ΠΟΣΟΙ, απ’ όσους παρακολούθησαν, από την τηλεόραση την κατάρρευση του Μίκλος Φέχερ, τις αντιδράσεις των συμπαικτών του και των φιλάθλων που ήταν στο γήπεδο, συνειδητοποίησαν το πόσο μάταια είναι αυτά, για τα οποία οι νεαροί οπαδοί διακινδυνεύουν ακόμα και τη ζωή τους;
ΑΥΤΟΙ που στο όνομα της ομάδος τους μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν τον αντίπαλο οπαδό, όπως άλλωστε έχει συμβεί, με μία φωτοβολίδα ή μαχαίρι.
Η ΤΡΑΓΙΚΗ σκηνή του θανάτου του 24χρονου Ούγγρου ποδοσφαιριστή της Μπενφίκα θα πρέπει να έρχεται στο μυαλό κάθε οπαδού, την ώρα που βρίζει και χτυπά τους, κατά το αρρωστημένο του μυαλό, εχθρούς του.
ΑΛΛΑ και στο μυαλό κάθε παίκτη, που σε στιγμές έντασης δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα και χτυπά αντίπαλο.
ΚΑΙ περισσότερο απ’ όλους στο μυαλό των παραγόντων που ζητούν από τους παίκτες του να δώσουν τα πάντα, ακόμα και το αίμα τους, προς δόξαν του συλλόγου και του προέδρου του.
ΣΕ ΛΙΓΕΣ εβδομάδες ο Μίκλος Φέχερ θα έχει ξεχαστεί, όπως συνέβη και με τον Μαρκ Βιβιάν Φοέ και με τόσους άλλους που έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι. O πόνος της απώλειάς τους θα συνοδεύει μόνο τους συγγενείς και φίλους.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εμάς, τους τρίτους θα αποτελούν «αρχείο» που θα το ανοίγουμε στην επόμενη τραγωδία. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τα τροχαία και με τις δολοφονίες.
ΟΜΩΣ αυτό είναι άδικο γι’ αυτούς που έφυγαν. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο, η σκηνή της κατάρρευσης του 24χρονου Ούγγρου να μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό ΟΛΩΜΑΣ.
ΙΣΩΣ μας βοηθήσει, σε στιγμές έντασης, να βλέπουμε τον απέναντί μας ως στιγμιαίο αντίπαλο και όχι σαν αιώνιο εχθρό.