Τι ωθεί ένα παιδί να καταφεύγει σε αναβολικά, σε διεγερτικά και σε άλλες, απαγορευμένες για τον αθλητισμό, φαρμακευτικές ουσίες, ώστε να βελτιώσει την επίδοσή του και την απόδοσή του; Είναι τα χρήματα που ενδεχομένως θα κερδίσει; Είναι η επαγγελματική εξασφάλιση την οποία μπορεί να επιφέρει μια διεθνής διάκριση; Είναι η δόξα που συνοδεύει τις επιτυχίες; Είναι η κοινωνική καταξίωση; Ή, μήπως, είναι όλα αυτά μαζί, που κάνουν νέους και νέες οι οποίοι ασχολούνται με τον αθλητισμό να παραγνωρίζουν τις, αποδεδειγμένα, βαρύτατες συνέπειες που ενδέχεται να επιφέρει στον οργανισμό τους η χρήση τέτοιων ουσιών; Και τι είναι αυτό που τους κάνει να κλείνουν τα μάτια σε όσα γίνονται γύρω τους και ν’ αρχίζουν ή να συνεχίζουν τη σχέση τους με το ντόπινγκ, λέγοντας «αυτά συμβαίνουν στους άλλους»; Είναι, μήπως, η λεγόμενη «άγνοια κινδύνου»; Είναι, ίσως, η αλαζονεία της νεότητας; Πιθανόν.
Αυτές τις σκέψεις κάναμε ξανά, με αφορμή την ανακοίνωση ότι έφηβος σφυροβόλος είχε πάρει αναβολικό. Μπορεί κάποιοι να εξεπλάγησαν, αλλά σε όσους ζουν μέσα στον αθλητισμό, αυτό δεν έκανε εντύπωση. Θυμούνται τον 16χρονο αρσιβαρίστα, τους έφηβους ποδηλάτες, τους νεαρούς πυγμάχους και κολυμβητές, τους έφηβους και τις νεάνιδες του στίβου και της άρσης βαρών, που έθεσαν και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους και τη μακροημέρευσή τους, με αντίτιμο, ποιος ξέρει τι… Διότι ουδείς μπορεί να σου εξασφαλίσει πως παίρνοντας φάρμακα θα γίνεις ολυμπιονίκης ή πρωταθλητής κόσμου ή Ευρώπης ή, έστω, πρώτος στην Ελλάδα.
Δεν θα ξεχάσουμε ότι προ εικοσαετίας, περίπου, μας ξένισε η αγωνιστική συμπεριφορά γνωστού μας έφηβου σφαιροβόλου, ο οποίος παρουσίαζε σημαντικές διακυμάνσεις στις επιδόσεις του. Ρωτήσαμε τον φίλο προπονητή του, ο οποίος παραδέχθηκε ότι είχε δώσει κάποια ουσία στον αθλητή, με σκοπό να περιληφθεί στην εθνική ομάδα εφήβων, ώστε να εισαχθεί στη Σχολή Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου. Οταν, όμως, το «άλογο είναι κουτσό», ό,τι κι αν τους δώσεις, δεν νικά. Ετσι και ο αθλητής αυτός, το μόνο που κατόρθωσε ήταν να πάρει την 6η θέση στο πανελλήνιο εφηβικό πρωτάθλημα…
Το περιστατικό αυτό δίνει την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που θέσαμε στον πρόλογο. Εάν κάποιος νέος δηλητηριάζει τον οργανισμό του για να εισχαθεί στο ΤΕΦΑΑ, γιατί να μη διακινδυνεύσει για κάτι πολύ σημαντικότερο;
Οι «σειρήνες» που παρασύρουν τους νέους βρίσκονται παντού. O πρωταθλητισμός, ειδικά σε κάποια αθλήματα ή σε χώρες όπως η Ελλάς, προσφέρει χρήματα, δόξα, αναγνώριση. Εύκολα, λοιπόν, οι επιτήδειοι μπορούν να δελεάσουν τον ανώριμο νεαρό.
Ως επίλογο θα επαναλάβουμε όσα γράφαμε πριν από οκτώ μήνες. «Πρέπει προς την ελληνική Πολιτεία να τεθεί το ερώτημα: Τι αθλητισμό θέλει; Χωρίς φάρμακα αλλά και χωρίς μετάλλια; Ή με μετάλλια, πάνω από τα οποία θα πλανάται η σκιά του ντόπινγκ; Κι αν πράγματι επιθυμεί το πρώτο, όπως έχουν διακηρύξει οι υπουργοί Αθλητισμού, γιατί δεν δηλώνουν ευθαρσώς: «Εμείς θα κάνουμε αγνό, καθαρό αθλητισμό. Γι’ αυτό, ολυμπιακά μετάλλια δεν θα κερδίζουμε;». Μπορεί, όμως, να συμβεί αυτό 13 μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς και με επικείμενες βουλευτικές εκλογές;».