Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο: να βρει κανείς τραπέζι στην Παλιά Αθήνα (το όνομα είναι παραπλανητικό, γιατί το μαγαζί βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, μεσοτοιχία με το καφενείο Το Ζαΐρ) ή θέση να παρκάρει στην περιοχή, όταν τελικώς καταφέρει να το κλείσει. H υπόγεια αυτή φροντισμένη ταβέρνα δεν θα διέφερε από εκατοντάδες παρόμοιες ανά την επικράτεια, αν δεν ήταν γεμάτη από ατάκτως ερριμμένα κιβώτια και φιάλες οίνου, από αυτές που συνήθως απαντώνται σε ακριβά εστιατόρια. Κρασιά τόσο της ημεδαπής όσο και του Παλαιού και του Νέου κόσμου, κρασιά σπάνια, ιδιαίτερα και δυσεύρετα. Όταν ο τυχερός πελάτης καθίσει στο τραπέζι και αρχίσει να μελετά ανυπόμονα τον σχετικό κατάλογο, θα απογοητευτεί, δεδομένου ότι αυτός περιλαμβάνει με το ζόρι τριάντα ετικέτες, όλες αξιόλογες είναι αλήθεια, αποκλειστικά όμως από τον ελληνικό αμπελώνα. Κάνοντας την αναπόφευκτη ερώτηση προς τον σερβιτόρο, θα μάθει ότι τα υπόλοιπα κρασιά βρίσκονται καταχωρισμένα «στο μυαλό του κυρίου Μανώλη». Με το που φθάνει στο τραπέζι ο ιδιοκτήτης-ζωντανή λίστα κρασιών, αρχίζει μια ηδονική για κάθε οινόφιλο συζήτηση, με σκοπό την επιλογή μιας ή περισσότερων φιαλών, που θα συνοδεύσουν τα κατά το πλείστον ταπεινά, πλην καλοφτιαγμένα πιάτα. Το εύρος της προσφοράς είναι απίστευτο – στην περίπτωση του αγαπημένου μου Crozes-Ermitage, από το οποίο δύσκολα θα βρει κανείς πέραν της μιας επιλογής ακόμη και σε «ψαγμένες» κάβες, ο κ. Μανώλης έφερε τέσσερα διαφορετικά μπουκάλια, και μάλιστα όχι αυτά των μεγαλύτερων παραγωγών, που συνήθως κυκλοφορούν στη χώρα μας. Στην περίπτωση της ποικιλίας Pinot Noir o αντίστοιχος αριθμός είναι διψήφιος.
Τα απρόσμενα αυτά για ταβέρνα κρασιά σερβίρονται με τον απαραίτητο σεβασμό σε καλά κρυστάλλινα ποτήρια και, όταν αυτό απαιτείται, αερίζονται με ειδικό εργαλείο. Ο κανονικός κατάλογος, τώρα, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μάλλον συνήθη εδέσματα, όπως κοκορέτσι (όχι το πιο επιτυχημένο του πιάτο), εξαιρετική ρωσική σαλάτα, χοιρομέρι που φέρνει μνήμες της παλαιάς καλής εποχής, μοναδικά σουτζουκάκια, καλοτηγανισμένες πατάτες, άψογα ψημένη ταλιάτα, ωραίες σαλάτες, αλλά και μοσχάρι Wagyu, το οποίο κατά τη γνώμη μου συνιστά παραφωνία. Το εκτός καταλόγου καρπάτσιο πρέπει να παραγγελθεί κατά την κράτηση (καλέστε τουλάχιστον μία εβδομάδα πριν) και είναι κάτι το οποίο αξίζει να δοκιμάσει όποιος βρεθεί στο ξεχωριστό αυτό ιστορικό μαγαζί της συμπρωτεύουσας.
Στην Ελλάδα γενικώς υπάρχουν πολλές γαστρονομικά υπέροχες ταβέρνες που υστερούν σημαντικά στα προσφερόμενα κρασιά, συχνά άθλια, κατηγορίας χύδην, στενoχωρώντας τους πελάτες τους και περιορίζοντας άνευ λόγου τα έσοδά τους. Η περίπτωση του Μανώλη Γερακάρη βρίσκεται στο άλλο άκρο, αφού τολμά να προσφέρει σπουδαία κρασιά παρέα με ιδιαίτερα καλοφτιαγμένα, κατά κανόνα παραδοσιακά, πιάτα, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι, όταν κάποιος κάνει κάτι που αγαπά, το κάνει σωστά. Από πλευράς κόστους οι τιμές της Παλιάς Αθήνας είναι ιδιαίτερα λογικές, ακόμη και στα κατά τα λοιπά ακριβά κρασιά. ■