«Ηξερα ότι εάν ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό, θα έχω πρόβλημα με την υγεία μου. Το έκανα όμως, και δεν μετανιώνω ούτε ένα λεπτό γι’ αυτό, παρόλο που τώρα πρέπει να αντικαταστήσω τα κόκκαλα που ενώνουν τα πόδια με τη λεκάνη και στα γόνατα με πλαστικά! Στα 20 χρόνια αθλητισμού διένυσα 5.000 χιλιόμετρα σε άλματα, χωρίς να μετρήσουμε τις άλλες ασκήσεις. Ακόμα και μια μηχανή θ’ αντιμετώπιζε προβλήματα. Πόσο μάλλον ένα ανθρώπινο σώμα».
Είναι η ειλικρινής εξομολόγηση του Βίκτορ Σανέγεφ. Του τριπλουνίστα από το Σοχούμι της Γεωργίας, που κάτω από τη σημαία της ΕΣΣΔ κατέκτησε τρία χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, γράφοντας με χρυσά γράμματα τ’ όνομά του στο πάνθεον των αθανάτων του κλασικού αθλητισμού. Τα κατορθώματά του θεωρούνται ασύλληπτα. Κανένας αθλητής μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να κερδίσει τον ίδιο αριθμό μεταλλίων στο τριπλούν και πιθανόν αυτό δεν θα γίνει ούτε στο εγγύς μέλλον.
Με τον «ιπτάμενο γεωπόνο», όπως τον αποκαλούσαν, συναντηθήκαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο κατά τη σύντομη επίσκεψη που έκανε πριν από λίγες ημέρες στη χώρα μας. «Εδώ έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για εμάς τους αθλητές η Ελλάδα είναι η… μητέρα μας. Η χώρα σας γέννησε τους Ολυμπιακούς και φυσικά όλοι οι άνθρωποι αγαπάμε τη μητέρα μας», είναι τα πρώτα του λόγια και ενώ το βλέμμα του «χαϊδεύει» τις άδειες κερκίδες του Καλλιμάρμαρου, το μυαλό του γυρίζει το ρολόι του χρόνου, τουλάχιστον, τέσσερις δεκαετίες πίσω. Στην παιδική ηλικία. Τότε, που άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό. «Στόχος μου δεν ήταν να ξεκινήσω τον πρωταθλητισμό. Μου άρεσαν πολύ τα παιχνίδια. Ηθελα, όπως όλοι οι συνομήλικοί μου να παίζω ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ιδιαίτερα, όταν πήγαινα στο σχολείο λάτρευα το μπάσκετ. Το μεγάλο παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω μπασκετμπολίστας».
Η μοίρα θέλησε να χάσει το… ΝΒΑ ένα αστέρι και να κερδίσει ο κλασικός αθλητισμός ένα από τα σύμβολά του. «Αρκετά συχνά πήγαινα κι έκανα προπονήσεις σε στάδια. Σιγά σιγά άρχισα ν’ ανακαλύπτω την ομορφιά των αγωνισμάτων του στίβου. Ημουν, θυμάμαι, 16 ετών. Πήρα μέρος σε αγώνες στα 100μ., στο μήκος και στο τριπλούν. Επρεπε, όμως, να φτάσω στα 20 για να απαρνηθώ το μπάσκετ και ν’ ασχοληθώ σοβαρά με το άθλημα που με καθιέρωσε».
Ακόμα και τότε που ασχολείτο στα… αστεία με τον αθλητισμό οι επιδόσεις του ήταν εξαιρετικές: 10.5 στα 100μ., 1,90μ. στο ύψος το 1963 και 7,90μ. στο μήκος το 1967. «Στο τριπλούν οι πρώτοι σημαντικοί αγώνες που πήρα μέρος ήταν το ευρωπαϊκό κύπελλο του 1967. Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς και, γιατί όχι, να κερδίσω και ένα μετάλλιο. Ετσι, το πήρα απόφαση και στόχος μου έγινε η διάκριση στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση».
Εστω και η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το μεγαλύτερο όνειρο πολλών αθλητών. Ο Βίκτορ Σανέγεφ, όχι μόνο έχει πάρει μέρος σε τέσσερις διοργανώσεις, αλλά έχει συλλέξει και από όλες μετάλλια. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κατέχουν οι Αγώνες στο Μεξικό. «Οπως η πρώτη αγάπη έχει ξεχωριστή σημασία για κάθε άνθρωπο, έτσι και το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Στη διοργάνωση του 1968 καταρρίφθηκε πέντε φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ σε κανένα αγώνισμα. Το πρώτο που βοήθησε σε αυτό είναι σίγουρα το υψόμετρο, το δεύτερο ότι το στάδιο είχε καινούργιο ταρτάν και αυτό φάνηκε με ρεκόρ σε όλα τα αγωνίσματα και το τρίτο ότι είχα πολλούς καλούς αντίπαλους και για αυτό και σημειώθηκαν τα πέντε παγκόσμια ρεκόρ. Σε αυτή τη δύσκολη μάχη πήρα ένα χρυσό μετάλλιο, που για εμένα αξίζει όσο καμία άλλη διάκριση».
