Οι ενδείξεις είναι σαφείς. Ο Ερντογάν έχει αποφασίσει «να τελειώνει» μαζί μας. Με την έννοια ολοκλήρωσης της διαδικασίας συνεχούς αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας (και της Κύπρου) και επεκτατισμού της Τουρκίας. Η έναρξή της τοποθετείται στη δεκαετία του ’50 με την ανάμειξη της Αγκυρας στο Κυπριακό και στην πορεία, ειδικά στη μεταπολίτευση, προστέθηκε η ευθεία στοχοποίηση της Ελλάδας. Οι εκφράσεις της τουρκικής επιθετικότητας και οι θέσεις της σήμερα περί ΑΟΖ βασίζονται κυρίως στην άποψη ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και επομένως αυτή πρέπει να διαχωριστεί στη μέση του Αιγαίου, μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών των δύο χωρών. Το τουρκολιβυκό «μνημόνιο» αποτελεί προέκταση και συμπληρώνεται από τις απειλές για «casus belli», παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και «γκριζοποίηση» νησιών και περιοχών.
Γνωστά όλα αυτά, δεδομένο το γεγονός ότι το αέναο και χωρίς χρονικούς περιορισμούς τουρκικό «bullying» ενισχύεται από την αντίληψη ότι η πολιτική της ισχύος και η διπλωματία της «κανονιοφόρου» γίνονται τελικά αποδεκτές, παρά τις αντιρρήσεις που διατυπώνονται, και ο αδύναμος –σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα– είναι καταδικασμένος να αποδεχθεί τελικά την πραγματικότητα. Ετσι φαίνεται ότι βλέπει τα πράγματα ο Ερντογάν και μαζί του η πολιτική και στρατιωτική τάξη της Τουρκίας. Θεωρούν ότι οι καιροί είναι ώριμοι για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και επιβολή μιας νέας πραγματικότητας που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το εκπεφρασμένο όραμα του καθεστώτος της να εξελιχθεί η Τουρκία σε μεγάλη δύναμη, πριν μάλιστα η Ευρωπαϊκή Ενωση μεταβληθεί σε ενιαία κρατική οντότητα. Η στρατηγική της Τουρκίας υπηρετείται από την επιδίωξη να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο, να αναγκάσει την Ελλάδα να αποστασιοποιηθεί από την Κύπρο και να την αποκόψει από την περιοχή, άρα και την Ενωμένη Ευρώπη προοπτικά. Ταυτόχρονα, θέτοντας σε μεγάλο βαθμό τη χώρα μας στη σφαίρα επιρροής της, επιθυμεί αυτή η σφαίρα να εφάπτεται άμεσα με τον πυρήνα της Ε.Ε. και να συναλλάσσεται μαζί της ως μεγάλη δύναμη (δίχως τον ελληνικό «μπελά»), όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ρωσία. Αλλωστε, μεταξύ των διαφόρων που έχει πει κατά καιρούς ο Ερντογάν είναι ότι η Τουρκία πρέπει να εκλαμβάνεται ως «οικοδεσπότης» στην Ευρώπη!
Κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν ότι η κλιμάκωση της έντασης οφείλεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό, στην κατάσταση της οικονομίας στη χώρα του και άλλα συναφή, αλλά μάλλον εθελοτυφλούν. Μερικοί θεωρούν επίσης ότι θέλει να οδηγήσει τα πράγματα σε νέα πραγματικότητα, ακόμη και με την πρόκληση θερμής αντιπαράθεσης. Είτε με διμερή διαπραγμάτευση από θέση ισχύος είτε μέσω διαιτησίας. Το βέβαιο πάντως είναι ότι επισπεύδει, καθώς η τουριστική περίοδος είναι τελείως χαμένη για τη χώρα του, αποφασισμένος να προκαλέσει ζημιά στη δική μας οικονομία, ενόψει της ενίσχυσης από την Ε.Ε. και, κυρίως, πριν εδραιωθεί η άποψη ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και ευρωπαϊκά. Για να αποφύγει ενδεχομένως ενεργοποίηση σχετικών αντιδράσεων, συγκρατεί τελευταία τις μεταναστευτικές ροές.