Με τη συμπλήρωση της τετράδας των ημιτελικών και παρότι υπήρχαν ξεκάθαρα φαβορί, ο «κίνδυνος» να προκύψει τελικός Τσάμπιονς Λιγκ με ζευγάρι από την ίδια χώρα ήταν απόλυτα ορατός: Παρί Σεν Ζερμέν – Λυών ήταν η μία «απειλή», Μπάγερν – Λειψία η άλλη.
Και σε μια διοργάνωση που πάντα ξεχώριζε γιατί έδινε στις πιο ποιοτικές ομάδες διαφορετικών κόσμων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου την ευκαιρία να ανταγωνιστούν η μία την άλλη κάτω από την ίδια στέγη, το να εξελιχθεί σε αποκλειστικά γαλλική ή γερμανική υπόθεση το πιο λαμπερό παιχνίδι της χρονιάς, στα μάτια πολλών έμοιαζε με εφιάλτη.
Ευτυχώς για τους ποδοσφαιρόφιλους, η Παρί και η Μπάγερν απέκλεισαν διά ρυθμού… περιπάτου στους ημιτελικούς τη Λειψία και τη Λυών, αντιστοίχως, δικαίωσαν εύκολα τον τίτλο του φαβορί και έδωσαν το δικό τους ραντεβού απόψε (22.00, ΕΡΤ1, Cosmote Sports 1) στο «Ντα Λουζ» της Λισσαβώνας, το γήπεδο όπου το 2004 η Εθνική μας ομάδα υπέγραψε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Κι αυτός, ναι, θα είναι ένας πολύ λαμπερός τελικός, ο πιο ελκυστικός που θα μπορούσε να προκύψει απ’ όταν η Μπαρτσελόνα και η Γιουβέντους έφυγαν σχετικά νωρίς από τη διοργάνωση, από τη φάση των προημιτελικών.
«Ο τελικός της πανδημίας», όπως ορισμένοι επιμένουν να τον αποκαλούν, θα ήταν ούτως ή άλλως ένα ιδιαίτερο παιχνίδι, σε μια χρονιά που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Από τότε που κατέβηκαν οι διακόπτες στην Ευρώπη για να περιοριστεί κατά το δυνατόν η εξάπλωση του ιού, ήταν σαφές πως όταν θα δινόταν το σύνθημα για την επανεκκίνηση, τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.
Το Τσάμπιονς Λιγκ ολοκληρώθηκε πάνω σε ένα πρωτόγνωρο πλάνο, που προέβλεπε τη συγκέντρωση και των 8 ομάδων των προημιτελικών σε μια ασφαλή χώρα, με διαδικασία εξπρές για την ανάδειξη του τελικού νικητή. Το Final 8 διοργανώθηκε στην Πορτογαλία, χωρίς θεατές στις εξέδρες και χωρίς ρεβάνς: μονά παιχνίδια, όπως στις μεγάλες διοργανώσεις από τη φάση των 16 και μετέπειτα.
Χωρίς κρούσμα
Και μόνο που η διοργάνωση ολοκληρώνεται χωρίς να απειληθεί περαιτέρω από κρούσματα στις αποστολές των 8 ομάδων, των διαιτητών, των αξιωματούχων και του προσωπικού που δούλευε σε κάθε αγώνα, συνιστά από μόνο του μεγάλη επιτυχία.
Οσο κι αν ο δρόμος της μέχρι τον τελικό στρώθηκε πάνω στο 1,3 δισεκατομμύριο ευρώ που ξόδεψε ο πάμπλουτος ιδιοκτήτης της για να ζήσει μια τέτοια βραδιά σαν την αποψινή, η Παρί Σεν Ζερμέν δεν είναι αυτή το φαβορί. Τον τίτλο αυτό τον έχει ξεκάθαρα η Μπάγερν, για αγωνιστικούς και άλλους χίλιους λόγους: έφτασε έως εδώ μόνο με νίκες (καμία ισοπαλία, καμία ήττα από την αρχή της διοργάνωσης), διέλυσε εκτός έδρας με 7-2 την (περυσινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ) Τότεναμ και σκόρπισε με 8-2 την Μπαρτσελόνα στον προημιτελικό, έχει κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο πέντε φορές στην ιστορία της και, φέτος ειδικά, θυμίζει περισσότερο μια πολεμική μηχανή παρά μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Η Παρί, αντιθέτως, δεν έχει φτάσει ποτέ στην ιστορία της έως το τέλος της διαδρομής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ξόρκισε επιτέλους τα φαντάσματα που χρόνια τώρα την άφηναν εκτός ημιτελικών με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, αξιοποίησε την αδιαμφισβήτητη ποιότητά της και αφού χρειάστηκε τη βοήθεια της τύχης για να γυρίσει το παιχνίδι με την Αταλάντα, που στο 90΄ έμοιαζε ολότελα χαμένο, έρχεται με φόρα για να ζήσει το όνειρο με τα μάτια ανοικτά έως το τέλος. Σίγουρα δεν είναι το φαβορί απέναντι στην Μπάγερν, αλλά τώρα που απαλλάχθηκε από το κόμπλεξ τόσων χρόνων, μοιάζει ικανή να πετύχει τα πάντα.
Ποιότητα ατομική
Εξυπακούεται ότι η ατομική ποιότητα ξεχειλίζει. Και οι δύο αποψινοί μονομάχοι έχουν παίκτες με υψηλή κεφαλαιοποίηση στο αγωνιστικό και οικονομικό χρηματιστήριο. Σούπερ σταρ όπως ο Νεϊμάρ και ο Εμπαπέ από τη μία πλευρά, ο Λεβαντόφσκι και ο Μίλερ από την άλλη, μπορούν από μία ενέργειά τους και μόνο να κρίνουν τον τελικό. Διόλου απίθανο, όμως, να κριθεί από μη… σεσημασμένους παίκτες, από κάποιους με μικρότερη αξία και λάμψη.