Ψηλός, ευθυτενής, με αέρινη χάρη -παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς, στο βάδισμά του- αναπολεί το παρελθόν που ακόμα και σήμερα το θεωρεί… κατόρθωμα. Μπορεί να τον αποκαλούν «ιπτάμενο γεωπόνο» τα όνειρά του όμως, ήταν πολύ… προσγειωμένα. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα αγωνιζόμουν σε τέσσερις Ολυμπιακούς και φυσικά να πάρω τόσα χρυσά μετάλλια. Ποτέ δεν είπα ότι θα κέρδιζα για δεύτερη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και όταν κέρδισα, δεν είπα ότι θα το κατάφερνα και τρίτη. Κάθε φορά ήταν για εμένα σαν μια καινούργια αρχή. Οι διοργανώσεις είχαν τις δικές τους διαφορές και δυσκολίες. Είχα, βέβαια, πολύ θέληση, αλλά ποτέ δεν είπα ότι θα πάρω δεύτερο ή τρίτο χρυσό. Στη Μόσχα, που κατέκτησα το ασημένιο, σίγουρα δεν ήμουν στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση γιατί είχα πολλούς τραυματισμούς. Κάθε αγώνα τον έβλεπα ρεαλιστικά. Πάντα αγωνιζόμουν για τη δεύτερη ή την τρίτη θέση. Ηξερα το 1980 ότι το χρυσό ήταν ανέφικτο, αλλά είχα σκοπό να δώσω τα πάντα σε αυτή τη διοργάνωση. Ο αντίπαλός μου νίκησε με 17,35μ. Η επίδοση δεν ήταν μεγάλη. Στην τελευταία προσπάθεια ένιωσα ότι θα μπορούσα να κατακτήσω το χρυσό. Συγκέντρωσα την εμπειρία και τη δύναμη και άρχισα την προσπάθεια, αλλά πάτησα 20 πόντους πίσω από τη βαλβίδα, ήταν και ο αέρας εναντίον μου και έχασα. Είχα κάνει 17,24μ. και φυσικά… λάθος στην τεχνική μου».
Το παλμαρέ των επιτυχιών του Γεωργιανού αθλητή είναι πλούσιο. Πρώτες θέσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού (17,39μ.), του Μονάχου (17,35μ.), του Μόντρεαλ (17,29μ.), ασημένιο μετάλλιο στη Μόσχα (17,24μ.), ενώ στη συλλογή του υπάρχουν ακόμα οκτώ χρυσά Ευρωπαϊκά (6 από τον κλειστό και δύο από τον ανοιχτό στίβο) τρία ασημένια (1-2) και αμέτρητες διακρίσεις από διεθνείς διοργανώσεις, που συνοδεύονταν με αξιόλογες επιδόσεις. Το καλύτερό του άλμα (17,44μ.) το έχει πετύχει στην γενέτειρά του, το Σοχούμι, το 1972. Με τόσες επιτυχίες θα ήταν λογικό να έχουν εκπληρωθεί τα αθλητικά του όνειρα. Σε μετάλλια μπορεί, αλλά σε επιδόσεις όχι. «Ηθελα να φτάσω τα 18 μέτρα. Δεν τα κατάφερα. Πιστεύω ότι εάν γυρνούσαμε το ρολόι του χρόνου πίσω και είχα το ίδιο μυαλό, που έχω σήμερα και φυσικά τις εμπειρίες θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Εάν, όμως, σήμερα ήμουν σε κατάλληλη ηλικία για ν’ αγωνιστώ, τότε σίγουρα θα ξεπερνούσα κατά πολύ τα 18 μέτρα».
Ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ, Βρετανός, Τζόναθαν Εντουαρντς είναι ο σύγχρονος «βασιλιάς» του αθλήματος. Ο Βίκτορ Σανέγεφ είναι ο πιο αρμόδιος για να τον κρίνει: «Τρέχει πάρα πολύ όμορφα, αλλά δεν πηδάει τόσο καλά. Οι επιτυχίες του οφείλονται περισσότερο στο τρέξιμο παρά στην τεχνική τού άλματος».
Ποια ήταν η τακτική και τα μυστικά τού ζωντανού θρύλου του αθλήματος; «Κάθε μέρα έκανα προπόνηση 2 έως 3 ώρες, και σε περίοδο προετοιμασίας έφτανα στις 5. Δεν έκανα πολλές ώρες προπόνηση. Περισσότερο βάρος έδινα στο πώς θα ξεκουραστώ σωστά ώστε να έχω διάρκεια. Αυτό που έχει σημασία για έναν πρωταθλητή είναι να ξέρει να ξεκουράζεται. Επίσης, ποτέ δεν έκανα το μάξιμουμ στις προπονήσεις. Καμιά φορά δεν πλησίασα τις μεγάλες επιδόσεις. Πάντα στους αγώνες κατέβαλα τη μεγαλύτερη προσπάθεια. Σπάνια ο αθλητής στίβου πετυχαίνει ρεκόρ και στους αγώνες και στις προπονήσεις. Ποτέ δεν έκανα άλματα πολλών μέτρων στο γυμναστήριο. Προπονιόμουν πολύ έντονα και σκληρά, αλλά δεν κυνηγούσα εκεί το μεγάλο άλμα. Αυτό το επεδίωκα στις διοργανώσεις».