Για να έκανε τόση εντύπωση η γεωμετρημένη εκδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, την Πρωτομαγιά, συμπεραίνω ότι οι γυμναστικές επιδείξεις, που κάποτε ήταν υποχρεωτικές στα σχολεία, πρέπει να έχουν –ευτυχώς– καταργηθεί. Δεν έχουμε πια τέτοιες παραστάσεις και για τον λόγο ότι έχουν εκλείψει τα κομμουνιστικά καθεστώτα, που χρησιμοποιούσαν τις γυμναστικές επιδείξεις μαζικής κλίμακας για προπαγανδιστικούς λόγους.
Προήγαν τις ιδέες της ομοιομορφίας, της πειθαρχίας και την υπακοής. Αντανακλούσαν την αντίληψη των καθεστώτων εκείνων για το άτομο (μυρμήγκι) και την κοινωνία (στρατόπεδο), αλλά και για τη διασκέδαση, αυτό που λέγεται «fun», στη γλώσσα των νικητών του Ψυχρού Πολέμου. Μόνο στη Βόρειο Κορέα πλέον θα μπορούσε να δει κάποιος ανάλογα θεάματα – και, φυσικά, στην πλατεία Συντάγματος, σε πολύ μικρότερη κλίμακα εννοείται.
Ηταν μια εκδήλωση αυτή στο Σύνταγμα που, είτε άρεσε είτε όχι, είχε πάντως ένα σαφές πολιτικό μήνυμα. Ελεγε ότι, την επόμενη μέρα, το ΠΑΜΕ, δηλαδή το ΚΚΕ, θα είναι εκεί με τους τρεις ή τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες του, για να συνεχίζουν τα ίδια, με στόχο να γίνουμε κάποτε πλούσιοι και ευτυχείς όπως στη Βόρειο Κορέα – η οποία, ας σημειωθεί, έχει κλείσει τα σύνορά της στους ξένους, για να μην πλακώσουν όλοι οι τζαμπατζήδες εκεί να ζήσουν ζωή χαρισάμενη…
Το όντως αξιοπρόσεκτο όμως στις πολιτικές εξελίξεις των ημερών είναι η ανυπαρξία του ΣΥΡΙΖΑ. Τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ μόνον ως αμηχανία μπορούσε να περιγραφεί. Δέκα μήνες αργότερα, μετά την επιτυχή διαχείριση της πρώτης φάσης της νέας κρίσης, η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τείνει, νομίζω, να μεταβληθεί σε ανυπαρξία. Οχι ότι δεν είναι στις θέσεις τους και δεν εκμεταλλεύονται κάθε αφορμή για να μιλήσουν· το πρόβλημά τους το είδαμε μάλιστα να αποκαλύπτεται την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή: είναι ότι δεν έχουν να πουν τίποτε το ουσιαστικό ή χρήσιμο να εισφέρουν στη συζήτηση.
Για λίγο, στις αρχές Απριλίου, όταν και πάλι είχε γίνει συζήτηση αρχηγών στη Βουλή για το ίδιο θέμα, είχε δοθεί η εντύπωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε να σταθεί στο ύψος των ευθυνών ενός πραγματικού ηγέτη. Η συναίνεσή του τότε έμοιαζε ειλικρινής και ήταν γενναία. Η εντύπωση ήταν παροδική. Θυμίζω, άλλωστε, ότι εκείνη ήταν η περίοδος της κορύφωσης του γενικού φόβου και κανείς δεν είχε όρεξη για παιχνίδια.
Την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή, στην πρεμιέρα της προαναγγελθείσης επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, αυτό που είδαμε ήταν μια νευρωτική αντιπολίτευση χωρίς πυξίδα. Βαρούσε όπου εύρισκε, χωρίς να υπάρχει ειρμός στην κριτική της, χωρίς να προκύπτει μια σαφής θέση ή, έστω, μια κατεύθυνση. Καλός ηθοποιός ο Τσίπρας, το έχει αποδείξει, αλλά δεν έχει κείμενο.
Ακουσα και διάβασα τις ομιλίες του αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Βουλή και, ειλικρινά, δεν κατάλαβα: θέλει να ανοίξει ξανά η κοινωνία μας ή τη θέλει περιχαρακωμένη στις απαγορεύσεις; Τι θέλει δεν είναι σαφές. Το περιγράφει με μεταφορικές εκφράσεις και τα γνωστά μπακαλιαρίστικα (π.χ., οι πολίτες να μείνουν όρθιοι στη ζωή τους), αλλά η κατεύθυνση δεν είναι σαφής. Παραπαίει, πότε δείχνοντας προς το κράτος-πατερούλη, που ρυθμίζει τα πάντα και έχει τα πλοκάμια του παντού, και πότε υπέρ της ασυλλόγιστης και ανεύθυνης ελευθεριότητας. Θέλει, λ.χ., τα σχολεία να παραμείνουν κλειστά και το ανάγει σε μέγα ζήτημα, ενώ ζητεί συγχρόνως να λειτουργήσει αμέσως η Βουλή και με τους 300.
Χωρίς στρατηγική, ό,τι άλλο λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στον αέρα. Θεωρεί όσα έγιναν τους τελευταίους δύο μήνες αυτονόητα και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι οικειοποιείται τη συλλογική προσπάθεια – λες και οι συλλογικές προσπάθειες γίνονται μόνες τους, περίπου όπως τα φρούτα στα δένδρα. Πόση αφέλεια, εκτός από αλαζονεία, κρύβεται σε αυτή την κατηγορία και πόσο ακριβά την έχουμε πληρώσει! Είναι αδύνατο να μη θυμάσαι την τεμπέλικη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που περίμεναν ότι όλα γίνονται κάπως από μόνα τους…) και την ανύπαρκτη διαχείριση κρίσεων επί των ημερών τους. Το άλλο σκέλος της πολιτικής τους είναι το περιβόητο λεφτόδεντρο, άλλως «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»: πλειοδοσία παροχών, δώσε και μένα, μπάρμπα. Και μόνο η υπόθεση των ιδιωτικών κλινικών, τη γενική επίταξη των οποίων ζητούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πόσο επιπόλαιες ήσαν οι προτάσεις του, αφού αν η συγκεκριμένη είχε εισακουσθεί το δημοσιονομικό κόστος της κρίσης θα είχε αυξηθεί κατά 7 δισ.
Εκτός των άλλων, η κρίση ανέδειξε την ασημαντότητα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Εμένα τι με νοιάζει, θα μου πείτε, η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι, δεν παριστάνω ότι με νοιάζει. Απλώς, το απολαμβάνω…