Πριν από 11 χρόνια, η Ιωάννα Χρήστου είδε για πρώτη φορά προπόνηση ξιφασκίας. Μια καλή της φίλη την παρέσυρε και άφησε τον στίβο προκειμένου να δει από κοντά το άθλημα του Ντ’ Αρτανιάν. Κράτησε για λίγο στο χέρι της το ξίφος και αμέσως ξέχασε τον κλασικό αθλητισμό. Τότε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ύστερα από λίγα έτη θα συγκαταλεγόταν μεταξύ των 16 κορυφαίων του κόσμου, θα έχει έρθει 8η στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και θα έχει κατακτήσει το δεύτερο ελληνικό μετάλλιο για το άθλημα σε αγώνα παγκοσμίου κυπέλλου.
«Μεγάλωσα στη Φλώρινα. Μια μικρή πόλη όπου το πιο διάσημο άθλημα είναι η ξιφασκία. Από την πρώτη στιγμή που είδα την προπόνηση «κόλλησα». Την επόμενη ημέρα άρχισα μαθήματα. Από μικρό παιδί δεν μπορούσα να καθίσω σ’ ένα μέρος για πολλή ώρα και έτσι μου άρεσε η ένταση σε αυτόν το χώρο. Οταν πέρασα στο τμήμα Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου πήγα στη Θεσσαλονίκη, αλλά εκεί δεν θα μπορούσα να κρατηθώ στο επίπεδο που ήθελα και έτσι αναγκάστηκα να έρθω στην Αθήνα. Για εμένα η ξιφασκία δεν αποτελεί χόμπι, είναι… η ίδια μου η ζωή», τονίζει η πρωταθλήτρια.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάφερε να μπει στις «8», κάτι ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα. «M’ αρέσει αυτό που κάνω και γι’ αυτό έρχονται τα καλά αποτελέσματα», μας λέει αφοπλιστικά και συνεχίζει: «Ηταν η μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή μου. Θα τη θυμάμαι για πάντα. Θα είναι η αρχή για τα επόμενα χρόνια των επιτυχιών». Τη ρωτάμε πότε κατάλαβε ότι διαθέτει ταλέντο, για να πάρουμε μια απάντηση που μας ξαφνιάζει: «Δεν ξέρω εάν έχω ταλέντο». Οι άνθρωποι του χώρου πιστεύουν ότι θα πάει πολύ ψηλά. H ίδια, όμως, είναι μετριόφρων και απολαμβάνει αυτό που κάνει τοποθετώντας συνεχώς ψηλότερα τους στόχους της. «Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα θέλω ένα μετάλλιο. Το ίδιο και στους Μεσογειακούς. Θα πάρω μέρος και σε άλλα παγκόσμια κύπελλα ώστε να ξέρω σε τι κατάσταση είμαι». Στον αγώνα του παγκοσμίου κυπέλλου, που έγινε στην Αθήνα, πήρε το χάλκινο μετάλλιο. H χώρα μας διαθέτει μόνο μία παρόμοια διάκριση και αυτή με την, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Βουδαπέστη, Νίκη Σιδηροπούλου.
Η Ιωάννα Χρήστου προπονείται καθημερινά 4-5 ώρες και οι θυσίες που έχει κάνει για τη μεγάλη αγάπη της είναι πολλές. «Αφησα την οικογένειά μου και ζω στην Αθήνα μόνη. Στην αρχή ζήλευα που έβλεπα τις φίλες μου να πηγαίνουν εκδρομές και βόλτες, ενώ εγώ είχα προπόνηση, αλλά το τελευταίο, τελικά, είναι λεπτομέρεια», υπογραμμίζει και, αμέσως μετά, εκφράζει το παράπονό της: «Στο προπονητήριο δεν έχουμε τα βάρη που απαιτούνται και φτιάχνουμε «πατέντες» για να γυμναστούμε…».