Το ερχόμενο καλοκαίρι, εκατομμύρια φίλαθλοι-τηλεθεατές, μεταξύ των οποίων και οι Ελληνες, θα γιορτάσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο, που θα διεξαχθεί στην Ιαπωνία και την Κορέα. Φυσικά, το ελληνικό ποδόσφαιρο θα απουσιάζει, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιο γεγονός, με φωτεινή εξαίρεση το 1994, στις ΗΠΑ. H έκπληξη, ασφαλώς, θα ήταν να είναι παρούσα η εθνική μας ομάδα, η ομάδα, δηλαδή, μιας χώρας της οποίας το ποδόσφαιρο, από κοινωνικό μαζικό φαινόμενο, που συνδυάζει τον αθλητισμό με το θέαμα και την επιχειρηματική δραστηριότητα και εξασφαλίζει τεράστια έσοδα στους κρατικούς προϋπολογισμούς αλλά και εργασία σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την Υφήλιο, έχει μεταβληθεί σε «εργαλείο» στα χέρια κάποιων επιτηδείων…
Δεν είναι, βεβαίως, τυχαίο, που χώρες με σχεδόν ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπως η Δανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, έχουν πολλάκις προκριθεί και διακριθεί σε μεγάλες διοργανώσεις, σε αντίθεση με τη δική μας, που εδώ και 22 χρόνια διαθέτει «επαγγελματικό» ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι στην Ελλάδα τα εισιτήρια που διαθέτουν οι «επαγγελματικές» ομάδες είναι σχεδόν όσα διατίθενται στα νησιά Φερόε! Και γιατί να είναι τυχαίο, όταν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα «ανήκει» σε μια ομάδα «επιχειρηματιών», οι οποίοι «κάνουν ταμείο» αποκλειστικά και μόνον απο τα τηλεοπτικά δικαιώματα, έχοντας εξώσει τους φιλάθλους από τα γήπεδα;
Ερωτήματα
Παρακολουθώντας, την περασμένη Τρίτη, τη συνέντευξη του προέδρου και ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού στην τηλεόραση, στον δημοσιογράφο του Supersport κ. Καραγιαννίδη, μας γεννήθηκαν ορισμένα ερωτήματα.
Β Είναι δυνατόν, ένας επιχειρηματίας που έχει διακριθεί σ’ έναν τόσο ευαίσθητο χώρο, όπως αυτός της νέας τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών να μετέχει σε μια συζήτηση τόσο χαμηλού επιπέδου;
Β Αν ο πρόεδρος της ομάδας με τους περισσότερους φιλάθλους στην Ελλάδα χρησιμοποιεί γλώσσα οπαδού, τότε τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από τους απλούς οπαδούς;
Β Αν ο πρόεδρος μιας ΠΑΕ που διαχειρίζεται δισεκατομμύρια, δικαιολογεί -έστω και εν μέρει- τους χουλιγκανισμούς φίλων του συλλόγου του και μάλιστα σε αγώνα μπάσκετ, τι περιμένουμε από τους απλούς οπαδούς;
Βεβαίως, ο κ. Κόκκαλης μίλησε και για τη διαιτησία, την οποία ζήτησε «να υπαχθεί στην ΕΠΑΕ και να γίνουν οι διαιτητές επαγγελματίες». Μόνο, που μόλις η διαιτησία εξυγιάνθηκε -έστω και μερικώς, γιατί υπάρχουν ακόμη εστίες μολυσμένες- η FIFA κάλεσε για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, Ελληνα διαιτητή να σφυρίξει σε αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου!
«Μέσο εκτόνωσης»
Βεβαίως, ο κ. Κόκκαλης μίλησε και για τον κ. Φλωρίδη, τον οποίο χαρακτήρισε σχεδόν ως μονομανή, αφού το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να φύγει από την ΕΠΑΕ ο κ. Βίκτωρ Μητρόπουλος. Μόνο που, όπως ο ίδιος είπε στην ίδια συνέντευξη, η ΕΠΑΕ, με το νέο της σχήμα, προχωρεί πολύ καλύτερα.
Ο κ. Κόκκαλης, όμως, είπε και κάτι άλλο. Απέδωσε στο ποδόσφαιρο την ιδιότητα του «μέσου προς εκτόνωση», λέγοντας ότι εκείνος που πάει στο γήπεδο ή κάθεται μπροστά στην τηλεόραση έχει αυτομάτως τη δυνατότητα να εκτονωθεί και να κριτικάρει. Μόνο που αυτό το κάνει κανείς όταν δεν παρακολουεί θέαμα αλλά «σούπα», όπως αυτό που του προσφέρουν οι ελληνικές ΠΑΕ. Και όμως, οι ελληνικές ΠΑΕ, για το κάκιστο θέαμα που προσφέρουν, εισπράττουν δισεκατομμύρια, την ώρα που οι οπαδοί τους ψάχνουν για δουλειά!
