Η έγκριση του νεομνημονιακού προϋπολογισμού για το 2019 είναι ακόμη ένα καρφί στο κιβούρι της οικονομίας και της λογικής. Ας υποθέσουμε ότι η πρόβλεψη που γίνεται για την άνοδο της οικονομίας επιβεβαιωθεί και το εθνικό εισόδημα (ΑΕΠ) φτάσει τα 192,7 δισεκατομμύρια ευρώ, σε τρέχουσες τιμές, δηλαδή μαζί με τον πληθωρισμό.
Η κυβέρνηση εισηγείται να πάρει και να διαχειριστεί τα εξής ποσά: 54 δισ. κυρίως από φόρους (μόνον 335 εκατ. από πωλήσεις περιουσίας), συν 22 δισ. από τις ασφαλιστικές εισφορές στον ΕΦΚΑ, συν τα θετικά ισοζύγια από νομικά πρόσωπα, τον ΑΚΑΓΕ (ναι, υπάρχει ακόμη!), τους ΟΤΑ, τα νοσοκομεία και την πρωτοβάθμια περίθαλψη (ναι, αφήνει πλεόνασμα). Με δυο λόγια, από τα χέρια της κυβέρνησης περνάει κάτι λιγότερο από το μισό εισόδημα που δημιουργεί η χώρα. Αν αφαιρεθούν οι τόκοι επί του χρέους (γύρω στα 7 δισ. για του χρόνου), όλα τα άλλα χρήματα η κυβέρνηση τα παίρνει για να τα μοιράσει στις διάφορες υποχρεώσεις του κράτους (κυρίως μισθοί και συντάξεις), συν όσα περισσέψουν που θα τα δώσει σε όσους εκείνη αποφασίσει, στη βάση καθαρόαιμων πολιτικοκομματικών κριτηρίων.
Προφανώς δεν πρόκειται για τίποτε καινούργιο. Αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο: τίποτε δεν έχει αλλάξει όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε μια χώρα που έχει υποφέρει από μια τόσο παρατεταμένη ύφεση και η οποία δυσκολεύεται να βρει τον δρόμο της ταχείας ανάπτυξης, που θα επιτρέψει την επιστροφή στη δουλειά τουλάχιστον 200.000 εργαζομένων μέσα σε ένα χρόνο. Τίποτε παρόμοιο δεν υπάρχει στην εισήγηση του υπουργού Οικονομικών.
Ο προϋπολογισμός παγιώνει την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε με τα τρία μνημόνια, όπου η οικονομία απαιτεί «θεραπεία σοκ» για να πάρει μπροστά, όπως γνώριζαν να πετυχαίνουν οι παλιοί μηχανικοί στους κλασικούς κινητήρες. Το στάδιο αυτό, το οποίο κυρίως επιτυγχάνεται με τη μαζική μείωση των φόρων, προηγείται οιουδήποτε fine tuning, δηλαδή των διαρθρωτικών και άλλων ποιοτικών βελτιώσεων.
Η εισήγηση του υπουργού Οικονομικών δεν μπορεί να ξεπεράσει τη βασική αντίφαση: η Ελλάδα θα παραμείνει «κλειδωμένη» στη μνημονιακή γραμμή. Η κυβέρνηση δεν αλλάζει κάτι στη δομή του κράτους. Απλώς θα συνεχίσει να πληρώνει όσα πλήρωνε. Σε αυτά προσθέτει (κουτσουρεμένα…) όσα την υποχρέωσε η τρόικα και, κατά καθόλου τυχαία σύμπτωση, έχει υποστηρίξει πρώτη η αντιπολίτευση. Τέλος, εκμεταλλευόμενη τη δυνατότητα που της προσφέρουν οι υπερφουσκωμένοι φόροι, θα προσπαθήσει να δώσει «το κάτι τις», ως κοινωνικό μέρισμα, μήπως και επηρεάσει εκλογικά κρίσιμες ομάδες πολιτών. Προϋπολογισμό εξόδου από τα μνημόνια πάντως δεν τον λες…