Παρατηρείται μια σημαντική κινητικότητα στο εσωτερικό της κοινωνίας. Η νέα πραγματικότητα δημιουργεί νέες διαχωριστικές τομές, μόνο που στην περίοδο αυτή είναι σαφές πως έχουμε πλέον μετακινηθεί από την εποχή της «Βαϊμάρης», όπως λέγαμε στη δεκαετία του ’10 (ιδίως έως το 2016), και την πολυδιάσπαση σε κόμματα και αποχρώσεις διαμαρτυρίας και παραλογισμού, και έχουμε κινηθεί προς νέες συντεταγμένες ευρύτερων συσπειρώσεων. Η λαϊκή αποδοχή του τρόπου με τον οποίον η κυβέρνηση χειρίζεται την πρωτοφανή κρίση δείχνει κάτι πέραν του αυτοματισμού που γεννούν ο φόβος και η αβεβαιότητα. Δείχνει πως η συσσωρευμένη ψυχική κόπωση, αλλά και η απογοήτευση από τη μεταβολή της οικονομικής προσδοκίας, περιθωριοποιεί τον «αντίλογο για τον αντίλογο» και ενισχύει το επιχείρημα, το σχέδιο και την ψυχική ενσυναίσθηση.
Το τελευταίο, η ιδιότητα της κατανόησης στο πρόσωπο του πολίτη, έτσι όπως εκφράζεται κατά κύριο λόγο από τον κ. Σωτήρη Τσιόδρα, είναι ένα νέο στοιχείο, που, υπό την παρούσα συνθήκη, ενσωματώνεται στην πολιτική φιλολογία. Η πολιτική εμπλουτίζεται, συγκυριακά έστω, από τον λόγο που παράγεται εκτός αυτής, και σταδιακά εμβολιάζεται με νέα ιδεολογήματα πέραν της αυστηρής τεχνοκρατικής λογικής και της λαϊκιστικής κολακείας. Είναι βέβαιον πως αυτό που γεννιέται βασίζεται, στην παρούσα συνθήκη, σε μια ευρεία και πολυσυλλεκτική κοινωνική βάση, που, με τους παλιούς όρους της πολιτικής διαφοροποίησης, θα λέγαμε πως αγκαλιάζει μεγάλο ποσοστό της παραγωγικής μηχανής, η οποία, με τη σειρά της, το μόνο που έχει να ελπίζει είναι η συνεργασία με την πολιτική ηγεσία και η αποδοχή των νέων όρων συμβίωσης. Αυτές οι συνθήκες, που είναι πρωτόγνωρες για τους νέους και τους μεσηλίκους, οδηγούν σε ευρύτερες, αν και εύθραυστες, κοινωνικές συμμαχίες με γνώμονα το κοινό καλό. Ο νέος πατριωτισμός έχει στοιχεία μετουσιωμένης χριστιανικής αλληλεγγύης και μετανεωτερικής συλλογικότητας. Είναι μια γλώσσα κοινή, κατανοητή σε απόλυτους όρους από ένα ευρύτατο ακροατήριο, το οποίο, τελώντας υπό ασφυκτική ψυχική και οικονομική πίεση, σπεύδει να αγκιστρωθεί από το όποιο θετικό πρόταγμα. Και στην παρούσα συνθήκη, η νηφαλιότητα, η ψυχραιμία, η αυστηρότητα, η συναίνεση είναι στοιχεία θετικού προτάγματος. Οι κατανοητές από τη φύση του αντιλόγου διαμαρτυρίες συγκεντρώνουν χαμηλά ποσοστά αποδοχής, διότι εν προκειμένω δεν μιλάμε για κοσμοθεωρίες αλλά για το αγαθό της υγείας. Χρόνος θα υπάρξει για γόνιμες αντιπαραθέσεις εντός θεσμικού πλαισίου και τότε πολλά νέα κομμάτια πολιτικής θα γεννηθούν.