Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα στο Μιλάνο δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικές «έριδες», αφού την πόλη εκπροσωπούσε μόνο μία ομάδα: ο Σύλλογος Ποδοσφαίρου και Κρίκετ.
Το βράδυ της 9ης Μαρτίου 1908, έγινε σε εστιατόριο της πόλης μία μυστική συνάντηση ανάμεσα σε μέλη του συλλόγου, φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους, που διαφωνούσαν με τη δισυπόστατη λειτουργία του και οι οποίοι πίστευαν ότι η «στρογγυλή θεά» εκφράζει περισσότερο τον Ιταλό φίλαθλο από το -επίσης αγγλόφερτο- κρίκετ. Δεν έκαναν λάθος και το βράδυ εκείνο «γεννήθηκε» η Ιντερνατσιονάλε, ή απλώς Ιντερ, ως ο αμιγώς ποδοσφαιρικός σύλλογος της πόλης και αντίπαλο δέος της Μίλαν.
Το όνομά της, «Διεθνής», δήλωνε ότι οι πόρτες της ήταν ανοιχτές σε παίκτες απ' όλον τον κόσμο και δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος αρχηγός της, ο Μαρκτλ, καταγόταν από την Ελβετία. Τα χρώματα της ομάδας ήταν μαύρο-μπλε και το πρώτο πρωτάθλημά της ήλθε μερικούς μήνες μετά την ίδρυσή της (1910).
Η Ίντερ αναδείχθηκε αμέσως σε μία από τις μεγάλες δυνάμεις του ιταλικού ποδοσφαίρου, όμως δύο δεκαετίες αργότερα ο… διεθνής χαρακτήρας της ενόχλησε τον Μπενίτο Μουσολίνι. Ο δικτάτορας ανάγκασε τους «νερατζούρι» να συγχωνευθούν με μία άλλη τοπική ομάδα, την Ουνιόνε Σπορτίβο Μιλανέζε, να αλλάξουν τα χρώματά τους σε άσπρες εμφανίσεις με μια κόκκινη ρίγα, ενώ επέβαλε και την αλλαγή στο όνομα του συλλόγου, που για τα επόμενα χρόνια αποκαλείτο Αμπροσιάνα. Κατά τα χρόνια του φασισμού, έστω και ως Αμπροσιάνα, κατέκτησε ακόμη τρία πρωταθλήματα (1930, 1938, 1940), ενώ οι οπαδοί της εξακολουθούσαν να φωνάζουν συνθήματα για την Ίντερ, γεγονός που εξόργιζε τον Μουσολίνι.
Μετά τον πόλεμο η τάξη αποκαταστάθηκε στο Μιλάνο, η ομάδα ξαναπήρε το αρχικό όνομά της και τις κλασικές εμφανίσεις της. Συνέχισε να πρωταγωνιστεί (πρωταθλήτρια το 1953, 1954) και το 1955 ο πρόεδρος Κάρλο Μασερόνι αποφάσισε να πουλήσει το πλειοψηφικό πακέτο του σε έναν ανερχόμενο τοπικό επιχειρηματία. Το όνομά του ήταν Άντζελο Μοράτι και η κίνηση αυτή ήταν η απαρχή της δημιουργίας μίας εκ των κορυφαίων ομάδων που έχει αναδείξει ο πλανήτης.
| TANTI AUGURI…
A tutti noi!
Scrivi cosa significa per te essere #1nter1st1.
+ 111 anni #FCIM pic.twitter.com/ozRnx0XX7Q
— Inter (@Inter) March 8, 2019
Όλα άρχισαν με την πρόσληψη του Ελένιο Ερέρα, του προπονητή που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ποδοσφαίρου, εφαρμόζοντας πρώτος ένα αμυντικό σύστημα με αντεπιθέσεις, το περίφημο κατενάτσιο. Ο Μοράτι (όπως και ο γιος του, Μάσιμο, πολλά χρόνια αργότερα) ξόδευε… αφειδώς για μεταγραφές και συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία της «χρυσής εποχής» της Ίντερ, τη δεκαετία του 1960. Με ποδοσφαιριστές όπως ο Μπούργκνιχ, ο Φακέτι, ο Ζαϊρ, ο Ντομενγκίνι, ο Σουάρες και ο Σάντρο Ματσόλα (τέταρτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου με 158 γκολ), οι «νερατζούρι» κατέκτησαν μέσα σε μία πενταετία τρία πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1964, 1965) και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα (1964, 1965), ενώ έφτασαν έως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και το 1967, όμως έχασαν από τη Σέλτικ (2-1) σε έναν αξέχαστο τελικό, στη Λισαβόνα.
