Μαθήματα αγάπης για την πατρίδα και τον αθλητισμό δίνουν δύο ομογενείς από το Σικάγο. Την ώρα που κάποιοι από τους εγχώριους αθλητές έχουν υπερβολικές απαιτήσεις και απειλούν -ή και κάνουν- αποχές από προπονήσεις και αγώνες, εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, οι Γιάννης – Ανδρέας Καμπάνης και Γιάννης Λειβαδίτης έχουν φτάσει στο… κόκκινο τις πιστωτικές τους κάρτες προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα έξοδα για να αγωνιστούν με το εθνόσημο στο στήθος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Σολτ Λέικ Σίτι. Κατέκτησαν την πρόκριση στο άθλημα του μπομπσλέι (είδος ελκήθρου) χωρίς καμιά βοήθεια από την ελληνική Πολιτεία, πληρώνοντας οι ίδιοι τον προπονητή αλλά και όλα τα έξοδα.
Ο Γιάννης – Ανδρέας Καμπάνης εκπροσώπησε για πρώτη φορά τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς του Ναγκάνο (Ιαπωνία) στο τετραπλό και στο διπλό μπομπσλέι. «Σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο και ήμουν αθλητής του στίβου, όταν το 1993 ήρθε σε επαφή μαζί μου ο Γρηγόρης Σέμπαλντ και μου πρότεινε να ασχοληθώ με το αγώνισμα του ελκήθρου για τη χώρα μου. Ενθουσιάστηκα. Το 1994 δεν πήρα μέρος στους Ολυμπιακούς, αλλά το 1998 πήγα στο Ναγκάνο. Πήραμε την 30ή θέση, ενώ ήμαστε πρώτοι στις νέες ομάδες. Τα έξοδα τα καλύψαμε εγώ και οι συναθλητές μου. Μάλιστα, η διεθνής ομοσπονδία έστειλε στην ελληνική 2.800.000 δραχμές περίπου και δεν μας έδωσαν, όχι μόνον αυτά, αλλά ούτε και τα εισιτήρια για να πάμε στους Αγώνες», τονίζει ο, γεννημένος στο Σικάγο, πρωταθλητής.
Κάθε άνθρωπος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει, όπως έκαναν και τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας του Ναγκάνο, οι Τάσος Παπακωνσταντίνου, Σέμπαλντ και Παναγιώτης Κολοτούρος. O 29χρονος, όμως, οικονομολόγος δεν πτοήθηκε: «Δούλευα δύο χρόνια για να ξεχρεώσω τα χρέη από τη συμμετοχή μου στους Αγώνες του 1998, θα δουλεύω άλλα τόσα και για το 2002. Είμαι υπερήφανος που αγωνίζομαι για την Ελλάδα. Εμείς εδώ στην Αμερική έχουμε την Ελλάδα στην καρδιά μας. Είναι η πατρίδα μας και αισθανόμαστε πολύ υπερήφανοι που καταγόμαστε από αυτή τη μικρή χώρα με τη μεγάλη ιστορία».
Οι Ολυμπιακοί του Ναγκάνο πέρασαν στο παρελθόν και ο Καμπάνης, παρά την απογοήτευση που ένιωσε όταν είδε πώς τον αντιμετώπισαν οι γηγενείς, ονειρεύεται να εκπροσωπήσει ξανά τα ελληνικά χρώματα στην κορυφαία διοργάνωση. Το πάθος του για το άθλημα ήταν τόσο μεγάλο, που δεν άργησε να… προσηλυτίσει και άλλον. Ολα άρχισαν σε μια γιορτή στο σπίτι ενός άλλου ομογενούς, στο Σικάγο. Εκεί, ο Καμπάνης γνώρισε τον Γιάννη Λειβαδίτη και δεν άργησε να του μεταδώσει το… μικρόβιο: «Του είπα, θυμάμαι, πόσο όμορφα ήταν που αντιπροσώπευα τη χώρα μας σε μια τόσο σημαντική διοργάνωση και μου είπε ότι θα ήθελε πάρα πολύ να δοκιμάσει. Στην αρχή δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα», αναπολεί ο 29χρονος αθλητής. «Σιγά-σιγά το αγάπησα. Τώρα μου αρέσει πάρα πολύ και ανυπομονώ να εκπροσωπήσω τα ελληνικά χρώματα στην κορυφαία διοργάνωση», συμπληρώνει ο Λειβαδίτης.
Οι ομογενείς άρχισαν να προετοιμάζονται για να κερδίσουν το «εισιτήριο» για το όνειρο. O Καμπάνης έδωσε 20.000 δολάρια προκειμένου να αγοράσει το έλκηθρο και ύστερα από πολλές περιπέτειες, κάποιες από τις οποίες έγιναν και θέμα στο CNN, κατάφεραν να πάρουν την πολυπόθητη πρόκριση. «H προπόνηση ήταν σκληρή γιατί το όχημα ζυγίζει 200 κιλά και απαιτείται άριστη φυσική κατάσταση. Πήραμε μέρος σε πολλούς αγώνες μέχρι να συγκεντρώσουμε τους βαθμούς. Νοικιάζαμε φθηνά δωμάτια σε κάθε πόλη. H μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να εξοικονομήσουμε χρήματα γιατί ακόμα και τον προπονητή εμείς τον πληρώνουμε. Οι οικογένειές μας και κάποιοι φίλοι έβαλαν… βαθιά το χέρι στις τσέπες. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και τον πρώην συναθλητή μας, τον Τάσο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος βρίσκεται στην Ελλάδα και προσπαθεί να μας βοηθήσει. Το μπομπσλέι θεωρείται το πιο ακριβό άθλημα. Για τη χώρα μας είναι πολύ καλό που μετέχει με αθλητές σε αυτό το σπορ. Πρόκειται για θέμα γοήτρου. Ολες οι χώρες της Ευρώπης έχουν πολύ καλές ομάδες. Το 1988, η Σουηδία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο», δηλώνουν από την Αμερική τα δύο παιδιά.
Οι ομογενείς βρήκαν πρωτότυπους τρόπους προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα. Μέσα από την ιστοσελίδα τους (www. olympicdream.net) ζητούν 20 δολάρια και μια φωτογραφία απ’ όσους επιθυμούν να ενισχύσουν την προσπάθειά τους. «Θα δημιουργήσουμε με καλλιτεχνικό τρόπο μια σύνθεση απ’ όλες τις φωτογραφίες και θα την κολλήσουμε πάνω στο έλκηθρο. Ετσι τα πρόσωπα όσων μας βοηθήσουν θα είναι μαζί μας σε αυτό το εγχείρημα στα παγωμένα βουνά της Γιούτα», μας λένε οι αθλητές στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί τους. Και συπληρώνουν: «Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας που σε 42 ημέρες θα αγωνιστούμε στους Ολυμπιακούς με την ελληνική σημαία στο έλκηθρό μας».
Ο Κατράκης γεννιέται στο Καστέλι Κισσάμου, μια μικρή κωμόπολη του Νομού Χανίων τον Αύγουστο του 1909. Είναι το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Αρκετά νωρίς η οικογένειά του έρχεται στην Αθήνα για να αναζητήσει καλύτερη τύχη. Εκείνος τελειώνει το σχολείο χωρίς αξιοζήλευτες επιδόσεις. Το μυαλό του είναι συνέχεια στο σκασιαρχείο και βεβαίως στο ποδόσφαιρο όπου διαπρέπει ως οπισθοφύλακας (μπακ) στον «Κεραυνό».
