Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, με τη συνέντευξη που έδωσε στο «Κ» της «Καθημερινής», μας είπε διάφορα συναρπαστικά για τον εαυτό του.
Μας είπε, πρώτον, πόσο υπέφερε τη νύχτα που ψήφισε το Μνημόνιο της αντιμνημονιακής κυβέρνησης και ότι παραμένει Αριστερός. Μας είπε, δεύτερον, ότι έχει αισθήματα «οργής και θλίψης» για τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους έμειναν σε αυτόν. Και μάλιστα, ότι τα αισθήματα αυτά εγγυώνται τη γνησιότητα της αριστεροσύνης του, μπήκε στον κόπο να το κάνει απολύτως σαφές, διότι βλέπει τους Συριζαίους να «υπερασπίζονται μια πολιτική με επιχειρηματολογία οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία Σαμαρά».
Μας είπε, τρίτον, ότι παραμένει στην ανενεργό, πλην σκεπτόμενη, Αριστερά, στην οποία μάλλον τον γοητεύει ο ρόλος του διανοητή: «Το ζήτημα είναι να δούμε τι πήγε λάθος. Αν θέλει να ορθοποδήσει η Αριστερά πρέπει να κάνει σε βάθος κριτική στους στόχους και τη στρατηγική της». (Παρεμπιπτόντως, έχω υπ’ όψιν έναν ειδικό, λέγεται Καρανίκας, αλλά επί του παρόντος απασχολείται στο Μαξίμου…).
Γεννάται και το ερώτημα, όμως, μήπως η εις βάθος κριτική και η αναδιάταξη της στρατηγικής σημαίνουν ώρες επί ωρών, μήνες και χρόνια ολόκληρα χαμένα στο «Ντόλτσε». Οχι! Διότι το τέταρτο που μας είπε είναι και το πιο χαριτωμένο: «Θα τελειώσω το διδακτορικό και τότε θα πάω στη Νέα Υόρκη». Διότι, βλέπετε, το όνειρο του Γαβριήλ είναι να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, όπου έκανε το Master’s του στο «New School for Social Research» (χειρότερο -δηλαδή πιο αριστερό- και από το LSE, για όσους τυχόν το αγνοούν).
Γαβριήλ, hello? Τι παιδεύεσαι και μαραζώνεις, βρε παιδάκι μου, με το μέλλον της Αριστεράς; Αφού μόνος σου δίνεις την απάντηση, με το όνειρο της Νέας Υόρκης! Προφανώς, ο ίδιος ο τέως βουλευτής δεν έχει συναίσθηση της κωμικής αντίφασης μέσα στην οποία διάγει τον πνευματικό βίο του ως Αριστερός. Η καρδιά του ήθελε την Ελλάδα έξω από το ευρώ, γι’ αυτό και τώρα τον συνθλίβουν η οργή και η θλίψη. Αλλά, σαν βομβιστής αυτοκτονίας που φοβήθηκε την τελευταία στιγμή, δεν τόλμησε και τώρα αυτό τον βαραίνει ακόμη περισσότερο. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει ένας άλλος τρόπος συλλογικής αυτοκτονίας διά της Αριστεράς. Και για να τα τακτοποιήσει όλα αυτά στο κεφάλι του, πού θέλει να πάει το παιδί; Οχι στο Καράκας ούτε στην Αβάνα. Θέλει να ζήσει στην καρδιά του καπιταλισμού: στη Νέα Υόρκη!
Το πρόβλημα του, κατά τα άλλα, συμπαθούς Γαβριήλ Σακελλαρίδη δεν είναι προσωπικό μόνον. Είναι πρόβλημα της Αριστεράς γενικώς στην Ελλάδα: θέλουν κάτι σαν κομμουνισμό στην Ελλάδα, αλλά συγχρόνως τα αγαθά και τις δυνατότητες που μόνον ο καπιταλισμός προσφέρει σε άτομα και ομάδες κοινωνικές. Οσοι χρησιμοποιούν την αντίφαση εν γνώσει τους, για τη χαρά της εξουσίας (και τις άλλες χαρές που φέρνει μαζί της) δεν κινδυνεύουν. Οι αφελείς, που δεν αντιλαμβάνονται την αντίφαση και πιστεύουν ότι το ιδανικό τους είναι εφικτό, υποφέρουν από οργή και θλίψη. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Η ρομαντική εξιδανίκευση της ήττας και η τάση στον μαζοχισμό της πίκρας είναι προϋποθέσεις για να είσαι Αριστερός στην Ελλάδα. Για να είσαι Αριστερός στις ΗΠΑ, πρέπει απλώς να μην είσαι στα καλά σου.
