Πολύ συχνά η πραγματικότητα ξεπερνάει τη λογική και τη φαντασία ταυτόχρονα στην Ελλάδα και ο φόβος είναι ότι ζούμε σε μία τέτοια συγκυρία. Μεταξύ ποδοσφαίρου, συνεχούς τουρκικής προβοκάτσιας, ελληνικών αντιδράσεων, πλωτών φραγμάτων για την ανάσχεση προσφυγικών ροών, δανεισμού συστοιχίας patriots στη Σαουδική Αραβία, επιθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την επικύρωση από τη Βουλή ελληνοαμερικανικής συμφωνίας που ο ίδιος ετοίμασε και άλλων συναφών, αυτό το συμπέρασμα προκύπτει. Οτι δηλαδή ζούμε και είμαστε συστατικά μιας χώρας που κυριολεκτικά δεν ξέρει τι της γίνεται. Και άλλοι μπορούν να γελάνε, αλλά εμείς δημιουργούμε τα καμώματά μας και βεβαίως υφιστάμεθα τις συνέπειες.
Ακατάσχετη γκρίνια μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την εισαγωγή, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Την ίδια ώρα που υποτίθεται ότι η Ελλάδα, και εμείς μαζί της, πασχίζει να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα, που επίσης υποτίθεται ότι κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κοινωνία ανησυχούν σφόδρα, μήπως εμπλακούμε ως χώρα σε πολεμική αντιπαράθεση με τον Τούρκο, την ίδια αυτή ώρα α) οι «βαρώνοι» του ποδοσφαίρου και τα εγκάθετα τσιράκια τους καταφέρνουν να προκαλέσουν ένα μαλλιοτράβηγμα στο πλαίσιο της σαπίλας του ελληνικού ποδοσφαίρου, β) αποκαλύπτεται ότι η πολιτική τάξη, από την κυβέρνηση ώς την αντιπολίτευση, είναι όμηρός τους. Περί αυτού πρόκειται και όλα τα σχετικά που συνέβησαν, ή πρόκειται να συμβούν, το αποδεικνύουν περίτρανα. Δύσκολα μπορεί να βρεθεί πιο μεγάλη αιτία για να «σιχτιρίζει» κάποιος τη βάσκανη μοίρα που τον έκανε να γεννηθεί εδώ.
Μιλώντας όμως και για την τουρκική προκλητικότητα που κάνει τις μέρες μας δύσκολες, δημιουργούνται μερικές απορίες που απαιτούν εξηγήσεις. Είναι δυνατόν την Παρασκευή, ημέρα «επετείου» των Ιμίων –τότε που η Αγκυρα επέβαλε ουσιαστικά την πολιτική των «γκρίζων ζωνών»– να μπαίνει το ερευνητικό «Ορούτς Ρέις» στα όρια έστω της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και εμείς να βαυκαλιζόμαστε πλασάροντας διάφορες ανοησίες; Οτι δηλαδή κινείται πολύ αργά, όμως με απλωμένα τα καλώδια (που σημαίνει ότι είναι ακίνητο και κάνει έρευνες, αλλά εμείς κάνουμε ότι δεν βλέπουμε), ότι η φρεγάτα μας που το παρακολουθεί του έστειλε σήμα ότι βρίσκεται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά χωρίς προφανώς να παίρνει απάντηση, ότι μπορεί να βρέθηκε τυχαία εκεί λόγω καιρού, που το έσπρωχνε προς την άλλη κατεύθυνση αφού οι άνεμοι ήταν νοτιοδυτικοί εκείνη την ημέρα και ότι συνοδευόταν μεν από δύο υποστηρικτικά σκάφη, αλλά όχι πολεμικά. Τουτέστιν… δεν προκαλεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία έστησε μία νέα προβοκάτσια, με τα πολεμικά της σε απόσταση αναπνοής, έτοιμα να επέμβουν αν η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» παρενοχλούσε το «Ορούτς Ρέις» για να σταματήσει την έρευνα. Ωστε η Ελλάδα να έχει την ευθύνη σε ενδεχόμενο πρόκλησης θερμού επεισοδίου. Ασφαλώς και η Ελλάδα πρέπει να παραμένει ψύχραιμη και να μη «μασάει» τέτοιες προβοκάτσιες. Από την άλλη πλευρά, όμως, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βρίσκει τρόπους αντιμετώπισης της τουρκικής προκλητικότητας με αποφασιστικότητα και δίχως να καταφεύγει σε «φούμαρα» για να καθησυχάζει την ελληνική κοινή γνώμη. Που στο κάτω κάτω της γραφής πρέπει να ξεχωρίζει τη σοβαρότητα άμεσης απειλής με άγνωστη κατάληξη από το ποδόσφαιρο.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται τρεις επισημάνσεις που δημιουργούν εύλογες απορίες. Αφού η Αγκυρα δεν δέχεται ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, γιατί η Αθήνα δεν κάνει σημαία –που να την ανεμίζει συνεχώς και κραυγαλέα– το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, τη δήλωση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ, τη γνωμάτευση της νομικής υπηρεσίας της Μπούντεσταγκ και όσων άλλων δέχονται το αντίθετο; Οταν όλη η κουβέντα στο εσωτερικό της χώρας επικεντρώνεται στην ανάγκη ενίσχυσης της αποτρεπτικής δύναμης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, από πού και ώς πού τίθεται θέμα δανεισμού (άρα αφοπλισμού μας) συστοιχίας πυραύλων patriots στη Σαουδική Αραβία; Τρίτον, δεν αποτελεί αθλιότητα εκ μέρους του Τσίπρα να απαιτεί να μην επικυρωθεί μία συμφωνία με τις ΗΠΑ που η δική του κυβέρνηση έκανε και συνέταξε; Ακόμη και αν πρόκειται για περίεργη και δύσπεπτη συμφωνία, είναι καιρός για παιχνίδια με μεγάλο ρίσκο;
Αν στα παραπάνω προστεθεί η επινόηση των θαλάσσιων φραγμάτων για την ανάσχεση των προσφυγικών ροών (θα πρόκειται για θαύμα), είναι φανερό και αναμφισβήτητο ότι στην Ελλάδα μας η φαντασία και η λογική δεν μπορούν να πλησιάσουν την πραγματικότητα!