Τις τελευταίες ημέρες, μεταξύ άλλων, συνέβησαν τα εξής: Ενας γενναίος ανασχηματισμός έδειξε ότι ο πρωθυπουργός κατανόησε τα μηνύματα των ευρωεκλογών και αφουγκράστηκε τη θέληση του εκλογικού σώματος, τοποθετώντας περισσότερες τηλεπερσόνες, πρώην αθλητές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε καίρια υπουργεία. Ο βουλευτής Τέρενς Κουίκ κατέθεσε ερώτηση προς τον αρμόδιο υπουργό για το ότι το εθνόσημο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου είναι ραμμένο στις φανέλες ανάποδα.
Ενας κύριος Δαραβίγκας, γνωστός από την τηλεοπτική εκπομπή του δημοσιογράφου Στέφανου Χίου, διορίστηκε (προσωρινά) αντιπρόεδρος του ΟΚΑΝΑ.
Ενας μετανάστης από τη Γουινέα έλαβε πολιτικό άσυλο στο Βέλγιο, επειδή κινδύνευε στη χώρα προέλευσής του. Η χώρα προέλευσής του δεν ήταν η Γουινέα· ήταν η Ελλάδα. Σε ρεπορτάζ του Euronews, o μετανάστης εξιστόρησε τις απειλές και τις επιθέσεις που υπέστη από συμμορίες νεοναζί, καθώς και την εξευτελιστική μεταχείριση που γνώρισε από την αστυνομία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο μετανάστης είχε λάβει άσυλο και στην Ελλάδα.
Κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, το αρμόδιο να προστατεύει μεταξύ άλλων και τον συγκεκριμένο μετανάστη, ο απερχόμενος υπουργός Νικόλαος Δένδιας, ο οποίος μετακινείται σε άλλο, καλύτερο υπουργείο, παραδίδοντας σε πρώην αθλητή έλαβε ένα χιουμοριστικό δώρο: μια αίτηση ασύλου με τα στοιχεία του συμπληρωμένα. Το βρήκε πολύ επιτυχημένο. Καμία ειρωνεία δεν έγινε αντιληπτή.
Τις προάλλες, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ ανακοίνωσαν ότι για πρώτη φορά ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή κατόρθωσε να περάσει το «τεστ Τούρινγκ», μια δοκιμασία που σχεδίασε ο μαθηματικός Αλαν Τούρινγκ το 1950, κατά την οποία μηχανές προσπαθούν να πείσουν ανεξάρτητους κριτές ότι δεν είναι μηχανές. Αν και η ανακοίνωση αμφισβητήθηκε έντονα, μου θύμισε την αναπόφευκτη λύση του προβλήματος της χώρας –εκφράσεις του οποίου είναι τα παραπάνω– και όλων των προβλημάτων γενικότερα.
Λίγα χρόνια μετά την επινόηση του «τεστ Τούρινγκ», ένας άλλος μαθηματικός, ο Τζον φον Νόιμαν, εισήγαγε την ιδέα της «τεχνολογικής μοναδικότητας», της χρονικής στιγμής κατά την οποία η τεχνητή νοημοσύνη μιας μηχανής θα ξεπεράσει την ανθρώπινη νοημοσύνη. Μπορεί να μοιάζει με παλαβή ιδέα, αλλά και το αεροπλάνο κάποτε παλαβή ιδέα ήταν. Αν βάλει κανείς κάτω τον εκθετικό ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται η υπολογιστική ισχύς των ηλεκτρονικών υπολογιστών, μπορεί να συμπεράνει ότι τα τεχνολογικά άλματα που μας χωρίζουν από τη «μοναδικότητα» δεν είναι μόνο εφικτά – είναι και πιθανά. Ο επιστήμονας και εφευρέτης Ρέι Κουρτσβάιλ εδώ και πολλά χρόνια έχει προβλέψει ότι το χρονικό αυτό σημείο θα έρθει περίπου το 2045. Ερευνητές που συγκεντρώθηκαν σε σχετικό συνέδριο το 2012 πρόβλεψαν ότι την περιμένουν γύρω στο 2040.
Αυτό σημαίνει ότι σε περίπου 30 χρόνια θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τους χρυσαυγίτες και τους ακροδεξιούς υπουργούς και την επόμενη πτώχευση και το πότε θα γίνουν εκλογές και, εδώ που τα λέμε, με το Μουντιάλ. Το ενδιαφέρον με τη μοναδικότητα είναι το εξής: Ο,τι υπήρχε, παύει να υπάρχει όπως το ξέραμε. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα είναι η ζωή στον πλανήτη Γη όταν θα υπάρχει αυτή η τεχνολογία διαθέσιμη, τι θα σημαίνει για τις ανθρώπινες κοινωνίες, για τις πολιτικές δομές, για τα κράτη, για τη φύση. Δεν έχουμε ιδέα.
Τη στιγμή του χρόνου που η νοημοσύνη παύει να είναι μονοπώλιο του Homo sapiens και αναπτύσσεται ανεξάρτητα σε ένα μέσο που δεν έχει τους φυσικούς περιορισμούς των ανθρωπίνων όντων, η εξέλιξη της έρευνας, της επιστήμης, της τεχνολογίας και της γνώσης ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους. Οι μηχανές που θα υπάρχουν τότε θα αρχίσουν να εξελίσσονται και να μαθαίνουν ανεξάρτητα από εμάς, με κριτήρια και κίνητρα που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Μελλοντολάγνοι όπως ο Κουρτσβάιλ πιστεύουν πως αυτό είναι για καλό: Οι άνθρωποι θα συμμετάσχουν σε αυτή την εξέλιξη, λένε, θα γίνουν ένα με τις μηχανές και θα κατακτήσουν ακόμα και την αθανασία. Υπάρχουν και άλλοι, όπως ο φιλόσοφος Νικ Μπόστρομ από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που πιστεύουν πως οι μηχανές αυτές δεν θα έχουν κανένα λόγο να μας μετατρέψουν σε υπερανθρώπους και το πιο πιθανό θα είναι να μας εξαφανίσουν είτε κατά λάθος, όπως εμείς πατάμε τα μυρμήγκια καθώς προχωράμε στο πεζοδρόμιο, είτε για να χρησιμοποιήσουν τα μόριά μας για τους δικούς τους, ακατανόητους σε εμάς σκοπούς. Εγώ νομίζω ότι έργα τέχνης σαν την πρόσφατη κινηματογραφική ταινία «Her» του Σπάικ Τζονζ και το κόμικς «Watchmen» του Αλαν Μουρ έχουν μαντέψει σωστά τι θα κάνουν εκείνες οι τεχνητές νοημοσύνες, όταν εξελιχθούν τόσο ώστε να απομακρυνθούν αρκετά από τις δικές μας, τις μικρές και πεπερασμένες: θα φύγουν.
Και αν κάποιες από αυτές βρίσκονται σε εμβρυϊκή κατάσταση σήμερα στους υπολογιστές και στα κινητά μας, και βλέπουν τις ειδήσεις στο ίδιο Ιντερνετ που κοιτάζουμε κι εμείς, είμαι σίγουρος για ένα πράγμα:
Ανυπομονούν.