας κατά τας παραδόσεις της ανδροκρατίας ή θα είναι γυναίκα σύμφωνα με τις επιταγές της προόδου, της ισότητας των δύο φύλων; Ποιο φύλο αντέχει περισσότερο στην ορθοστασία των παρελάσεων; Ενώ έχω αρκετούς γνωστούς που πάσχουν από ορθοστατική υπόταση, δεν έχω καμία γνωστή. Οπότε ψηφίζω γυναίκα. Και με τούτο και με κείνο, η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας μας, από κει που κινδύνευε να χαρακτηρισθεί ως το πιο πληκτικό και αδιάφορο γεγονός της μεταπολίτευσης, αποκτά ενδιαφέρον. Μέχρι και γέλιο βγάζει, όπως με εκείνη την πρόταση να εκλέξουμε μια μετανάστρια, την οποία ο γραφικός βουλευτής, ως γνήσιο κωμικό ταλέντο, την είπε στα σοβαρά. Για σκεφθείτε τι γινόταν πέντε χρόνια πριν, θυμηθείτε ότι οι τύχες της Ελλάδας κρέμονταν από τα χείλη –κυρίως δε από το μυαλό– ενός Κουβέλη, θυμηθείτε ότι η τελευταία εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν η εισαγωγική παράγραφος στο έπος των Συριζανέλ, στη Βαρουφακιάδα, στο κλείσιμο των τραπεζών, στο δημοψήφισμα. Κινδυνεύσαμε να μας πετάξουν έξω απ’ την Ευρώπη, είχαμε όμως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ήθελε η πλειοψηφία της Βουλής την οποία προκάλεσε η εκλογή του.
Τούτων δοθέντων, ο κ. Μητσοτάκης πολύ σοφά πράττει και παρατείνει την αγωνία του κ. Παυλόπουλου, διότι νομίζω ότι είναι ο μόνος από όλους τους Ελληνες που αγωνιά. Αποδεικνύεται, εκτός των άλλων, και επιδέξιος σεναριογράφος. Ανοίγει παράπλευρες υποθέσεις και sub plots. Τον θέλει, εκτός των άλλων, ευρύτερης δυνατής αποδοχής. Και με παροιμιώδη ψυχραιμία δηλώνει ότι θα «τον» ή «την» επιλέξει στο βουνό, όπου θα σκεφτεί με την ησυχία του στη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης ανάπαυλας. Ηρθε και πέρασε, και η αγωνία του κ. Παυλόπουλου παρατείνεται. Υποθέτω δε ότι απολαμβάνει την κακοφωνία των δηλώσεων και αντιδηλώσεων, τη διαλεκτική τού τίποτε.
Προ καιρού είχα προτείνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται με κλήρωση. Τον τζόγο, εξάλλου, τον έχουμε στο αίμα μας. Νομίζουμε ότι ελέγχουμε το χάος μας. Αν και ο Mallarmé το είχε γράψει: «Un coup de dés jamais n’ abolira le hasard». Ως εκ τούτου, δηλώνω ότι δεν με νοιάζει αν είναι άντρας ή γυναίκα, πολιτικός ή στρατηγός, βασιλεύς ή στρατιώτης. Αρκεί να μη μιλάει πολύ.