Στο Παρίσι, στην πόλη που φιλοξένησε τον πρώτο τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Γηραιάς Ηπείρου πριν από 50 χρόνια, θα γραφτεί την ερχόμενη Τετάρτη ο επίλογος του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ. Το «Σταντ ντε Φρανς» της γαλλικής πρωτεύουσας θα υποδεχθεί την Μπαρτσελόνα και την Αρσεναλ, τις κλασικές underachievers του Τσάμπιονς Λιγκ, δύο ομάδες που αγωνίζονται σχεδόν πανομοιότυπα και οι οποίες, σύμφωνα με τη συνολική απόδοσή τους σε όλες τις φάσεις της εφετινής διοργάνωσης, δικαίως κέρδισαν τα εισιτήρια για τον τελικό, έστω και αν οι Καταλανοί χρειάστηκαν και την… αρωγή του Μάρκους Μερκ για να το επιτύχουν.
Πενήντα χρόνια, λοιπόν, Κύπελλο Πρωταθλητριών, ένας θεσμός που έχει περάσει από χίλια κύματα μέχρι να προσλάβει τη σημερινή του μορφή και ο οποίος, όπως όλες οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, φέρει γαλλική σφραγίδα. Εμπνευστής του ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Ανό, που μέσα από τις σελίδες της «Equipe» οραματίστηκε τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος συλλόγων, ισχυρότερου από τον υπάρχοντα τότε θεσμό του Mitropa Cup. Την ιδέα Ανό υιοθέτησε πλήρως η γαλλική εφημερίδα και κατάφερε να κάμψει τις όποιες αρχικές αντιδράσεις της FIFA, η οποία φοβόταν ότι η δημιουργία της συγκεκριμένης διοργάνωσης θα υποβάθμιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο εθνικών ομάδων. H παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία έθεσε στην UEFA δύο όρους, όπως: α) η κάθε ευρωπαϊκή ομοσπονδία να ορίσει με δική της πρωτοβουλία ποιες ομάδες θα πάρουν μέρος σ’ αυτήν τη διοργάνωση και β) στον νέο θεσμό να μην εμφανίζεται η λέξη «Ευρώπη», προκειμένου να μην περάσει σε δεύτερη μοίρα το Μουντιάλ. Οι όροι αυτοί έγιναν δεκτοί από την UEFA, η οποία στο πρώτο επίσημο συνέδριό της στη Βιέννη ρύθμισε τις λεπτομέρειες της νέας διοργάνωσης, που από την περίοδο 1954-55 έλαβε «σάρκα και οστά».
Η χώρα μας εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1959, με τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει στο Στάδιο Καραϊσκάκη τη Μίλαν, σε έναν αγώνα που έληξε ισόπαλος 2-2. Πάντως, επισήμως το ελληνικό ποδόσφαιρο προσχώρησε στη διοργάνωση έναν χρόνο νωρίτερα, το 1958, ωστόσο πολιτικοί λόγοι υποχρέωσαν τον Ολυμπιακό να αποσυρθεί, λόγω της κλήρωσής του με την τουρκική Μπεσίκτας. Με νωπά τα γεγονότα του ’55 στην Κωνσταντινούπολη, οι «ερυθρόλευκοι» αρνήθηκαν να μεταβούν στη γείτονα, ενώ η πρότασή τους να διεξαχθούν και οι δύο αγώνες στη Γιουγκοσλαβία απορρίφθηκε από την UΕFΑ.
Το 1991, στο Μπάρι, παραμονές του τελικού Ερυθρού Αστέρα – Μαρσέιγ, ο πρόεδρος της UEFA Λέναρντ Γιόχανσον και ο αντιπρόεδρός της, Γκέραρντ Αϊγκνερ, ανακοίνωσαν την πρόθεση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας να αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής του θεσμού, ώστε η διοργάνωση να προσλάβει περαιτέρω αίγλη. Από την επόμενη κιόλας σεζόν (1991-92) εφαρμόστηκε πειραματικά η αναδιοργάνωση, αρχικά με πρώτο και δεύτερο γύρο και στη συνέχεια δύο ομίλους, οι νικητές των οποίων έπαιξαν στον τελικό. Από το 1992-93 το Κύπελλο Πρωταθλητριών μετεξελίσσεται σε Τσάμπιονς Λιγκ, με έναν πακτωλό χρημάτων να επενδύεται και να παίζεται γύρω από αυτό. Τα χρόνια της αθωότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με τις πλούσιες ομάδες να γίνονται πλουσιότερες και τις φτωχές φτωχότερες, σύλλογοι τύπου Μάλμε ή Στεάουα όχι απλώς δεν έχουν την ευκαιρία συμμετοχής σε τελικό, αλλά πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να συμμετάσχουν στους ομίλους της διοργάνωσης, η οποία πλέον αποτελεί το μεγαλύτερο ετήσιο ποδοσφαιρικό σόου στον πλανήτη.