Μπορεί ο Κουβανός Τεόφιλο Στίβενσον -κατά κύριο λόγο αυτός- και ο συμπατριώτης του, Φελίξ Σαβόν, να θεωρούνται θρύλοι της πυγμαχίας, με τους τρεις ολυμπιακούς θριάμβους που έχει καταγάγει ο καθένας, υπάρχει, όμως, άλλος ένας πυγμάχος, ο οποίος κατέχει την ίδια θέση στα ιστορικά βιβλία του αθλήματος. Για τους παλαιότερους, ο Ούγγρος Λάσλο Παπ αποτελεί μια μεγάλη μορφή του αθλητισμού. Για τους νεότερους είναι κάτι σαν μύθος. Είναι ο αθλητής που νίκησε τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, που έμεινε για περισσότερο από 16 χρόνια αήττητος, που μετά, ως προπονητής, ανέδειξε ολυμπιονίκες. O Παπ έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2003, σε ηλικία 77 ετών (είχε γεννηθεί τον Μάρτιο του 1926), ζει, όμως, πάντα στη μνήμη όχι μόνο των συμπατριωτών του, αλλά και σ’ εκείνη των παλαιότερων φιλάθλων και σε αυτήν των ανθρώπων που μελετούν τον αθλητισμό. Από τις 31 Ιουλίου 1948 ώς τις 9 Οκτωβρίου 1964 πέτυχε 13 νίκες σε ολυμπιακές συναντήσεις και 29 σε επαγγελματικά παιχνίδια. Κατά τα χρόνια αυτά, 26 πυγμάχοι από 12 χώρες προσπάθησαν, επί ματαίω, να τον ρίξουν στο καναβάτσο.
Το 1945 το σωματείο του τον προετοίμαζε κρυφά για το πρωτάθλημα συλλόγων. Ανέβηκε, όμως, στο ριγκ νωρίτερα, εξαιτίας ενός συμβάντος σε εθνικούς αγώνες. O πρωταθλητής φαινόταν ακαταγώνιστος και ο αντίπαλός του δεν εμφανίστηκε. Κλήθηκε από το πλήθος των θεατών ο 19χρονος Παπ. Δανείστηκε στολή και γάντια και… έβγαλε νοκ άουτ τον πρωταθλητή. Ηταν 5 Οκτωβρίου του 1945. Μετά τρεις ημέρες, έγινε μέλος της εθνικής ομάδας.
Το 1948 πήγαινε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, για να διδαχθεί, όπως έλεγε. «Αλλά όταν πήγα εκεί, θέλησα να μάθω πώς αισθάνονταν οι αντίπαλοι τις γροθιές μου». Ετσι, πήρε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 73 κ. Στο Ελσίνκι, το 1952, ήταν φαβορί, όπως και ο ίδιος έλεγε. Πράγματι, κατέκτησε το χρυσό στην κατηγορία των 71 κ., όπως και το 1956. «Πριν από τους αγώνες της Μελβούρνης, έλεγαν πως είμαι μεγάλος και πήγαινα μόνο ως ανταμοιβή για όσα είχα πετύχει. Ομως, η μητέρα μου πάντα με μάθαινε ότι η ανταμοιβή πρέπει να κερδηθεί για να εκτιμηθεί. Και πάντα ήμουν υπάκουο παιδί», είχε δηλώσει.
Μετά πήρε την άδεια από το κομμουνιστικό καθεστώς της Ουγγαρίας να γίνει επαγγελματίας. «Ως ερασιτέχνης, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς οι επαγγελματίες άντεχαν να παίζουν 10-15 γύρους. Οταν έγινα επαγγελματίας, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς οι ερασιτέχνες κουράζονταν σε τρεις γύρους. Ως επαγγελματίας είχα υποχρεώσεις. Κάποτε συνάντησα στον δρόμο τρεις «τύπους», που ζήτησαν τα χρήματά μου. Ηθελαν καβγά. Τους είπα: «O καθένας σας πρέπει να μου δώσει 100 δολάρια, γιατί το συμβόλαιό μου λέει πως δεν πρέπει ν’ ακουμπώ κάποιον χωρίς να πληρωθώ»», αφηγήθηκε.
Αργότερα έγινε εθνικός προπονητής της Ουγγαρίας. Το 1972 οι Γκιόργκι Γκέντο, Λάσλο Ορμπαν και Γιάνος Κάγιντι έφθασαν στους τελικούς των Ολυμπιακών, αλλά μόνο ο Γκέντο νίκησε. «Τι ντροπή. Τρεις στον τελικό και μόνο ένα χρυσό», είπε ο Παπ!
Θεωρούσε την πυγμαχία υπέροχο άθλημα. «Οι περισσότεροι μποξέρ είναι έξοχοι άνθρωποι, αληθινοί άνδρες. Πρέπει να προπονούνται πολύ. Οποιος δεν γυμνάζεται σκληρά μπορεί να δεχθεί χτύπημα που θα τον διαλύσει. H πυγμαχία σε μαθαίνει να σέβεσαι. Πιστεύω ότι πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, ασχέτως αν τα παιδιά θα γίνουν πυγμάχοι», πίστευε.