Το 1968 ο Μοράτι φεύγει από την Ίντερ και πολλοί διαισθάνονται ότι ήλθε το τέλος της αυτοκρατορίας. Είχαν δίκιο και, παρ' ότι η ομάδα κατέκτησε (από κεκτημένη ταχύτητα ίσως) τον τίτλο το 1971, ακολούθησαν εννέα «πέτρινα χρόνια» μέχρι το επόμενο «σκουντέτο», το 1980. Παρ' όλα αυτά, ο σύλλογος δεν θυμίζει σε τίποτα τα μεγαλεία του (σχετικά πρόσφατου) παρελθόντος. Ένας νέος πρόεδρος, ο Ερνέστο Πελεγκρίνι, γεννά ξανά την ελπίδα στους οπαδούς των «νερατζούρι», αφού φέρνει στο Μιλάνο τον Τζιοβάνι Τραπατόνι ως προπονητή και θωρακίζει την ομάδα με τρία «πάντσερ», τον Λόταρ Ματέους, τον Γιούργκεν Κλίνσμαν και τον Αντρέας Μπρέμε. Η ελπίδα εξελίσσεται σε ενθουσιασμό, όταν την περίοδο 1988-89 η Ίντερ κατακτά τον τίτλο με ρεκόρ βαθμών (58) και πρωταγωνιστές τους τρεις Γερμανούς, τον Άλντο Σερένα και τον Τζουζέπε Μπέργκομι, τον παίκτη που είναι δεύτερος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου (519 στο πρωτάθλημα και συνολικά 756 σε όλες τις διοργανώσεις) πίσω από τον Αργεντινό Χαβιέρ Ζανέτι.
Η περίοδος… ανομβρίας εγχώριων τίτλων την 10ετία του `90 ήταν σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ευρωπαϊκή παρουσία της Ίντερ, αφού από την περίοδο 1990-91 έως το 1997-98 κατέκτησε τρία Κύπελλα UEFA. O πρώτος τίτλος στην Ιταλία, μετά από αυτόν του 1989, ήρθε τη σεζόν 2005-2006. Από τότε κι έως το 2010, η Ίντερ με τους Ρομπέρτο Μαντσίνι (2004-2008) και Ζοζέ Μουρίνιο (2008-2010) στον πάγκο ήταν η απόλυτη κυρίαρχος στην Ιταλία: πέντε σερί πρωταθλήματα (2005-06, 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2009-10), δύο κύπελλα (2005-06, 2009-10), ενώ τη σεζόν 2009-2010 κατέκτησε το Champions League, αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων.
Η Ιντερ, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μία από τις οικονομικές «μαύρες τρύπες» μεταξύ των ιταλικών συλλόγων, που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική συνεισφορά του ιδιοκτήτη Μάσιμο Μοράτι, άλλαξε χέρια το 2013. Ο Ινδονήσιος Ερικ Τοχίρ ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε τις τύχες του ιταλικού συλλόγου το 2013, πριν την πουλήσει σε εταιρεία κινεζικών συμφερόντων το καλοκαίρι του 2016, με τον πρώτο να δηλώνει ότι έβαλε στην… τσέπη από την μεταπώληση το ποσό των 131,6 εκατ. ευρώ. Η μεταβίβαση των μετοχών του συλλόγου από τον Μοράτι στον Τοχίρ μπήκε στις αρχές του 2018 στο «στόχαστρο» της οικονομικής αστυνομίας της Ιταλίας για εικαζόμενες παρατυπίες.
Κι όλα αυτά σε μια οκταετία όπου η Ίντερ ψάχνει για να επιστρέψει στους τίτλους (σ.σ. το τελευταίο τρόπαιο που κατέκτησε ήταν το Κύπελλο Ιταλίας του 2011), χωρίς όμως επιτυχία, μέχρι τουλάχιστον και τη σεζόν που διανύουμε.
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