ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ. Χέρια για… φίλημα, γενιά για βάθρο. Ναι! Αυτή η γενιά του ελληνικού μπάσκετ αξίζει να βρίσκεται από χθες το βράδυ, στην πρώτη τετράδα του 34ου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και να συνεχίζει την αναρρίχησή της στο βάθρο της διοργάνωσης. Γιατί, αυτή η άφθαρτη γενιά, με δημιουργό τον Παναγιώτη Γιαννάκη, χρειαζόταν μια ψυχολογική νίκη, όπως αυτή που πέτυχε στον προημιτελικό, κόντρα στη Ρωσία (66-61), όχι για να «ξορκίσει» κατάρες, δεισιδαιμονίες και την ηττοπάθεια που της είχε γίνει ο δεύτερος εαυτός της, όταν βρισκόταν απέναντι σε μια μεγάλη πρόκληση για τη διάκρισή της. Γιατί, ακόμα κι αν χρειάστηκε τρία και όχι τέσσερα δεκάλεπτα (στο πρώτο οι Ρώσοι έκαναν «πάρτι») για να αποδείξει στους επιπόλαιους Ρώσους ότι και με επίθεση 66 πόντων μπορούσε να νικήσει. Γιατί, κι αν ακόμα «έψαχνε» στο Βελιγράδι στους προηγούμενους αγώνες της τον Παπαλουκά και τον Ντικούδη, είχε την υπομονή να περιμένει τους «Ρωσοκτόνους» για να χτυπήσουν την κατάλληλη στιγμή, το «θύμα» που γνώριζαν όλες τις κινήσεις του, από την θητεία τους στο ρωσικό πρωτάθλημα.
Οκτώ ολόκληρα χρόνια το ελληνικό μπάσκετ, έσκυβε το κεφάλι, έψαχνε αιτίες και αποχαιρετούσε την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, έως ότου δημιουργηθεί μια Εθνική ομάδα με προοπτική δεκαετίας και στις πρώτες εξετάσεις που δίνει στο Βελιγράδι, να αποβάλει τα απωθημένα των προηγούμενων αποτυχιών και να κοιτάξει μπροστά. Μέχρι το βάθρο του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ. Γιατί, δεν υπάρχει καλύτερη επιβράβευση γι’ αυτή τη «φουρνιά» να επιστρέψει μ’ ένα μετάλλιο στην Αθήνα και να πιστέψει ότι δεν υστερεί σε ταλέντο, δουλειά και δίψα για τη διάκριση.
Ο Γιαννάκης «παρέδωσε» την Εθνική στην 4η θέση του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ του ’97, στην Ισπανία και την επανέφερε στην ίδια θέση, χωρίς ακόμα να ξέρουμε τι καλό θα μας ξημερώσει. Στην Ιαπωνία το 2006, η Εθνική «έκλεισε» χθες θέση, όπως και για το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ του 2007, στην Ισπανία. Με μια νίκη, δύο διοργανώσεις.
Η Εθνική ομάδα ήταν «χάρμα ιδέσθαι» στο «Μπεογκράντσκα», ύστερα από το πρώτο δεκάλεπτο. Εκείνοι οι έξι πόντοι που είχε σημειώσει με τα… χίλια ζόρια (πρώτο καλάθι του αγώνα από τον Κακιούζη και μετά 6 λεπτά χωρίς πόντο), έδειχναν σαν τον χειρότερο οιωνό, αλλά όπως παρατήρησε σωστά ο Γιαννάκης, «το μόνο κέρδος μας ήταν η υπομονή».
Η χρησιμοποίηση του Παπαλουκά από το 13΄ ήταν ευεργετική, αφού ο «μύτος» της Εθνικής, όπως είναι το παρατσούκλι του, οδήγησε με μαεστρία το παιχνίδι των συμπαικτών του και ήταν δικαιολογημένα ο πολυτιμότερος και πρώτος σκόρερ της ελληνικής ομάδας. H Εθνική συνέχισε να παίζει καλή άμυνα και στο δεύτερο δεκάλεπτο (33-26) και εκδήλωσε αντεπίθεση στο τρίτο, όταν και άφησε για τέσσερα λεπτά, χωρίς πόντο τους Ρώσους, προηγήθηκε με 46-40, βρήκε επιθετικές λύσεις από τον Ντικούδη και το βασικότερο, δεν σκίρτησε η καρδιά της, όταν ο Φρίντζον μείωσε με 3ποντο σε 58-61 στα 50΄΄ πριν από τη λήξη. Οχι, αυτή την φορά δεν «ξύπνησε» κανένα «φάντασμα» ηττοπάθειας και δεν αναβίωσε κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας για να χανόταν κι αυτή η πρόκριση.
ΡΩΣΙΑ: Χόλντεν 15, Φρίντζον 3 (1), Μοργκούνοφ 5, Σαμοϊλένκο 4, Κριάπα 8 (2), Πασούτιν, Μόνια 2, Κιριλένκο 10 (1), Ζαβρασένκο 4
ΕΛΛΑΔΑ: Παπαλουκάς 23 (2), Σπανούλης 3, Ζήσης 6, Μπουρούσης, Φώτσης 4, Χατζηβρέττας 9 (1), Ντικούδης 11, Τσαρτσαρής 2, Διαμαντίδης 2, Παπαδόπουλος, Κακιούζης 6 (11ρ.)
Β Στον άλλο προημιτελικό η Γαλλία νίκησε άνετα (63-47) τα… απομεινάρια της Λιθουανίας και θα μας συναντήσει στον ημιτελικό του Σαββάτου στις 19.00.