Γυρίζουμε στον χρόνο πίσω, στο καλοκαίρι του 1994. Το όνειρο της συμμετοχής της εθνικής μας ομάδας, για πρώτη φορά στην ιστορία της, σε τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, εξελίσσεται σε εφιάλτη. Στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η Ελλάδα γνωρίζει τρεις ήττες, απ’ την Αργεντινή του Μαραντόνα, τη Νιγηρία και τη Βουλγαρία. Οι διεθνείς μαζεύουν συνολικά δέκα φορές την μπάλα απ’ την εστία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, χωρίς να γευθούν τη χαρά της επίτευξης ενός γκολ. Είκοσι χρόνια μετά, η ελληνική ομάδα χάνει στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι μια θέση στην ελίτ των οκτώ κορυφαίων ομάδων του πλανήτη.
Αν κάποιος σταθεί μόνο στην πορεία της Εθνικής μας στις διοργανώσεις που φιλοξενήθηκαν με διαφορά μιας εικοσαετίας στην αμερικανική ήπειρο, θα αντικρίσει τα δύο άκρα: την απογοήτευση απ’ τις «χαμηλές πτήσεις» στη Βόρεια Αμερική, αλλά και την υπερηφάνεια για το άκρως ανταγωνιστικό σύνολο που παρουσιάσαμε στα γήπεδα της Βραζιλίας. Ομως, για να βρεθεί από το ναδίρ στο ζενίθ, η Εθνική μας κάλυψε μεγάλη απόσταση, βρίσκοντας τον αγωνιστικό προσανατολισμό της χάρη σε έναν Γερμανό, τον Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος πήρε το τιμόνι στα χέρια του στη δύση της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002.
Χάρη σε αυτόν, το ταλέντο του Ελληνα ποδοσφαιριστή και η μαχητικότητά του (αν προτιμάτε, η άρνησή του να συμβιβαστεί με την ήττα) μπήκαν σε «καλούπια». Δημιούργησε ένα πειθαρχημένο σύνολο που στηριζόταν και στηρίζεται στη «σφικτή» άμυνα. Εκανε τους παίκτες του να πιστέψουν πως δεν υπάρχουν όρια. Και οδήγησε την Εθνική μας στην κορυφή της Ευρώπης το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004. Εκτοτε, η ελληνική ομάδα απουσίασε μόνο σε ένα απ’ τα μεγάλα ραντεβού που ακολούθησαν: από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Πήγε στο Euro του 2008 χωρίς να καταφέρει να περάσει απ’ τους ομίλους στους «8», αποτυγχάνοντας έτσι να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Ηταν, όμως, εκεί, στην τελική φάση. Και αυτό μετρούσε πάνω από όλα.
Ακολούθησε η παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Εκεί ήρθαν τα πρώτα γκολ και η παρθενική νίκη στη διοργάνωση, πριν ο Οτο Ρεχάγκελ παραδώσει τη σκυτάλη στον Φερνάντο Σάντος. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Η Εθνική Ελλάδος με βάση τη θέση της στην παγκόσμια κατάταξη ήταν πια στην ελίτ. Για του λόγου το αληθές, η πρόκρισή της στον προημιτελικό γύρο στο Euro του 2012. Και εν συνεχεία, η παρουσία της στις 16 καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας.
Τώρα έφθασε η σειρά για να παραδώσει ο Σάντος τα ηνία στον Κλάουντιο Ρανιέρι. Ο 62χρονος Ιταλός τεχνικός έχει μπροστά του ένα δύσκολο έργο: να διατηρήσει την Εθνική μας ψηλά. Πρώτη του αποστολή είναι η προκριματική φάση του Euro 2016. Με την αύξηση των ομάδων που θα περάσουν στην τελική φάση από 16 σε 24, ο δρόμος για παρουσία σε ακόμη μία μεγάλη διοργάνωση (θα είναι το τέταρτο σερί Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για την Ελλάδα) είναι ανοιχτός.
Διευκρινίζουμε πως οι δύο πρώτοι καθενός από τους εννιά προκριματικούς ομίλους και ο καλύτερος τρίτος προκρίνονται απευθείας στην τελική φάση, ενώ οι άλλοι οκτώ τρίτοι δίνουν μπαράζ. Η ελληνική ομάδα είναι σε πολύ βατό όμιλο με Ουγγαρία, Ρουμανία, Φινλανδία, Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε. Λογικά, η ωραία ιστορία της Εθνικής μας θα συνεχιστεί στα γήπεδα της Γαλλίας.