Βήματα προς τον εκδημοκρατισμό των ομοσπονδιών γίνονται με το νομοσχέδιο για τον αθλητισμό. Αν ψηφισθεί, θεωρώ βέβαιο ότι θα παύσει η υφισταμένη τωρινή μονοφωνία και στα διοικητικά συμβούλια θ’ ακούγεται και άλλη άποψη, πέραν εκείνης του αυθέντη – αφέντη.
Κατά τη γνώμη μου, πάντως, δεν συμβάλλουν στον εκδημοκρατισμό οι διατάξεις για τον αριθμό των θητειών και το ηλικιακό όριο. Ειδικά η δεύτερη είναι ρατσιστική. Οσο και οι κανονισμοί του ΣΕΓΑΣ για τους αθλητές άνω των 35 και άνω των 28 ετών…
Αλλά και η πρώτη πάσχει. Διότι έρχονται άνθρωποι (βουλευτές), οι οποίοι μπορεί να εκλέγονται και έξι και επτά και παραπάνω φορές, να επιβάλλουν περιορισμούς στην εκλογή άλλων ανθρώπων.
Μήπως, όμως, ήταν αναγκαίες αυτές; Διότι η πολυετής παραμονή στην εξουσία γεννά αλαζονεία. Και βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων ο ελληνικός αθλητισμός. Σε σημείο, μάλιστα, ώστε και στενοί συνεργάτες του «αφέντη» να μην τολμούν να εκφράσουν άλλη άποψη…
Συνεπώς, τι είναι προτιμότερο; Χρήζει μεγάλης ανάλυσης η όποια απάντηση. Κατ’ εμέ, με λίγες λέξεις, ό,τι είναι καλύτερο για τον ελληνικό αθλητισμό. Ο χρόνος θα δείξει ποιος θα δικαιωθεί.
Εχει και ανάγκη διευκρινίσεων το σχέδιο νόμου. Αναφέρει, επί παραδείγματι, ότι δικαίωμα ψήφου έχουν τα σωματεία που φέρουν την ειδική αθλητική αναγνώριση, έχουν εγγραφεί στο μητρώο της ΓΓΑ και κατά τα δύο προηγούμενα ημερολογιακά έτη συμμετείχαν σε επίσημες διοργανώσεις με τουλάχιστον 10 αθλητές, αν πρόκειται για ατομικό άθλημα, και με τουλάχιστον 20, αν πρόκειται για ομαδικό. Δέκα (ή 20), αθροιστικά ή ανά έτος;
Ασχέτως αυτής και κάποιων άλλων ασαφειών, πάντως, θεωρώ ότι, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, ο νέος νόμος μπορεί να βελτιώσει την υπάρχουσα κατάσταση. Ιδωμεν.