Νέες προβολές
Τι ακριβώς συνέβη με τον Τούρκο παρατηρητή, που έφθασε στη Χίο με το διαβατήριό του σφραγισμένο από την Τουδουβουκού (ΤΔΒΚ) ή ψευδοκράτος δεν είναι σαφές. Δεν του επέτρεψαν την είσοδο, αλλά τον άφησαν να εισέλθει. Γιατί; Είτε για να περάσει τη νύχτα (ίσως δεν υπήρχε τρόπος επιστροφής στον Τσεσμέ) είτε για να μη φύγουν μαζί του και οι υπόλοιποι της ομάδας των Τούρκων παρατηρητών, καθώς ο περί ου ο λόγος ήταν ο επικεφαλής τους. Με απλά λόγια, του επέτρεψαν την προσωρινή είσοδο. Ετσι από την Πουγουδουμού (ΠΓΔΜ), που μας απασχόλησε ευχάριστα την περασμένη εβδομάδα, ανοίξαμε την καινούργια με ένα νέο σκάνδαλο περί την Τουδουβουκού.
Εδώ και πολλά χρόνια η λογική της διπλωματίας μας έναντι της Τουρκίας ήταν να αποφεύγουμε κατά το δυνατόν επαφές, ώστε τα εκκρεμή θέματα να μην μας προκύψουν σε πρακτική μορφή προβλήματος της καθημερινής λειτουργίας του κράτους. Το μεταναστευτικό έρχεται τώρα να μας επιβάλει τη συνεργασία με την Τουρκία, οπότε είναι πολύ φυσικό και απολύτως αναμενόμενο η τουρκική διπλωματία να κάνει πάρτι…
Ο Μπίστης τους
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, χωρίς το σακίδιό του (το είχε αφήσει στο γραφείο του), ζήτησε από το βήμα ημερίδας της Κ.Ο. του κόμματός του «μεγάλη κοινωνική συμμαχία με τις εφεδρείες της κοινωνίας» και κατέστησε σαφές ότι η πρόσκλησή του αποκλείει τους αντιμεταρρυθμιστές. Με την εισήγησή του, ασμένως συμφώνησε ο Σπύρος Λυκούδης. Και τότε, με το που μπήκε στη μέση αυτής της ωραίας ιστορίας ο Λυκούδης, ο νους μου -τρέχα γύρευε γιατί- πέταξε στον Νίκο Μπίστη…
Εντομολογικά
Είναι πραγματικά το είδος που θα έχει επιζήσει μετά την ολική καταστροφή. Ο Πανίκας Ψωμιάδης δήλωσε ότι το «πολιτικό μέλλον» του (προφανώς, πιστεύει ότι υπάρχει) είναι «αβέβαιο και απρόβλεπτο». Και ο ίδιος, να το προσθέσω εγώ για λογαριασμό του αφού ο ίδιος ντρέπεται, είναι σε βαθιά απόγνωση. Αλλιώς δεν θα πήγαινε κυριακάτικα να ακούσει Καρατζαφέρη live στο Βελλίδειο…
Μια παρατήρηση
Διαβάζοντας τα διάφορα ρεπορτάζ για τον πρώην δήμαρχο, ο οποίος εμπλέκεται σε κύκλωμα παράνομης διακίνησης μεταναστών, διαπιστώνω ότι παραλείπεται ο πλήρης τίτλος της ιδιότητας που είχε στην αυτοδιοίκηση κατά το παρελθόν. Δεν πρόκειται απλά για τον πρώην δήμαρχο Μεσολογγίου, αλλά για τον πρώην δήμαρχο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου! Παρακαλώ να προσεχθεί από όσους δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στην ιδιότητα του πρώην δημάρχου…