Επειδή υπάρχουν ακόμη κάποιοι που αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο, που το έχουν υπηρετήσει, που το ζουν σε κάθε του φάση, που το θεωρούν πολιτιστικό αγαθό που προσφέρεται από ιδιωτικές επιχειρήσεις, καλό θα ήταν να αναθεωρήσει ο κ. Κόκκαλης τις απόψεις του και να δει το ποδόσφαιρο από τη σωστή του πλευρά, από εκείνη που το βλέπουν οι συνάδελφοί του στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Βρετανία, τη Γαλλία…
Στη Γαλλία, όπου ο Ταπί πήγε φυλακή και καταστράφηκε όταν συνελήφθη εν αδίκω. Την Ιταλία όπου η Μίλαν υποβιβάσθηκε όταν δωροδόκησε. Την Ισπανία, όπου η Ατλέτικο Μαδρίτης βρέθηκε στη B΄ Κατηγορία όταν ο πρόεδρός της, Χέσους Χιλ, παρανόμησε.
Τη Βρετανία, όπου ο προπονητής τής Αρσεναλ ζήτησε και πέτυχε επανάληψη του αγώνα στον οποίο η ομάδα του ευνοήθηκε σκανδαλωδώς. Αντ’ αυτού, ο κ. Κόκκαλης τιμώρησε τον ποδοσφαιριστή του Γιαννακόπουλο, επειδή παρεδέχθη ότι παρεπλάνησε(;) τον διαιτητή και κατελόγισε πέναλτι!
Τι γίνεται στο εξωτερικό
Σε όλη την Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ και τη Νότιο Αμερική, η τηλεόραση είναι ο κύριος χρηματοδότης των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών. Οχι, όμως, ο μοναδικός, όπως είναι στην Ελλάδα! Εδώ, οι κύριοι μέτοχοι (λέγονται και «ιδιοκτήτες») των ΠΑΕ, έχουν μετατρέψει το ποδόσφαιρο σε «θέαμα του καναπέ», έχουν αποδιώξει τον κόσμο από τα γήπεδα και εισπράττουν δισεκατομμύρια, χωρίς να προσφέρουν ανάλογο θέαμα. Και πώς να προσφέρουν, όταν δεν επενδύουν; Σε μια χώρα όπου οι Νόμοι εφαρμόζονται κατ’ επιλογήν, όπου η Πολιτεία, χωρίς αιδώ, χαρίζει χρέη δυσθεώρητα σε ομάδες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, η «κάστα των προέδρων» του ποδοσφαίρου ζει και βασιλεύει. Χωρίς να υπάρχουν προϋποθέσεις, χωρίς να γίνονται έλεγχοι, χωρίς ο ΣΔΟΕ να τολμά να διαβεί την πόρτα των «σωματείων» όταν ξετινάζει και την τελευταία ταβέρνα στην Σάμο και την Ικαρία, το παρακράτος του ποδοσφαίρου κάνει τη δουλειά του απρόσκοπτα.
Την ώρα που όλες οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης λειτουργούν με τους κανόνες της αγοράς και κάποιες από αυτές μπαίνουν στα Χρηματιστήρια, οι περισσότερες ελληνικές ποδοσφαιρικές εταιρείες λειτουργούν «στον αέρα»…
Με εξαίρεση, ίσως, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, που λόγω των συμμετοχών τους στο Champions League έχουν μεγάλα έσοδα, οι ελληνικές ομάδες εισπράττουν μόνο από την τηλεόραση, χωρίς, φυσικά, να επενδύουν αναλόγως. Διότι, ποια είναι, αλήθεια, η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου διεθνώς; Ποιος μεγάλος ξένος ποδοσφαιριστής έρχεται να παίξει στην Ελλάδα; Μόνο όσοι βρίσκονται στα «αζήτητα» ή στη δύση της καριέρας τους επιλέγουν την ελληνική αγορά. Οσο για τη φήμη μας στην UEFA, καλύτερα να το ξεχάσουμε. Οι μισές και πλέον ΠΑΕ χρωστούν χρήματα σε ξένους ποδοσφαιριστές ή προπονητές! Για ποιο, λοιπόν, ποδόσφαιρο μιλάμε; Για το ποδόσφαιρο των «επενδυτών», που δεν επενδύουν; Για το ποδόσφαιρο των «φιλάθλων» που δεν πηγαίνουν στο γήπεδο; Για το ποδόσφαιρο των δυο-τριών ομάδων που μοιράζονται τα τρόπαια; Είναι δυνατόν αυτό το ποδόσφαιρο να πληρώνεται τόσο ακριβά από τις «πλατφόρμες»; Και όμως, είναι! Είναι δυντόν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με ένα τόσο φτωχό, σε χρήμα και θέμα, ποδόσφαιρο, να υπάρχουν δυο «πλατφόρμες»; και όμως, είναι! Κι έχουμε μια «μασονία» ομάδων και τηλεοράσεων, που έχει αγκαλιάσει ασφυκτικά το ελληνικό ποδόσφαιρο, αδιαφορώντας για το αν τα γήπεδα είναι άδεια κι αν η αξιοπιστία του πρωταθλήματος είναι μικρότερη απ’ ό,τι εκείνη του «ροζ» μητροπολίτη της βορείου Ελλάδος…
Βεβαίως, οι ευθύνες της Πολιτείας είναι τεράστιες. Ασφαλώς, σε μια ελεύθερη αγορά, δεν μπορεί να παρεμβαίνει το κράτος. Μπορεί, όμως, να εφαρμόζει τους Νόμους και να θεσπίζει κανόνες. Μπορεί να επιβάλει στις εταιρείες να λειτουργούν με βάση τη νομοθεσία περί A.E. Μπορεί, άραγε;