I have a dream (έχω ένα όνειρο). Δεν είμαι, φυσικά, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ονειρεύομαι τα μαύρα αγόρια και κορίτσια να δώσουν τα χέρια με τα λευκά αγόρια και κορίτσια στον ρατσιστικό Νότο των ΗΠΑ (και σε όλη τη χώρα) των πρώτων ετών της δεκαετίας του ’60. Το όνειρό μου είναι απλούστερο, αλλά μάλλον… δυσκολότερα πραγματοποιήσιμο: να δω, επιτέλους, έπειτα από δεκαετίες, έναν ΓΓΑ με αρμοδιότητες. Εναν ΓΓΑ που δεν θα αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο και απλό εκτελεστικό όργανο του αρμόδιου για τον Αθλητισμό υφυπουργού. Που θα γνωρίζει και τι εστί αθλητισμός και τους αθλητικούς νόμους της χώρας, που θα έχει θέληση να τους εφαρμόζει, που, ως ειδικός, θα συμβουλεύει, θα ενημερώνει και θα προστατεύει από τις κακοτοπιές τον πολιτικό του προϊστάμενο. Που θα έχει, επιπλέον, άποψη και θα την εκφράζει.
Ολα αυτά τα στοιχεία πιστεύω ότι συγκεντρώνει ο Γιώργος Μαυρωτάς. Με πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερις σε πρωταθλήματα κόσμου και οκτώ σε ευρωπαϊκά, ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν γνωρίζει τον αθλητισμό, και δη τον ερασιτεχνικό, δεδομένου ότι τέτοιο άθλημα είναι η υδατοσφαίριση στην Ελλάδα;
Αλλά δεν υπήρξε μόνον μεγάλος αθλητής. Αποτελεί και παράδειγμα προς μίμηση. Διότι, εν μέσω της αθλητικής σταδιοδρομίας του, κατόρθωσε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο και να αρχίσει διδασκαλική καριέρα, φθάνοντας τελικά στη θέση του αναπληρωτή καθηγητή στη Σχολή Χημικών Μηχανικών.
Επιπλέον, ως βουλευτής πεπαρρησιασμένως ψήφισε, σε σημαντικό θέμα, αντίθετα προς τη βούληση της πλειονότητας της κοινής γνώμης. Απόδειξη του ότι δεν άγεται και φέρεται από σκοπιμότητες.
Δικαιούμαι, λοιπόν, να ονειρεύομαι; Ο χρόνος θα δείξει…